Υπάρχει διάχυτη ανησυχία για τα κόκκινα δάνεια – και δικαίως σε ένα βαθμό. Πάρα πολλοί επιχειρηματίες, από τους πολύ μεγάλους μέχρι και τους μικρότερους χρωστάνε πολλά χρήματα στις τράπεζες.
Ακόμη περισσότεροι πολίτες χρωστάνε στεγαστικά, καταναλωτικά, ,κάρτες, κάθε είδους δάνειο και όπως είναι φυσικό όλοι ανησυχούν για το τι θα γίνει αφού πολλοί δεν έχουν να πληρώσουν και άλλοι δεν θέλουν να πληρώσουν. Η κυβέρνηση, η τρόικα και οι τραπεζίτες ασχολούνται νυχθημερόν με το θέμα.
Προσπαθούν να βρουν λύσεις ώστε οι τράπεζες να μη χάσουν τα λεφτά που δάνεισαν, οι ιδιώτες να μη χάσουν τα σπίτια τους, οι επιχειρηματίες να μη χάσουν τις επιχειρήσεις τους, αλλά τελικά να βρεθεί μια μαγική λύση και όλα να πάνε καλά για όλους. Είναι προφανές ότι αυτή η λύση δεν υπάρχει. Όπως είναι προφανές ότι το τραπεζικό σύστημα θα χάσει τα λεφτά ακόμη και αν πετύχει τη λύση που θεωρούν οι τραπεζίτες βέλτιστη, αλλά δεν είναι καν καλή.
Το πράγμα είναι μπερδεμένο.
Οι τραπεζίτες θεωρούν ότι αν πουλήσουν τα κακά στα distress funds -δηλαδή σε ειδικές επιχειρήσεις που αγοράζουν με τεράστιες εκπτώσεις δάνεια από τις τράπεζες και μετά κυνηγάνε τους δανειολήπτες – οι τράπεζες θα είναι εντάξει. Πρώτον αν τα πουλήσουν θα τα πουλήσουν στο 15% της αξίας του δανείου, δηλαδή ένα κόκκινο δάνειο 100.000 Ευρώ θα αγοραστεί από το distress fund με 15.000 Ευρώ (και λέω πάρα πολλά, μάλλον προς τις 10.000 ή και 5.000 θα γίνει η συναλλαγή) και μετά τα distress funds θα κυνηγάνε τους ιδιοκτήτες απειλώντας ότι θα του πάρουν πχ το σπίτι ή οποιοδήποτε άλλο ενυπόθηκο στοιχείο έχει.
Ας πούμε λοιπόν ότι αυτό θα συμβεί.
Σε αυτή την περίπτωση η τράπεζα έχει χάσει το 85% του δανείου, ίσως και περισσότερο και θα έχει εξυγιάνει τον ισολογισμό της (ας πούμε).
Ο δανειολήπτης από την άλλη, γνωρίζοντας ότι το distress fund αγόρασε το δάνειο του στο 15% του ποσού που χρωστάει μπορεί να παζαρέψει με το fund και να του πληρώσει πχ το 30% του αρχικού ποσού και έτσι να έχει γλυτώσει το 70% του δανείου.
Ιδανικό σενάριο, που όμως δεν θα ισχύσει για την πλειοψηφία των δανείων, αλλά μόνο για μερικά συγκεκριμένα και μεγάλα δάνεια που οι υποθήκες είναι υγιείς επιχειρήσεις ή εξαιρετικής αξίας ακίνητα.
Δεν θα συμβεί για τους υπόλοιπους διότι τα distress funds δεν θέλουν να μπλέξουν με δικαστικές διαδικασίες δεκαετίας για να κατάσχουν ένα τριάρι στο Παγκράτι το οποίο δεν θα ξέρουν τι θα το κάνουν.
Άρα τα distress funds δεν ενδιαφέρονται να αγοράσουν τα ελληνικά δάνεια, ίσως να ενδιαφέρονται να αγοράσουν μερικά συγκεκριμένα ελληνικά δάνεια.
Οι τράπεζες από την άλλη δεν ενδιαφέρονται να κατάσχουν 100.000 τριάρια στο Παγκράτι, ή στον Νέο Βουτζά γιατί επίσης δεν ξέρουν τι να τα κάνουν.
Αν καταφέρουν να τα κατάσχουν και επιχειρήσουν να τα πουλήσουν οι ήδη χαμηλές τιμές θα εκμηδενιστούν και πάλι αγοραστής δεν θα υπάρχει.
Αν δούμε και τα επιχειρηματικά δάνεια, η απροθυμία των τραπεζών να «κατάσχουν» τις επιχειρήσεις και να κυνηγήσουν τις περιουσίες των επιχειρηματιών, είναι εξίσου μεγάλη.
Οι περισσότερες επιχειρήσεις που χρωστάνε είναι πολύ δύσκολο να εξυγιανθούν.
Οι τράπεζες που θα πάρουν τις μετοχές θα πρέπει να βάλουν ένα νέο διοικητικό συμβούλιο από στελέχη τους τα οποία θα έχουν την ευθύνη ως ΔΣ για την υπερχρεωμένη και βυθιζόμενη επιχείρηση.
Και τα τραπεζικά στελέχη έχουν την πείρα να μη δεχτούν τέτοια ευθύνη.
Ούτε στα επιχειρηματικά κόκκινα δάνεια λοιπόν θα υπάρξουν ευρύτατες κατασχέσεις περιουσιών, αλλά ίσως κάποιες μεμονωμένες.
Με λίγα λόγια, αυτό που διαφαίνεται, είναι ότι τελικά με τα κόκκινα δάνεια δεν θα γίνει τίποτα.
Φυσικά θα φτιαχτούν και θα ψηφιστούν κάποιοι νόμοι που θα αποτελέσουν τη «λύση» του προβλήματος, διότι το πρόβλημα υπάρχει ως εκκρεμότητα και κάπως πρέπει να λυθεί, αλλά στην πράξη τίποτα δεν θα γίνει.
Υπάρχουν όμως και άλλες δυσκολίες όπως πχ στα ξενοδοχεία. Τα περισσότερα από αυτά και σίγουρα τα πολύ μεγάλα χρωστάνε αμύθητα ποσά στις τράπεζες. Οι τράπεζες θέλουν να τα πουλήσουν για να εξοφληθούν τα δάνεια. Κανένα όμως δεν πουλιέται.
Γιατί; Πρώτον διότι το ξενοδοχείο δεν έχει περάσει στα χέρια της τράπεζας, ανήκει στον παλιό ιδιοκτήτη και με τις δικαστικές διαδικασίες θα αργήσει πολύ να περάσει στην τράπεζα.
Η τράπεζα λοιπόν δεν μπορεί να πουλήσει κάτι που δεν της ανήκει.
Ο ιδιοκτήτης θα μπορούσε να το πουλήσει, αλλά ζητάει από τον αγοραστή «μαύρα». Ζητάει μαύρα διότι αν πάρει άσπρα θα του τα πάρουν η τράπεζα, η εφορία και το ΙΚΑ.
Οι δυτικοί αγοραστές δεν πληρώνουν μαύρα, ίσως κάποιοι Άραβες να λειτουργούν έτσι αλλά και αυτοί τρομάζουν όταν καταλάβουν ότι θα μπλέξουν με τράπεζες, εφορίες και ΙΚΑ.
Άρα πωλήσεις ξενοδοχείων δεν γίνονται.
Με λίγα λόγια, λύσεις μαγικές δεν υπάρχουν για τα κόκκινα δάνεια, ούτε από την τρόικα, ούτε από κανέναν. Τι θα γίνει; Ότι γίνεται και στη χώρα συνολικά. Οι τράπεζες με απειλές και με παρακάλια θα κάνουν διαρκώς συμβιβασμούς με τους παλιούς ιδιοκτήτες, «δώσε κάτι να στο ρυθμίσω» και τελικά θα πάμε σε επιμηκύνσεις και μειώσεις δόσεων και επιτοκίων τέτοιες μέχρις ότου να «βγαίνει» η επιχείρηση και να μπορεί να ξεπληρώσει σε 50 χρόνια έστω το δάνειο της. Αυτά γενικά για τους πολλούς.
Φυσικά θα υπάρχουν και τρανταχτές εξαιρέσεις με κατασχέσεις επιχειρήσεων και ακινήτων ειδικού ενδιαφέροντος. Αλλά συνολική λύση δεν θα υπάρξει όσο και να ακούμε ότι βρέθηκε.
Γρηγόρης Νικολόπουλος, Reporter.gr
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.