Ακριβώς έναν χρόνο πριν, από αυτή εδώ τη στήλη υποστηρίζαμε ότι δεν γίνεται άλλο να ζούμε το ίδιο έργο κάθε τρίμηνο, που γινόταν τότε η αξιολόγηση από τους δανειστές.
Εναν χρόνο μετά, λοιπόν, με νέα κυβέρνηση, κινδυνεύουμε να αρχίσουμε να ξαναζούμε τα ίδια και τα ίδια. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μην άλλαξε τίποτα.
Ισως βέβαια αυτό είναι το αποτέλεσμα ότι και τότε μνημόνιο είχαμε, και τώρα μνημόνιο έχουμε.
Ομως η Ιστορία διδάσκει. Και η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε διδαχθεί ότι οι δανειστές έχουν μια ενιαία γραμμή και πρόγραμμα για τις χώρες που βρίσκονται σε μνημόνιο. Δεν παρεκκλίνουν και δεν υποχωρούν αν δεν τους πείσεις.
Και εδώ έρχεται το επόμενο λάθος. Η κυβέρνηση καθυστέρησε να προετοιμάσει, όχι πάντως για πρώτη φορά, ένα αξιόπιστο σχέδιο με εναλλακτικές προτάσεις ώστε να προστατέψει πρωτίστως τους δανειολήπτες και τώρα, κυριολεκτικά στο παρά ένα του Eurogroup, αναζητά την πολιτική λύση.
Ακόμη κι αν αυτή πάντως δοθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση, στο σημερινό Eurogroup, το πρόβλημα παραμένει.
Και ακριβώς εκεί πρέπει να εστιάσει το οικονομικό επιτελείο, γιατί το δεύτερο «πακέτο» που έρχεται είναι πολύ πιο επώδυνο από το πρώτο, αρκεί μόνο να αναφέρουμε τις ανατροπές που φέρνει σε ασφαλιστικό, με αυξήσεις των ορίων ηλικίας και μειώσεις στις συντάξεις, αλλά και στη φορολογία, που θα γονατίσουν όλους τους φορολογούμενους.
Δεδομένο είναι άλλωστε ότι μέχρι τότε και η ρύθμιση των 100 δόσεων θα αλλάξει επί τα χείρω για χιλιάδες δανειολήπτες, αλλά και τα ισοδύναμα για τη μη επιβολή ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση, είτε αφορούν τα παιχνίδια του ΟΠΑΠ στα οποία σχεδιάζεται τελικά επιβολή τέλους 0,05 ευρώ, είτε αυξήσεις των τελών κυκλοφορίας έως και 200 ευρώ για τα μεγάλου κυβισμού Ι.Χ. και έως 50 ευρώ για τα ΙΧ που μέχρι σήμερα δεν πληρώνουν τέλη, είτε γενικότερα οποιαδήποτε άλλο μέτρο, σίγουρα θα πλήξουν άλλες ομάδες του πληθυσμού. Αφού και πάλι σχέδιο δεν υπήρχε.
Η λύση επομένως για την κυβέρνηση είναι να κάνει ό,τι δεν έκαναν οι προηγούμενοι, οι οποίοι επέβαλαν μόνο φόρους, χαράτσια και σκληρά μέτρα.
Μεταρρυθμίσεις και επενδύσεις.
Οσο πιο γρήγορα το καταλάβει και η παρούσα μνημονιακή κυβέρνηση, τόσο πιο εύκολα θα μπορέσει να αλλάξει το μίγμα της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Διαφορετικά, το έχουμε πει, σε λίγο θα ψάχνει για ισοδύναμα για όλο το μνημόνιο, με παράλληλα προγράμματα, παράλληλα νομίσματα και παράλληλες τράπεζες.
Οι λύσεις είναι συγκεκριμένες και δεδομένες και όσο κάποιοι εξακολουθούν να κλείνουν τα μάτια, από ιδεοληψίες ή μικροπολιτικά συμφέροντα, τόσο κάθε τρίμηνο και σε κάθε αξιολόγηση θα βλέπουμε το ίδιο έργο… Οι δανειστές θα επιβάλλουν τις απόψεις τους και η κυβέρνηση θα μιλά για έντιμο συμβιβασμό.
Του Γιώργου Κούρου από Νaftemporiki