Η προδικτατορική Καραμανλική απορία “ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;” στοιχειώνει τη σημερινή κυβέρνηση. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το ΤΑΙΠΕΔ και την αποστολή του να προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις και εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας. Πάντα στα πλαίσια των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας -έτσι όπως τις συνομολόγησε και υπέγραψε ο Έλληνας Πρωθυπουργός και ενέκρινε με μεγάλη πλειοψηφία η Βουλή.
Ωστόσο κάθε φορά που βρίσκεται στο προσκήνιο μια δραστηριότητα του ΤΑΙΠΕΔ κάποιος υπουργός θα μπει μπροστά για να τη σταματήσει, ή να την αμφισβητήσει. Σειρά έχει ο υπουργός Περιβάλλοντος που δήλωσε τα εξής:
“Είμαι κατηγορηματικά αντίθετος στην πώληση του 17% της ΔΕΗ και αυτή ακριβώς είναι η θέση της κυβέρνησης”.
Ο Σκουρλέτης έχει κάτι σαν αριστερό παλιμπαιδισμό. Διότι δεν είναι -πλέον- αυτή η θέση της κυβέρνησης. Όπως δεν ήταν στην περίπτωση άλλων ιδιωτικοποιήσεων για τις οποίες δυο άλλοι υπουργοί κατήγγειλαν τον επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ, ως πρόσωπο που ζημιώνει τη χώρα.
Στην περίπτωση Σκουρλέτη η απόδειξη ότι η κυβερνητική πολιτική είναι το αντίθετο από αυτό που προτάσσει ο ίδιος προκύπτει από το ότι το 17% της ΔΕΗ παραμένει στο χαρτοφυλάκιο του ΤΑΙΠΕΔ. Προς πώληση φυσικά. Αλλιώς η κυβέρνηση θα το είχε αποσύρει.
Ακόμη και τώρα ο αρμόδιος υπουργός μπορεί να πάει στη Βουλή μια τροπολογία και να αφαιρέσει από τον Στέργιο Πιτσιόρλα αυτό το πακέτο μετοχών της ΔΕΗ. Νομίμως.
Γιατί δεν το κάνει; Απλούστατα γιατί το 17% της ΔΕΗ πωλείται. Το συμφώνησε η κυβέρνηση με την τρόικα και ανέθεσε στο ΤΑΙΠΕΔ τα υπόλοιπα. Όπως είχε γίνει με τα αεροδρόμια, τον ΟΛΠ το Ελληνικό κλπ.
Συνεπώς η μόνη αξία όσων λέει ο Σκουρλέτης είναι ότι υποδηλώνει τη διαφωνία του με την κυβερνητική πολιτική. Δικαίωμά του. Αλλά υπουργός που διαφωνεί παραιτείται. Ισχύει και για τον Σκουρλέτη, και για τον Σπίρτζη και για τον Δρίτσα που θεωρούν ότι ο Πιτσιόρλας παραβιάζει την κυβερνητική πολιτική. Θα μπορούσε να είναι και έτσι, αν δεν συνέβαινε να τον έχει τοποθετήσει ο Πρωθυπουργός, να τον περιβάλει πάντα με την εμπιστοσύνη του και να έχει δείξει ήδη την ικανοποίησή του για το έργο του.
Την ίδια στιγμή όμως συμβαίνει να περιβάλει με εμπιστοσύνη ο Πρωθυπουργός και τους τρεις υπουργούς -αλλιώς δεν θα μετείχαν στην κυβέρνηση.
Έτσι όμως η εικόνα είναι σχιζοφρενική. Ποιος κυβερνάει; Οι υπουργοί διαφωνούν με την πολιτική που εγκρίνει ο Πρωθυπουργός. ‘Η αλλιώς ο Πρωθυπουργός διατηρεί στο υπουργικό συμβούλιο πρόσωπα που δεν συμφωνούν με την πολιτική του. Δεν το λένε απλώς, αλλά τον υποκαθιστούν υπαγορεύοντας οι ίδιοι την κυβερνητική πολιτική.
Η προηγούμενη φορά που είχε συμβεί αυτό ήταν πάλι με κυβέρνηση Τσίπρα, όταν η ομάδα Λαφαζάνη- Στρατούλη κλπ είχε τη δική της πολιτική. Ουσιαστικά επρόκειτο για σχήμα με δυο κεφάλες. Σήμερα είναι χειρότερα. Κάποιοι υπουργοί λειτουργούν όπως έλεγε ο Κλεμανσό: “Ενώ ο Θεός έδωσε δώδεκα εντολές, αυτοί χρειάζονται δεκατέσσερις”.
Του Γιώργου Λακόπουλου, Capital