“Ο Μανόλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια…” λέει ο λαός. Αυτό κάνει “ενορχηστρωμένα”, από προχθές, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας. Μιλάνε για ανάπτυξη μέχρι 3,1%. Βλέπουν επενδύσεις 3 δισ. Επαναφέρουν τα γνωστά θα… για επενδυτικά κίνητρα. Αλλά οι επενδύσεις, όπως και τα αυγά, βάφονται μόνο με χρώμα… Ας δούμε γιατί αερολογεί το Οικονομίας.
Πρώτα απ όλα, ας μην ξεχνιόμαστε, ότι στην Ελλάδα εδώ και 40 χρόνια το πρόβλημα της οικονομίας είναι πολιτικό (θα το επαναλαμβάνουμε συνεχώς από τη στήλη).
Και όσο παραμένει πολιτικό, με τις αντιπαραθέσεις να επικεντρώνονται, κυρίως στην οικονομική πολιτική και τις επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης σοβαρός επενδυτής δεν έρχεται ούτε για κουβέντα.
Απόδειξη ότι για δεκαετίες δεν έχει γίνει ούτε μία επένδυση. Δεν έχει έλθει ούτε ένας μεγάλος επενδυτής. Αντί για φουγάρα ακούμε φούμαρα… απατεώνων από Μέση Ανατολή και Αφρική.
Οι δε εγχώριες επενδύσεις που γίνονται είναι μόνο για να μην γκρεμίσουν οι τοίχοι και να μην σκουριάζουν τα μηχανήματα… Τίποτε άλλο. Μόνο νούμερα στατιστικής…
Αντίθετα εξαφανίσθηκαν ολόκληροι κλάδοι. Της χημικής βιομηχανίας, των λιπασμάτων (πλην μιας που ζει με ενέσεις…), των μεταλλευμάτων, του χαρτιού Και συρρικνώθηκαν, σε απίστευτο βαθμό, άλλοι κλάδοι μεταξύ των οποίων η χαλυβουργία, η ναυπηγική βιομηχανία και τα οικοδομικά υλικά.
Και ας μην συγχέουμε τον, από 10ετίας, μονόδρομο της αποεπένδυσης με την αποκρατικοποίηση και την εξαγορά κρατικών ΔΕΚΟ (ΟΤΕ, ΟΛΠ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ Λιπάσματα) οι οποίες ολοκληρώθηκαν μετά από φρικτές περιπέτειες ενώ για τα Λιπάσματα αγνοείται η τύχη τους…
Η, από το 2003, έντονη αποεπένδυση και αποβιομηχάνιση στην Ελλάδα προσέλαβε καθαρά πολιτικές διαστάσεις, από το 2009, όταν φάνηκε πως τη δημοσιονομική κρίση θα την πληρώσει ο ιδιωτικός τομέας.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Στην Ελλάδα με τα “τεχνάσματα” των προώρων εκλογών (για τη διάσωση κυβερνήσεων και κομμάτων) και τις προεκλογικές περιόδους διετίας (όπως και αυτή που μπήκαμε από το 2017) επενδυτές δεν έρχονται να φέρουν λεφτά ή και να πάρουν δανεικά από τις Τράπεζες για μπουν σε προγράμματα.
Στην Ελλάδα που η ποσοτική χαλάρωση είναι στοίχημα και κανείς δεν ξέρει αν θα το πετύχουμε εντός του Φεβρουαρίου κανείς δεν θα σχεδιάσει επένδυση θεμέλιος λίθος της οποίας είναι η σταθερότητα.
Στην Ελλάδα των capital controls, με χρέη του κράτους προς τις επιχειρήσεις 7,5 δισ., έλλειψη ρευστότητας και συνεχή εφευρήματα τα οράματα για Υπηρεσίες Μιας Στάσης, η ηλεκτρονική υποβολή δικαιολογητικών και η ευμενή μεταχείριση κάποιων κλάδων δεν φτάνουν.
Κίνητρα δεν είναι ούτε τα προγράμματα ΕΣΠΑ όταν στην πράξη αποδεικνύεται πως το περίπλοκο μπλέξιμό σου με το ελληνικό κράτος περιέχει μεγαλύτερους κινδύνους από τα κέρδη.
Καλοδεχούμενος βέβαια ο εκσυγχρονισμός που επιχειρεί το υπουργείο Οικονομίας. Καλοδεχούμενα και τα ΕΣΠΑ. Αλλά μόνον αν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στη χώρα. Μόνο αν διαπιστωθεί συναίνεση πολιτικής και κοινωνίας στην ανάγκη των ιδιωτικών επενδύσεων. Μόνο αν αποποινικοποιηθεί το επιχειρηματικό κέρδος…
Κατά τα άλλα ας μην ονειρευόμαστε… Για να φθάσουμε στο σημείο πλήρους λειτουργίας του ηλεκτρονικού συστήματος αδειοδοτήσεων και την Υπηρεσία Μιας Στάσης, εκτός από τις υπουργικές αποφάσεις (που ακόμη είναι στο δρόμο της υπογραφής, μήνες μετά την ολοκλήρωση της νομοθεσίας…) θα χρειαστούν 1-2 χρόνια καθώς το σύστημα (σε πρώτη φάση) άφορα συγκεκριμένους μόνο κλάδους και συγκεκριμένες περιπτώσεις. Και αυτό το “μασάνε” στο υπουργείο Οικονομίας.
Για να γενικευθούν τα νέα μέτρα αδειοδοτήσεων στην Ελλάδα (και ας μην δημιουργεί εντυπώσεις το υπουργείο Οικονομίας για γενική αλλαγή) πρέπει πρώτον να μην αλλάξει η κυβέρνηση. Και δεύτερο η επόμενη κυβέρνηση να μην έχει δικό της ιδεολογικό σχέδιο για τη δική της δίκαιη ανάπτυξη….
Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Βουλγαρία, ούτε Σκόπια, ούτε Κύπρος που εφαρμόζουν μια 10ετία τα μέτρα που αντιγράψαμε.
Η Ελλάδα μισεί τις ιδιωτικές επενδύσεις.
Οπότε ας αφήσουμε στην άκρη τα παιχνίδια των εντυπώσεων με τις επενδύσεις και τα κεφάλαια των 3 δισ. ευρώ που δήθεν καταφθάνουν επειδή και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έφτιαξε ένα νομοθέτημα αντιγραφή από εκείνα των Καραμανλή και Παπανδρέου προ δεκαετίας… (μέχρι υπουργό προώθησης επενδύσεων είχε διορίσει ο Παπανδρέου…).
Οι ιδιωτικές επενδύσεις στην Ελλάδα απαιτούν χειροπιαστή πολιτική συναίνεση για σταθερό (φορολογικό κυρίως) οικονομικό περιβάλλον μέχρι το 2030. Απαιτούν ακόμη κινητοποίηση (αρχικά) της εγχώριας επενδυτικής μηχανής με φορολογικά κίνητρα. Όσο για τους ξένους επενδυτές, την προσέλκυσή τους μέσω των ιδιωτικοποιήσεων. Όλα τα άλλα είναι για να δικαιολογούμε τις καρέκλες που καθόμαστε… κύριοι του υπουργείου Οικονομίας.
Του Γιώργου Κράλογλου, Capital