Αρχικά ήταν βιομήχανος, με μια κορυφαία γαλακτοβιομηχανία στα χέρια του. Ύστερα βρέθηκε να εκπροσωπεί τους Έλληνες βιομηχάνους ως πρόεδρος του ΣΕΒ. Διατήρησε την εκπροσώπησή τους ακόμη και όταν εγκαίρως πήδηξε από το καράβι στη φουρτούνα της κρίσης και έγινε «βιομήχανος χωρίς βιομηχανία».
Πριν χάσει και αυτό το δημόσιο πόστο, κέρδισε αρκετή δημοσιότητα ως συλλέκτης έργων τέχνης, διασημότερο των οποίων – στα ελληνικά ΜΜΕ – είναι ο αντεστραμμένος ουρητήρας «Κρήνη» του Μαρσέλ Ντισάν.
Αφότου ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος έφυγε από την προεδρία του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών – μετά τις ευρωεκλογές του 2014 –, όσοι τον γνωρίζουν, έβαζαν στοιχήματα για το πότε θα επανακάμψει στον δημόσιο βίο, τη δόξα του οποίου δεν μπορεί να στερηθεί. Τώρα, λοιπόν, κάνει την επανεμφάνισή του με την ίδρυση μιας «δεξαμενής σκέψης» (think tank εις την… νεοελληνικήν!), η οποία από πολλούς ερμηνεύεται ως πρόπλασμα ενός πολιτικού κόμματος. Ενός «κόμματος των πλουσίων».
Πρόκειται για τον «οργανισμό έρευνας και ανάλυσης “διαΝΕΟσις”», ο οποίος παρουσιάστηκε στις 3 Φεβρουαρίου και, σύμφωνα με τον ιδρυτή του, «στόχο έχει την πυροδότηση του κοινωνικού διαλόγου και τη διατύπωση προτάσεων πάνω στα κρίσιμα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία».
Όπως μάλιστα σημείωσε ο ίδιος, «η αναβάθμιση του κοινωνικού διαλόγου με αξιόπιστα στοιχεία και η διαμόρφωση προτάσεων χωρίς δογματισμούς και προκαταλήψεις αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάδειξη μιας μακροχρόνιας στρατηγικής για την ανάπτυξη και την κοινωνική ευημερία – με περισσότερες ευκαιρίες, ιδιαίτερα για τους νέους».
Και λίγο παρακάτω: «Η “διαΝΕΟσις” θα έχει ελληνική ψυχή, αλλά ευρωπαϊκό μυαλό και παγκόσμια μάτια, καθώς οι μεγάλες ευρωπαϊκές και διεθνείς προκλήσεις και ανακατατάξεις βαραίνουν καθοριστικά στη χάραξη των εθνικών επιλογών».
Ο… «κνίτης» βιομήχανος
Με απλά λόγια, πρόκειται για έναν οργανισμό που χρησιμοποιεί πολιτική ορολογία με το «καλημέρα» και έχει αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά και στόχους, τους οποίους περιγράφει ο ίδιος ο ιδρυτής του.
Την πολιτική σημειολογία του οργανισμού αυτού ενισχύει και το όνομα «διαΝΕΟσις» που του δόθηκε, το οποίο παίζει συνειρμικά με τον όρο «διανόηση» και ταυτοχρόνως έχει ευθεία αναφορά στον όρο «νέο», ο οποίος έχει διττή αναφορά: στη νεολαία, προς χάριν της οποίας υποτίθεται ότι ιδρύθηκε, αλλά και στο «νέο» πολιτικό περιεχόμενο που επιχειρεί να κομίσει.
Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο Δασκαλόπουλος παίζει με τις δύο αυτές έννοιες. Στο τέλος Μαΐου του 2013, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, σε μια ομιλία του σε εκδήλωση του Κύκλου Νέων Επιχειρηματιών, είχε πει το εξής εκπληκτικό:
«Η επιχειρηματική τάξη χρειάζεται την οργανωμένη νεολαία της, που να είναι όμως προοδευτική, τολμηρή, ανοιχτή στη σύγχρονη εποχή, με την αγωνιστικότητα, την ενότητα δράσης και την κοινή πίστη της ΚΝΕ και χωρίς τις ιδεοληψίες της». Μιλώντας για ΚΝΕ, όμως, δεν αναφερόταν προφανώς στον Κύκλο Νέων Επιχειρηματιών, αλλά στην… Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδος, τη Νεολαία του ΚΚΕ! Από τότε ήδη διαφαινόταν ότι ο πρώην βιομήχανος έβλεπε όχι μόνο παραγωγικό ρόλο για τις ελληνικές επιχειρήσεις, αλλά και έναν αμιγώς πολιτικό.
Έχει δε ενδιαφέρον το ότι μεταξύ 2012 και 2014 αποτέλεσε έναν εκ των βασικών συνομιλητών του ανερχόμενου τότε ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα. Βεβαίως ο πρόεδρος του ΣΕΒ οφείλει να συνομιλεί με όλες τις πολιτικές δυνάμεις, όμως ο τρόπος με τον οποίο επιχειρούσε να αποτελέσει τη «γέφυρα» μεταξύ του μεγάλου κεφαλαίου και ενός κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνης της εποχής, είχε προκαλέσει πολλά σκωπτικά σχόλια, με κύρια αιχμή ότι… «ο Δασκαλόπουλος ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ».
Δεν είναι ακόμη τυχαίο το ότι η πρώτη παρέμβαση του think tank Δασκαλόπουλου – η οποία ανακοινώθηκε μαζί με την ίδρυσή του – είχε θέμα μια έρευνα της εταιρείας GPO, με 69 ερωτήματα για «τα αξιακά πιστεύω των Ελλήνων», από τα οποία όμως επέλεξε να προβάλει προνομιακά τη στάση των Ελλήνων πολιτών έναντι της Ευρώπης και του ευρώ – ένα καθαρά πολιτικό ζήτημα.
Ενισχυτικά προς τον πολιτικό χαρακτήρα τού εν λόγω think tank λειτουργεί το ότι η «διαΝΕΟσις» θα συνεργάζεται, μια φορά κάθε δεκαπέντε ημέρες, για την παρουσίαση των ερευνών και πορισμάτων της, με τον τηλεοπτικό ΣΚΑΪ, ο οποίος παραδοσιακά διακρίνεται για την ιδιαίτερη μεταχείριση – έως και… πατρωνία – που προσφέρει σε διάφορες εξ ίσου ελιτίστικες πολιτικές κινήσεις. Η πρώτη εκπομπή μεταδόθηκε χθες το βράδυ, σε ώρα που το «Ποντίκι» βρισκόταν ήδη στο τυπογραφείο.
Βρήκαν το πουλέν τους
Είναι γνωστό ότι οι οργανισμοί αυτού του είδους – «ομίλους προβληματισμού» τους αποκαλούν συνήθως οι ιδρυτές τους – αποτελούν προπλάσματα κομμάτων, άσχετα με το ότι ποτέ ή σπανίως εξελίσσονται σε κόμματα. Εξ άλλου εδώ και πολλά χρόνια ουδείς εκ των ομίλων αυτών ευδοκίμησε στο ελληνικό εύκρατο πολιτικό κλίμα και όλοι περιορίστηκαν στο να παρέχουν λίγα λεπτά δημοσιότητας στους ιδρυτές τους στο πλαίσιο των αραιών παρεμβάσεών τους.
Το γιατί ένας πρώην βιομήχανος και νυν εισοδηματίας και συλλέκτης έργων τέχνης έχει «φαγούρα» για την ίδρυση ενός πολιτικού φορέα δεν χρειάζεται πολλή σκέψη. Πολλά χρόνια τώρα – και με πολύ μεγαλύτερη ένταση στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων – καλλιεργείται η ιδέα να ιδρυθεί ένας «ενδιάμεσος» πολιτικός φορέας, ο οποίος θα κινείται στον ιδεολογικά ασαφή, αλλά δυνάμει πολυσυλλεκτικό περίγυρο ενός φαντασιακού πολιτικού Κέντρου.
Πολύ συχνά πολιτικοί αναλυτές και ΜΜΕ, με σαφή αναφορά στον σημιτικό «εκσυγχρονισμό», αλλά και στην αστική τάξη της χώρας, τονίζουν αυτήν την «ανάγκη» δείχνοντας με κάθε τρόπο την απέχθειά τους προς οτιδήποτε παραδοσιακό (και κατ’ αυτούς «παλαιό») στην πολιτική και αναζητούν αενάως ένα «δικό τους» πολιτικό όχημα το οποίο θα εγγυάται τη διαρκή διασφάλιση των συμφερόντων τους.
Φαίνεται ότι ήδη βρήκαν το επόμενο πουλέν τους…
TO ΠΟΝΤΙΚΙ
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.