Τον μύθο των ισοδυνάμων τον σύστησε στο ευρύ κοινό της χώρας μας ο τέως πρόεδρος της Ν.Δ. Αντώνης Σαμαράς, όταν, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καταψήφιζε το μνημόνιο και παρουσίαζε τα περίφημα «Ζάππεια».

 

Οταν, βέβαια, έγινε πρωθυπουργός αντιλήφθηκε ότι είναι από εξαιρετικά δύσκολο έως μη ρεαλιστικό η τρόικα να αποδεχθεί ισοδύναμα χωρίς άμεσο δημοσιονομικό όφελος. Εξ ου και το «ουδείς αναμάρτητος» ενώπιον της καγκελαρίου στο Βερολίνο.

 

Ο νεαρός διάδοχός του στην πρωθυπουργία Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε την αντιπολιτευτική του σταδιοδρομία θέτοντας πολύ πιο ακραίους στόχους, που έκαναν ακόμα και τον «μύθο των ισοδυνάμων» να μοιάζει σχετικά ρεαλιστικός.

 

Αυτός υποσχόταν ότι θα καταργούσε τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο. Οσο, βέβαια, πλησίαζε στην εξουσία και κυρίως όταν την ανέλαβε, άρχισε να λειαίνει τις γωνίες του λόγου του επιδιδόμενος, πάντως, από κοινού με τον Γιάνη Βαρουφάκη σε λεκτικές και πολιτικές ακροβασίες (όπως, μεταξύ άλλων, η απόπειρα διαχωρισμού της δανειακής σύμβασης από τα μέτρα του μνημονίου ή η μετονομασία της τρόικας σε θεσμούς).

 

Ακολούθησε η σκληρή, πλην εξ ορισμού αδιέξοδη, διαπραγμάτευση με τα γνωστά αποτελέσματα: Δημοψήφισμα, capital controls, νέο μνημόνιο και ξανά εκλογές. Και, κάπως έτσι, λίγο μετά την επικύρωση της πολιτικής κυριαρχίας του κ. Τσίπρα στις 20 Σεπτεμβρίου, νάτα πάλι τα… ισοδύναμα.

Και τι δεν ακούσαμε το τελευταίο διάστημα.

 

Μήπως είναι ο ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, μήπως η αύξηση των τελών κυκλοφορίας, του ΦΠΑ στο βόειο κρέας, του ΕΦΚ στα ποτά και τα τσιγάρα, μήπως λίγο απ’ όλα;

 

Δύο συμπεράσματα και ένα επιμύθιο. Συμπέρασμα πρώτον: Ισοδύναμα πράγματι υπάρχουν. Αυτά που δεν υπάρχουν είναι τα ισοδύναμα χωρίς κοινωνικό κόστος – όσο κι αν ψάξει κανείς, δεν θα τα βρει.

 

Συμπέρασμα δεύτερον: Είναι ζήτημα πολιτικής απόφασης, στο όποιο περιθώριο υπάρχει σε κάθε ενδιάμεση διαπραγμάτευση, συνήθως όχι μεγάλο, αν οι Ελληνες κυβερνώντες θα επιλέξουν αύξηση της φορολογίας ή περικοπές στις δαπάνες του κράτους. Και η νυν κυβέρνηση είναι σαφές ότι έχει επιλέξει το πρώτο.

 

Και το επιμύθιο: Οσο αργεί η εκάστοτε κυβέρνηση να λάβει επώδυνα μέτρα τόσο πιο σκληρά μέτρα θα κληθεί να λάβει αργότερα ή γρηγορότερα.

 

Διότι, στο μεταξύ, αργεί να εκταμιευτεί η όποια δόση, η πραγματική οικονομία συνεχίζει να πνίγεται, η ανεργία αυξάνει, οι τζίροι πέφτουν, η μαύρη τρύπα στο δημόσιο ταμείο μεγαλώνει.

 

Είναι ένα πάθημα που δεν γίνεται μάθημα για την ελληνική πολιτική τάξη και μας κρατάει κολλημένους στην ίδια σελίδα του βιβλίου, αυτή των ισοδυνάμων.

 

Μόνο που πρέπει να έρθει επιτέλους εκείνη η ώρα που η ελληνική οικονομία δεν θα γυρίσει απλώς σελίδα αλλά θα αλλάξει βιβλίο.

 

Του Γιώργου Χατζηλίδη  από Νaftemporiki

Άρθρα