Οι τραπεζίτες αποφάσισαν, οι δανειστές απαίτησαν και η κυβέρνηση υπέγραψε. Αλλά αυτή τη φορά, αυτά που νομοθετεί η κυβέρνηση ξεπερνούν κάθε όριο και προκαλούν οργή. Γιατί δίνει νομική ασυλία στα στελέχη των τραπεζών που θα υπογράφουν αναδιαρθρώσεις δανείων. Δηλαδή η κυβέρνηση δίνει το ελεύθερο στα στελέχη των τραπεζών να παρανομούν εις βάρος των δανειοληπτών. Κι αν όλα ήταν καλά, τότε δεν θα υπήρχε λόγος να θεσμοθετηθεί η νομική ασυλία των τραπεζών. Αλλά και μόνο που οι τραπεζίτες ζητούν τη νομική ασυλία, αυτό σημαίνει ότι οι αναδιαρθρώσεις των δανείων που θα κάνουν, θα πλήττουν τα δικαιώματα των δανειοληπτών. Συστήνεται δηλαδή μία μαφία, ένα καρτέλ τραπεζών, το οποίο θα είναι υπεράνω της κείμενης νομοθεσίας που ακόμα διατηρεί ένα και μοναδικό όπλο υπέρ των Ελλήνων πολιτών και των δανειοληπτών. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη προσφυγή στη δικαιοσύνη. Αλλά η κυβέρνηση το στερεί και αυτό για να μπορέσουν τα τραπεζικά στελέχη να ασελγούν ατιμώρητα πάνω στους ανυπεράσπιστους δανειολήπτες.
Εκεί όμως που θα γίνει το μεγάλο πανηγύρι είναι στις αναδιαρθρώσεις και τα κουρέματα των μεγάλων επιχειρηματικών δανείων.
Στα δάνεια δηλαδή που έχουν οι μεγαλοκαρχαρίες. Εκεί, η κυβέρνηση με νόμο θεσμοθετεί την ποινική ασυλία για τα στελέχη των τραπεζών και τους δημόσιους λειτουργούς που θα υπογράψουν τις αναδιαρθρώσεις δανείων. Θα προβλέπει η νομική κάλυψη ευθύνης που αναμένεται στο πλαίσιο του πτωχευτικού νόμου. Προστασία που θα παρέχεται σε όσους υπογράφουν αναδιαρθρώσεις και «κουρέματα» δανείων, θα αποκλείει σε ενδιαφερόμενους τρίτους τη δυνατότητα να υποβάλουν μήνυση κατά στελεχών τραπεζών και Δημοσίου εξαιτίας αποφάσεων που έλαβαν για διευθετήσεις δανείων. Δηλαδή όταν ένας μεγαλοεπιχειρηματίας έχει πάρει ένα θαλασσοδάνειο και κηρύξει πτώχευση πετώντας στο δρόμο τους εργαζόμενους, αυτοί μένουν απροστάτευτοι. Μοναδικός κριτής των αποφάσεων αυτών θα είναι η Εισαγγελική Αρχή (όπως με την αθώωση του κ. Γεωργίου…) στην οποία θα πρέπει να προσφύγει ο «θιγόμενος» τρίτος – είτε αυτός είναι εργαζόμενος, είτε προμηθευτής. Και μάλιστα θα πρέπει να αποδείξει τον δόλο από πλευράς των τραπεζικών στελεχών και των δημόσιων λειτουργών.
Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με τα όσα θα προβλέπει ο νόμος για το ακαταδίωκτο τραπεζικών στελεχών και δημόσιων λειτουργών, οι ενέργειες που θα κάνουν προεξοφλείται ότι γίνονται με καλή πίστη. Δηλαδή η κυβέρνηση δέχεται ότι τραπεζικά στελέχη και αξιωματούχοι είναι άγιοι και δεν υπάρχει περίπτωση στον αιώνα τον άπαντα να κάνουν κάποια ενέργεια με σκοπό να ξεγελάσουν ή να κοροϊδέψουν κανέναν. Στόχος του ακαταδίωκτου είναι να υπάρξουν επαρκείς διαδικαστικές διασφαλίσεις για την πρόληψη της αδικαιολόγητης πίεσης στα στελέχη των τραπεζών και του Δημοσίου και να μπορέσουν να ξεμπλοκάρουν αναδιαρθρώσεις δανείων και δη μεγάλων επιχειρηματικών. Σημειώνεται ότι πρόσθετες διασφαλίσεις ενδέχεται να υπάρξουν στο νόμο για τις περιπτώσεις πολύ μεγάλων οφειλετών.
Στον ίδιο νόμο αναμένεται και η θέσπιση δυνατότητας άμεσης αποπομπής μη συνεργάσιμων διοικήσεων υπερχρεωμένων επιχειρήσεων. Έτσι, εφόσον συμφωνεί η πλειοψηφία των πιστωτών σε σχέδιο αναδιάρθρωσης και οι μέτοχοι της υπερχρεωμένης επιχείρησης δεν το αποδέχονται, το χρέος της επιχείρησης θα μετοχοποιείται άμεσα και οι τράπεζες θα ορίζουν νέα διοίκηση, εκδιώκοντας την παλαιά και μη συνεργάσιμη με συνοπτικές διαδικασίες.
Όλα αυτά βέβαια αποσκοπούν στο να ανοίξει ο δρόμος και για τα distress funds όπως απαίτησαν οι δανειστές και οι εκπρόσωποι των αρπακτικών που ακονίζουν ήδη τα δόντια τους. Γιατί όλα αυτά θα γίνουν προκειμένου να περιοριστούν τα υπάρχοντα φορολογικά αντικίνητρα για διαγραφές δανείων από τις τράπεζες.
Το κύριο βάρος θα πέσει στα επιχειρηματικά χαρτοφυλάκια και δη στα “κόκκινα” επιχειρηματικά δάνεια που είναι κοινοπρακτικά και τα οποία υπολογίζονται σε 35 – 40 δισ. ευρώ. Συνολικά τα δάνεια προς μεγάλες επιχειρήσεις ανέρχονται σε 54,2 δισ. ευρώ, εκ των οποίων στο “κόκκινο” βρίσκεται το 28%.
Με λίγα λόγια, δανειστές και κυβέρνηση προσφέρουν νομική ασυλία για τα δικά τους τα παιδιά. Για όλους αυτούς τους μεγαλοκαρχαρίες που αν και έχουν τη δυνατότητα, δεν πληρώνουν τα δάνειά τους. Τρανταχτό παράδειγμα το κόλπο γκρόσο με τη ΝΙΚΑΣ, που όμως δημοσίευσε το «Κουτί της Πανδώρας», η σύγκρουση συμφερόντων στη διαδικασία που ακολουθήθηκε είναι μόνο ένα από τα προβλήματα. Τον Φεβρουάριο του 2016 η ΝΙΚΑΣ, με συνολικό χρέος 77 εκατ. ευρώ, υπέγραψε συμφωνία διαγραφής χρεών με πιστωτές και φυσικά με τη Eurobank. Προηγουμένως είχε ικανοποιήσει μετόχους επιστρέφοντας κεφάλαια 42 εκατ. ευρώ σε μετρητά. Η υπόθεση αυτή φαίνεται πως απασχολεί τελευταία τις εισαγγελικές αρχές και θυμίζει έντονα τον τρόπο λειτουργίας του Αντρέα Βγενόπουλου, με τον οποίο ο πρόεδρος της Eurobank, Νίκος Καραμούζης υπήρξε φίλος. Σε συζητήσεις μάλιστα δεν κρύβει το ενδιαφέρον του, εκτός από την Πειραιώς, και για την MIG που πλέον ελέγχεται μέσω της Πειραιώς.
Η υπερέκθεση του Καραμούζη και κυρίως η συνήθειά του να λέει φωναχτά πράγματα που οι Βρυξέλλες συνήθως ψιθυρίζουν έχει προξενήσει σοβαρό πρόβλημα σε αυτούς που προωθούν την υποψηφιότητά του. Μια ενδεχόμενη επικράτηση του Νίκου Καραμούζη θα αποτελέσει την επιβεβαίωση της πλήρους επικράτησης του Γιάννη Στουρνάρα στις τράπεζες. Για όσο φυσικά μείνουν ελληνικές. Αν και ο αφελληνισμός τους δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα τον Στουρνάρα.
Για τον φτωχό Έλληνα φορολογούμενο πολίτη που αποδεδειγμένα δεν έχει άλλα τον πιέζουν να πληρώσει, ο νόμος για την δωρεάν νομική βοήθεια δεν ψηφίστηκε αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα από την στάση των 300 ούτε πρόκειται να ψηφιστεί.
Με λίγα λόγια, διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον. Ή αλλιώς, χαρίζουν εκατομμύρια στους μεγαλοκαρχαρίες δήθεν για να προστατέψουν την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη, αλλά ρουφάνε με το καλαμάκι το αίμα των ανυπεράσπιστων και έντιμων δανειοληπτών.
danioliptes.gr