Οι νεοπλούσιοι

Η κυβέρνηση μιλάει συνεχώς για τους «πλούσιους». Ποιους ακριβώς εννοεί;

Ενας είναι ο εχθρός, ο ιµπεριαλισµός. Ενίοτε ο καπιταλισμός. Το γνωστό σύνθημα, αυτό που ακούστηκε και ξανακούστηκε σε πορείες, αυτό που γράφτηκε σε τοίχους, αυτό που χαράχτηκε στη μνήμη, δεν είναι ένα απλό σύνθημα. Είναι το κουκούτσι μιας νοοτροπίας με την οποία γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές.

 

Σε μια πρώτη ανάγνωση η λέξη-κλειδί είναι ο «ιμπεριαλισμός». Λάθος ανάγνωση. Η λέξη-κλειδί είναι ο «εχθρός». Ο ΣΥΡΙΖΑ, που γαλουχήθηκε με αυτό το σύνθημα, καλλιεργεί την εχθρότητα μεταξύ πολιτών. Στο πολιτικό λεξιλόγιο εμφανίστηκε εσχάτως ο όρος «πλούσιοι». Μια κυβέρνηση δεν έχει ανάγκη από επίθετα όταν φορολογεί. Θα μπορούσε να μείνει στα πραγματολογικά στοιχεία. Να πει ότι όσοι έχουν τάδε εισόδημα και πάνω υπάγονται σε κλίμακα δείνα. Μια κυβέρνηση κανονικά μιλάει με αριθμούς.

Δεν αντιλέγει κανείς, υπάρχουν ευκατάστατοι και πένητες, υπάρχουν Κροίσοι και επαίτες. Αυτά φαίνονται στις δηλώσεις εισοδημάτων, από τις ετήσιες δαπάνες, από τα ακίνητα. Οι αριθμοί από μόνοι τους, όμως, δεν προκαλούν κλίμα εχθρότητας, το οποίο βολεύει κατά την επιβολή μέτρων. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα καταγράφεται στην επιβολή ΦΠΑ στην εκπαίδευση. Η κυβέρνηση δεν ξέρει τι θα κάνει, λέει, ξελέει, ανακοινώνει, αποσύρει, επαναφέρει, επιρρίπτει ευθύνες στην Κομισιόν, υπόσχεται, αναιρεί. Για να σωθεί από την αναξιοπιστία, δημιουργεί ταξικές έχθρες. Στα ιδιωτικά πάνε οι πλούσιοι. Να πληρώσουν οι πλούσιοι. Εχουν περισσότερα λεφτά οι πλούσιοι. Περνούν καλύτερα οι πλούσιοι. Εχουν καλύτερα σχολεία οι πλούσιοι.

Η κυβέρνηση επιβάλλει ένα άδικο μέτρο, αλλά βρίσκει οπαδούς που καθοδηγούνται από τον φθόνο και το αίσθημα της μειονεξίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τις συντάξεις. Και σε αυτό το κοινωνικό πεδίο υπάρχουν εχθροί. Καλλιεργείται η εντύπωση ότι όποιος εισπράττει περισσότερα από 1.000 ευρώ είναι υπόλογος, είναι στυγνός καπιτάλας που παίρνει τα λεφτά της εργατιάς. Κανείς από την κυβέρνηση δεν εξηγεί ότι οι μεγάλες συντάξεις οφείλονται σε μεγάλες εισφορές και πολλά, πολλά χρόνια δουλειάς. Αντιστρέφονται οι ηθικοί όροι. Εκείνοι που φρόντισαν για τα γηρατειά τους πληρώνοντας ένσημα επί δεκαετίες πρέπει να απολογηθούν, πρέπει να εξομοιωθούν με τις σαραντάρες που δούλεψαν 15 χρόνια σε τράπεζα. Είναι πλούσιοι συνταξιούχοι, δηλαδή κάτι σαν εγκληματίες.

Δεν είναι τυχαία στρατηγική αυτή. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη με λαϊκή, ταξική ψήφο. Φάνηκε στα αποτελέσματα ξεκάθαρα. Στο Περιστέρι, στον Κορυδαλλό, στο Ιλιον, είχε ποσοστά έως 42%. Η Νέα Δημοκρατία σε αυτές τις περιοχές είχε ποσοστά έως 20%. Στη Φιλοθέη και στο Ψυχικό είχε μέχρι 17,2% και η Νέα Δημοκρατία 54%. Εδώ δεν μπαίνει παράμετρος νεόπτωχων οι οποίοι αδυνατούν να πληρώσουν φόρο ακινήτων ούτε γίνεται δεκτή επισήμανση για φοροδιαφυγή των αδυνάτων. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι η διάκριση. Κάποιοι έχουν περισσότερο ρευστό και εύκολα καταδεικνύονται ως «ένας είναι ο εχθρός».

Δεν λέει κανείς ότι δεν υπάρχουν ανισότητες. Εννοείται ότι υπάρχουν, εννοείται ότι ο καπιταλισμός είναι εδώ, με δεξιά ή με αριστερή κυβέρνηση. Αν κάτι προβληματίζει, λοιπόν, είναι η επίσημη προβολή των ανισοτήτων ως δικαιολογητικό για νέες αδικίες. Ο χαρακτηρισμός «πλούσιοι» αποδίδεται με μοναδικό στόχο τη φτωχοποίηση της μεγάλης μάζας. Ταυτόχρονα παραμένουν στο απυρόβλητο όσοι αποδεδειγμένα ανήκουν στην οικονομική ολιγαρχία. Εν ολίγοις, οι αληθινά πλούσιοι ξεχάστηκαν ενόσω δημιουργείτο μια τάξη κατ’ επίφασιν πλουσίων.

 

Κέζα Λώρη  

Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015