Δεκτές κατά πλειοψηφία έγιναν την Τρίτη το βράδυ στην Ολομέλεια του ΣτΕ οι προσφυγές των τηλεοπτικών σταθμών κατά του νόμου Παππά. Με ψήφους 16 υπέρ και εννέα κατά το δικαστήριο έκανε δεκτές τις προσφυγές, δίδοντας τη δυνατότητα στο δικαστήριο να εξετάσει την ουσία της υπόθεσης και να αποφανθεί για τη συνταγματικότητα η μη του νόμου της κυβέρνησης για τις τηλεοπτικές άδειες. Στην επόμενη διάσκεψη θα κριθεί το ζήτημα της συνταγματικότητας και της νομιμότητας του νόμου.
Σε αντίθεση λοιπόν, με τις επίμονες εμπλοκές της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Δικαιοσύνης (πειθαρχική δίωξη ενός αντιπροέδρου) και τις «νευρωτικές» παρεμβάσεις της κυβέρνησης, το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της χώρας έδειξε να προχωράει ανεξάρτητο στην λειτουργία του.
Ανεξάρτητα από την έκβαση της υπόθεσης, η σημερινή εξέλιξη απέδειξε ότι οι δικαστές αντιστέκονται και συνεχίζουν να διεκδικούν το κύρος και την αξιοπιστία του θεσμού αλλά και του προσώπου τους. Αν συνδυαστεί και με την χθεσινή σκληρή ανακοίνωση των Δικαστικών Ενώσεων περί «Προσπάθειας εκβιασμού του ΣτΕ», φαίνεται ότι το κλίμα δεν είναι και τόσο ευνοϊκό για τις διαθέσεις της κυβέρνησης.
Το ζήτημα είναι πως μια δυσμενής εξέλιξη για την διαδικασία της αδειοδότησης των καναλιών, θα δημιουργούσε ανεπανόρθωτη «ζημιά» για τα σχέδια του Νίκου Παππά. Σε περίπτωση δικαίωσης των υποψήφιων, για «μαύρο», καναλιών, μόνο δύο επιλογές θα υπάρχουν για τον Αλέξη Τσίπρα: Η πρώτη και η πιθανότερη είναι η αποπομπή του στενού του φίλου και συνεργάτη από την κυβέρνηση και η δεύτερη, η αποδοχή της ήττας και η προσφυγή σε εκλογές για ηρωική έξοδο, με το πρόσχημα της επικράτησης των συμφερόντων και της διαπλοκής.
Το σημαντικό όμως είναι ότι οι θεσμοί της δημοκρατίας δεν διαλύονται, ότι η πολιτική εξουσία δεν ισοπεδώνεται από την εκτελεστική και πως δεν είναι εύκολη η επιβολή της ολοκληρωτικής επικράτησης του κομματικού κράτους στην κοινωνία.
Θα έλεγε κανείς μάλιστα, απαντώντας χαριτωμένα στον ΠτΣ, κύριο Σακελλαρίου ότι οι συνάδελφοί του έπιασαν τον «σφυγμό» της κοινωνίας και δεν υπέκυψαν στις επιταγές της μειοψηφίας. Θυμίζοντάς του ακόμα, πως η επίκληση στις λαϊκές επιθυμίες δεν μεταφράζεται , κατά βούληση και υπέρ των μειοψηφιών που βαφτίζονται πλειοψηφίες.
Του Δημήτρη Καλογιάννη, Liberal