Από τη μια η περιβόητη διάσωση των ελληνικών τραπεζών, την οποία την πλήρωσαν χρυσή μέχρι τώρα οι Έλληνες φορολογούμενοι, αλλά δεν λέει να έρθει μετά από τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις και με μια τέταρτη προ των πυλών. Από την άλλη, ένα τεράστιο δημόσιο, το οποίο φορτώνουν επί δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις με προσλήψεις ημετέρων, τους οποίους πληρώνουν πανάκριβα και πάλι οι Έλληνες φορολογούμενοι. Πόσο μπορούν να αντέξουν αυτή τη τεράστια πίεση και παράλληλα να μπορούν να εξασφαλίζουν τα προς το ζειν; Οι ελληνικές κυβερνήσεις μαζί με τους τραπεζίτες γονάτισαν τους Έλληνες φορολογούμενους κι ακόμα του ζητάνε να εξακολουθεί να τους πληρώνει. Τόσο αυτούς, όσο και τους ημέτερους κομματικούς τους συμβούλους.
Γιατί, μια από τις κύριες αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία ήταν η υπέρογκη αύξηση των δημοσίων υπαλλήλων τα έτη 1980-2010. Στα πλαίσια της πελατειακής λογικής και της αντίληψης περί κράτους – κομματικού φέουδου, δεκάδες χιλιάδες προσλήψεις λάμβαναν χώρα κάθε χρόνο. Ακόμα και μετά τη θεσμοθέτηση του ΑΣΕΠ το πολιτικό σύστημα έβρισκε τρόπους να το παρακάμπτει και να διορίζει αφειδώς φίλους και ημετέρους, χωρίς κανένα αξιοκρατικό κριτήριο. Ως αποτέλεσμα, το 2009, που το δημοσιονομικό έλλειμμα εκτοξεύτηκε στα 35 δις ευρώ και το δημόσιο χρέος στα 300 δις ευρώ, ο αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων ανήλθε στις 970.000.
Αν μάλιστα σε αυτούς προσθέσουμε και τους πάνω από 50.000 υπαλλήλους των ΔΕΚΟ, τότε ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο.
Σύμφωνα με την απογραφή υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης (http://apografi.yap.gov.gr) , την τριετία 2010-12 επήλθε σημαντική μείωση κατά 205.000 υπαλλήλους (-21%), κυρίως λόγω της μη ανανέωσης της σύμβασης για 105.000 συμβασιούχους (που απασχολούνταν στα προγράμματα stage επί Προκόπη Παυλόπουλου), της μείωσης αιρετών και λοιπών υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, καθώς και του κύματος συνταξιοδότησης που προκλήθηκε. Το Δεκέμβριο 2012 ο συνολικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων ανήλθε σε 765.000. Τη διετία 2013-14 η μείωση συνεχίσθηκε αν και με μειωμένο ρυθμό (-8%), οδηγώντας σε επιπλέον 60.000 λιγότερους υπαλλήλους, κατεβάζοντας το γενικό σύνολο στις 704.000. Οι μεγαλύτερες μειώσεις προσωπικού παρατηρούνται στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, τους αιρετούς και τους φορείς του ευρύτερου δημοσίου, ενώ αυξήσεις παρατηρούνται στους συμβασιούχους. 7.500 άνθρωποι τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, ενώ οι μαζικές συνταξιοδοτήσεις συνεχίσθηκαν με αμείωτο ρυθμό. Από το 2015 και μετά όμως παρατηρείται αναστροφή αυτής της τάσης και εκ νέου αύξηση του συνολικού αριθμού των υπαλλήλων, παρά τις 28.000 αποχωρήσεις που σημειώθηκαν.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ έχει προβεί σε 31.500 προσλήψεις σε λιγότερο από μια διετία. Αυτές αφορούν κυρίως τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τους συμβασιούχους και τους δήμους – περιφέρειες.
Η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι μάλιστα εκτός ΑΣΕΠ. Αίσθηση επίσης προκαλεί το γεγονός ότι παρά τον ορυμαγδό διορισμών, εξακολουθούν να παρουσιάζονται σημαντικές ελλείψεις σε θέσεις υψίστης αναγκαιότητας, όπως σε γιατρούς και νοσηλευτές. Υπήρχε βέβαια ο κανόνας 1 προς 5. Δηλαδή 1 πρόσληψη προς 5 αποχωρήσεις. Αλλά η κυβέρνηση δεν τον εφάρμοσε. Αν το έκανε, το σύνολο των προσλήψεων θα ήταν μόλις 5.500. Οι επιπλέον, λοιπόν, 26.000 επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό με πάνω από 400 εκατ. ευρώ ετησίως. Σύμφωνα μάλιστα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, το 2016 οι αμοιβές προσωπικού ήταν αυξημένες έναντι του 2015 κατά 140 εκατ. ευρώ. Αυτό συνέβη για πρώτη φορά από το 2010 και μετά, όπου κάθε χρονιά το μισθολογικό κόστος ήταν αισθητά χαμηλότερο έναντι του προηγούμενου έτους.
Αν λοιπόν δεν είχαν γίνει οι προσλήψεις ημετέρων θα μπορούσε να αποφευχθεί η φοροκαταιγίδα που έχει επιβληθεί τους τελευταίους 20 μήνες. Ενδεικτικά, η αύξηση του ΦΠΑ από 23% σε 24% προβλέπεται να φέρει έσοδα 437 εκατ. ευρώ. Εναλλακτικά, θα μπορούσε να μην είχε επιβληθεί η αύξηση του ΕΦΚ στα πετρελαιοειδή προϊόντα (πρόβλεψη εσόδων 422 εκατ. ευρώ) ή οι φόροι στα τσιγάρα (142 εκατ. ευρώ, στο ζύθο (62 εκατ. ευρώ), στον καφέ (62 εκατ. ευρώ) και στη σταθερή τηλεφωνία (54 εκατ. ευρώ).
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Ότι έπειτα από 7 χρόνια κρίσης, οικονομικής συρρίκνωσης και ξένης επιτροπείας, το πελατειακό κράτος ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα. Αλλά άκουσε κανείς καμιά φωνή διαμαρτυρίας από τα κόμματα, πέρα από κάποιες κραυγές στη Βουλή, έτσι για εντυπωσιασμό; Έκαναν τίποτα οι βουλευτές των άλλων κομμάτων πέρα από κραυγές στη Βουλή; Κατέθεσαν στοιχεία στον εισαγγελέα, ή περιμένουν να κινηθεί αυτεπάγγελτα; Και γιατί δεν το έκαναν, όταν οι μηνύσεις πέφτουν βροχή όταν βρίζονται μεταξύ τους στη Βουλή; Γιατί δεν κατέθεσαν μηνύσεις γι αυτές τις προσλήψεις που επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό και τελικά τον Έλληνα φορολογούμενο; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί όταν έρθουν άλλοι στην εξουσία, δεν θα χρειαστεί να εφεύρουν νέες θέσεις συμβούλων για τους δικούς τους διορισμούς χιλιάδων ημετέρων. Θα τις έχουν βρει έτοιμες. Απλά θα βάλουν τους δικούς τους στη θέση των ημέτερων των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και θα εμφανίζονται ότι δεν θα έχουν κάνει καμία απολύτως νέα πρόσληψη ημέτερων κομματικών παιδιών. Ίσως μάλιστα να μειώσουν τις θέσεις και να εμφανιστούν σαν ήρωες και λυτρωτές του Έλληνα φορολογούμενου.
Και κάπως έτσι, τα δύο συστήματα που πραγματικά κυβερνούν τη χώρα, το πολιτικό και το τραπεζικό, γονάτισαν, γονατίζουν και θα συνεχίσουν να γονατίζουν τον Έλληνα φορολογούμενο.
danioliptes.gr