Έφυγε ο ογκόλιθος που η ύπαρξή του συμβόλιζε την αέναη αντίσταση ενός ολόκληρου λαού. Η χούντα των κυβερνώντων νιώθει ότι από σήμερα μπορεί να κοιμάται πιο ήσυχη. Οι παρακοιμώμενοί της του πλέκουν ήδη το εγκώμιο κρύβοντας με δυσκολία την ανακούφισή τους, τα κροκοδείλια δάκρυα των κοινοβουλευτικών εδράνων πασχίζουν να καλύψουν τον ταρτουφισμό τους με λόγια κίβδηλα και υποκριτικά. Εξέλιπε, επιτέλους, ο ενοχλητικός γέρων που η διεθνής του ακτινοβολία, τους έκανε να νιώθουν στενάχωρα όταν τους θύμιζε τα εγκλήματα που διέπραξαν ή την εγκληματική τους απραξία σ’ αυτά που γύρω τους διαπράττονται.
Όχι, ο λαός δεν θρηνεί, γιατί ο Μίκης ήταν, είναι και θα είναι πάντα εδώ, ζωντανός μεσ’ στις καρδιές όλων των Ελλήνων. Πάντα μαχητικός και αειθαλής για να διοχετεύει το πάθος του για αντίσταση, πάντα η φωνή του αδούλωτου πατριωτισμού για να αντλούν τον πόθο του για το δίκαιο και την ελευθερία οι σημερινές και οι κατοπινές γενιές. Τους «θρήνους» τους αφήνει γι αυτούς που κόντεψαν να τον σκοτώσουν πνίγοντάς τον με χημικά στις διαδηλώσεις του 2012 και που τώρα του φτιάχνουν συγκινητικά λογύδρια.
Γι αυτούς που τότε έλεγαν ότι «του έχει σαλέψει» και τώρα κόπτονται γι αυτόν με επικήδειους. Γι αυτούς που στις διαδηλώσεις για το Σκοπιανό τον αποκαλούσαν ακροδεξιό και φασίστα και τώρα που απαλλάσσονται από αυτόν, τον ξαναλένε δημοκράτη. Για όλους αυτούς που ελπίζουν ότι μαζί με το σώμα του, θα ταφούν και τα προτάγματά του για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη για τα οποία μάχονταν σ’ όλη τη ζωή του.
Ο λαός δεν θρηνεί γιατί ο θρήνος δεν ταιριάζει σ’ αυτούς που ανάχθηκαν σε σύμβολα με το προσωπικό τους παράδειγμα, με τους αγώνες τους και με το έργο τους. Τη φωνή του Μίκη την κρατούν οι Έλληνες μεσ’ στην καρδιά τους, τραγουδώντας τα τραγούδια του που απηχούν τους πόθους τους και που ηχούν σαν σάλπισμα εξέγερσης ενάντια στην νέα τυραννία. Την τυραννία αυτή που τόσες φορές τα τελευταία χρόνια, την καυτηρίασε με διαύγεια εξαιρετική και με τα σκληρότερα λόγια.
Ας μην κοιμούνται ήσυχοι. Ο Μίκης, τώρα, είναι πιο επικίνδυνος όσο ποτέ γι αυτούς. Τα αντιστασιακά τραγούδια του θα βρίσκονται από δω κι εμπρός στα χείλη όλου του λαού που ενωμένος μέσα από τις νότες του εθνικού του τροβαδούρου, θα τα απευθύνει με πάθος, σε κάθε γωνιά της χώρας, ενάντια στους κυβερνητικούς δικτάτορες της σήμερον και τις κοινοβουλευτικές τους μαριονέτες.
Ο Μίκης Θεοδωράκης, με το θάνατό του, έστρωσε ήδη στο πιάνο το ρέκβιεμ που έγραψε γι αυτούς. Ενορχηστρωτής και εκτελεστής ο ίδιος ο λαός που τόσο αγάπησε και που τόσο τον αγάπησε. Αυτή είναι η παρακαταθήκη του, παρακαταθήκη μιας ζωής αγώνων και δημιουργίας.
Δεν κλαίμε για τον Μίκη. Η θέση του είναι ήδη στο Πάνθεον των αθανάτων αυτού του έθνους. Παίρνουμε πνοή από την αγωνιστικότητά του και το έργο του, οπλιζόμαστε μ’ αυτά και συνεχίζουμε τον αγώνα του μέχρι να δικαιωθούν τα οράματα για τα οποία πάλεψε σε όλη του τη ζωή.