Συχνό φαινόμενο είναι πλέον στην Ελλάδα να κλείνουν μεγάλες επιχειρήσεις και εκατοντάδες άνθρωποι να μένουν άνεργοι. Ταυτόχρονα, οι εταιρείες αυτές αφήνουν εκατοντάδες εκατομμύρια χρέη σε δημόσιο, τράπεζες και ιδιώτες. Φυσικά, το φαινόμενο αυτό ξεκινά από τα πρώτα χρόνια της κρίσης και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Το παράξενο είναι ότι κάποιες βιομηχανίες, άλλοτε κολοσσοί, έκλεισαν πριν μια δεκαετία και κανένα μέτρο αναγκαστικής είσπραξης δεν ασκήθηκε εναντίον τους, παρά μόνο όταν είχαν περάσει αρκετά χρόνια, μέσα στα οποία οι βιομήχανοι είχαν όλη την άνεση χρόνου να τακτοποιήσουν τις υποθέσεις τους και να έχουμε σήμερα το εξής αντιφατικό φαινόμενο: Χρεοκοπημένες εταιρείας με πάμπλουτους ιδιοκτήτες…
Έπρεπε να φτάσει το 2018 για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες πλειστηριασμού για κάποιες επιχειρήσεις οι οποίες είχαν κλείσει από το… 2008, αφήνοντας τους εργαζόμενους απλήρωτους και φέσια εκατομμυρίων στο κράτος και σε άλλους πιστωτές.
Σήμερα που γίνονται οι πλειστηριασμοί, κανείς δεν ενδιαφέρεται να αποκτήσει ένα ξεπερασμένο τεχνολογικά εργοστάσιο που δεν συμβαδίζει με τις σημερινές ανάγκες. Ακόμη και αν το αποκτήσει κάποιος θα πρέπει να πληρώσει πολλά περισσότερα για να το εκσυγχρονίσει ή να το φτιάξει από την αρχή.
Ουδείς είναι διαθέσιμος να δαπανήσει τόσα πολλά χρήματα για μια επένδυση δίχως σίγουρο αποτέλεσμα. Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε πως βρίσκεται (πράγμα απίθανο) ο επιχειρηματίας που θα χτυπήσει το ακίνητο στον πλειστηριασμό, θα το αποκτήσει και θα αποφασίσει να το ανακαινίσει. Η γραφειοκρατική διαδικασία που απαιτείται αποθαρρύνει οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο να ασχοληθεί με αυτήν την κατάσταση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το το εργοστάσιο της πρώην καπνοβιομηχανίας «Κεράνης» στον Πειραιά που παρά τους περίπου 20 πλειστηριασμούς που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, δεν έχει βρεθεί αγοραστής. Η ελληνική πολυεθνική Πετζετάκις έκλεισε το 2000 και 18 χρόνια μετά ακόμα δεν έχει εκπληστειριαστεί τα ακίνητά της.
Τα ίδια ισχύουν και για την Hellenic Steel, την Φίλκεραμ στη Θεσσαλονίκη, την Αγνό και την Shelman. Βλέπουμε, λοιπόν, ξεκάθαρα πως υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Για τους δανειολήπτες με συνοπτικές διαδικασίες γίνονται κατασχέσεις και πλειστηριασμοί, ενώ για τους μεγάλους οφειλέτες, γνωστούς και ως στρατηγικούς κακοπληρωτές, οι διαδικασίες μπορεί να πάρουν ακόμη και δέκα χρόνια.
Τελευταίο παράδειγμα ο Μαρινόπουλος που χρεοκόπησε, ενώ ο ιδιοκτήτης του διάγει βίο μέσα στα πλούτη και τη χλιδή…
Φυσικά, για αυτήν την κατάσταση ευθύνονται οι πολιτικοί και οι τράπεζες. Οι τράπεζες με την κάλυψη των εκάστοτε κυβερνήσεων δεν προχώρησαν σε αναγκαστικά μέτρα είσπραξης, όταν υπήρχε δυνατότητα να εισπράξουν και θυμήθηκαν να βγάλουν στο σφυρί την περιουσία των μεγαλοοφειλετών με πολυετή καθυστέρηση και αφού είχαν πουλήσει τα φιλέτα και είχαν μεταβιβάσει τις περιουσίες τους.
Οι τράπεζες, βέβαια, δείχνουν την ίδια ανοχή σε έναν ακόμη στρατηγικό κακοπληρωτή, που δεν είναι άλλος από τα πολιτικά κόμματα, τα οποία πήραν θαλασσοδάνεια τα οποία δεν πληρώνουν…
Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου παράξενο που η κυβέρνηση προπαγανδίζει μαζί με την ΕΚΤ ότι θα περάσουν αναίμακτα τα τεστ αντοχής οι εγχώριες τράπεζες, κάνοντας φανερό ότι δεν είναι θέμα αριθμών, αλλά ότι πρόκειται για προειλημμένη πολιτική απόφαση της κυβέρνησης και του Ντράγκι.
Για άλλη μια φορά θα καλύψουν τις τράπεζες τις οποίες συνεχίζουν να συντηρούν εις βάρος του ελληνικού λαού, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν δικά τους συμφέροντα, τη στιγμή μάλιστα που οι αναλυτές συμφωνούν ότι μακροπρόθεσμα η ελληνική οικονομία δεν έχει δυναμική μεγάλης ανάπτυξης, με αποτέλεσμα η αντιμετώπιση των «κόκκινων» δανείων να είναι απίστευτα δύσκολη.
danioliptes.gr