Και εάν ναι, πόσο μεγάλη μπορεί να είναι αυτή η εκτροπή; Πόσο πολύ θα επιτραπεί να ανοίξει η “κερκόπορτα” της Δημοκρατίας μας; Σύμφωνα, λοιπόν, με τα όσα τεκταίνονται και από τη σημερινή κυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜ.ΑΡ., η εκτροπή από το Σύνταγμα είναι επιτρεπτή! Τι άλλο σημαίνουν οι προγραμματιζόμενες ιδιωτικοποιήσεις βασικών υπηρεσιών κοινής ωφέλειας;
Οι εκτρωματικοί νόμοι οι οποίοι, πέραν από τις προφανείς παραβιάσεις των συνταγματικών άρθρων που αναφέρονται στη φορολογία των πολιτών, περιέχουν και το -πρωτοφανές για τη νομοθετική ιστορία των εθνών- μέτρο της απειλής της διακοπής του ρεύματος για όσους -είτε επειδή δεν μπορούν είτε για λόγους συνείδησης- δεν πληρώνουν τον εξοντωτικό φόρο του ΕΕΤΗΔΕ. Ναι, αναφέρομαι στο λεγόμενο “χαράτσι” ακινήτων που εισπράττεται μέσω της ΔΕΗ.
Το ΣτΕ έκρινε τη βάρβαρη απειλή της διακοπής του ρεύματος λόγω “χαρατσιού” αντισυνταγματική!
Διάφοροι σύλλογοι και φορείς, με μπροστάρηδες τους Δικηγορικούς Συλλόγους, ζήτησαν από το Συμβούλιο της Επικρατείας να αποφανθεί εάν ο νόμος είναι συνταγματικός ή όχι.
Το ΣτΕ έδωσε μια “σολομώντεια λύση” κρίνοντας αντισυνταγματική τη διακοπή του ρεύματος και “νόμιμο” το “χαράτσι” εάν ισχύσει μέχρι το τέλος του 2012 ως “έκτακτη εισφορά”.
Μόνο που το ΣτΕ είναι για να αποφαίνεται για τη συνταγματικότητα ενός μέτρου ή όχι! Τα δικαιώματα των πολιτών, όπως τα ορίζει το Σύνταγμα, δεν κρίνονται μέσα από την οπτική των όποιων περιστάσεων…
Η ΔΕΗ, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων -έστω και αυτήν τη μισή- απόφαση του ΣτΕ για τη διακοπή του ρεύματος, σε όσους δεν πληρώνουν το ΕΕΤΗΔΕ (ακόμη και σʼ αυτούς που είναι στο Κοινωνικό Τιμολόγιο!) προβαίνει σε διακοπές της ηλεκτροδότησης, με την ίδια αναλγησία που κόβει το ρεύμα στους άνεργους, στους αρρώστους, στους αδύναμους.
Την ίδια στιγμή, “εκλιπαρεί” τα υπουργεία και τους οργανισμούς να της δώσουν κάποια ψίχουλα από τα 116 δισ. που τη χρωστούν. Εκεί δεν την παίρνει να κόψει το ρεύμα…
Το παράνομο “χαράτσι” ΥΚΩ…
Και δεν είναι μόνον ο ΕΕΤΗΔΕ. Είναι και οι ΥΚΩ…
Παράνομα και χωρίς οι καταναλωτές να έχουν ιδέα τι πληρώνουν, η ΔΕΗ εισπράττει και το δικό της “χαράτσι”, το οποίο αναφέρεται στους λογαριασμούς σαν “Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας – Ν. 2773/99, άρθρο 29” το οποίο και υπολογίζει με άγνωστο ποσοστό επί της αξίας του καταναλωθέντος ηλεκτρικού ρεύματος!
Υποτίθεται ότι με τα χρήματα αυτά (κανείς δεν γνωρίζει πόσα συγκεντρώνονται κάθε φορά… υπολογίζονται σε 1 δισ. ευρώ) καλύπτονται όσοι είναι ενταγμένοι στο “κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ”. Το ότι στις συγκεκριμένες ευπαθείς και ευαίσθητες ομάδες κόβει το ρεύμα είναι άλλου παπά ευαγγέλιο…
Το συγκεκριμένο όμως άρθρο (29) του νόμου 2773/99, έχει καταργηθεί από τον Αύγουστο του 2010, με νεότερο νόμο, ο οποίος έχει δημοσιευθεί και στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως!
Αυτό σημαίνει ότι η είσπραξη του συγκεκριμένου “χαρατσιού” είναι παράνομη και εφόσον ασκηθούν οι νόμιμες διαδικασίες, η ΔΕΗ θα υποχρεωθεί στην επιστροφή των παρακρατηθέντων παρανόμως χρημάτων. Εκτός, εάν σπεύσει η κυβέρνηση να καλύψει την παρανομία με νομικά εφευρήματα…
Κι ας έρθουμε στην ΕΡΤ και στα δημοτικά τέλη.
Ως γνωστόν, την παροχή τηλεοπτικού προγράμματος από την κρατική τηλεόραση, την καταβάλλουμε μέσω λογαριασμού της ΔΕΗ. Το ίδιο και τα δημοτικά τέλη.
Αν κάποιος δεν πληρώσει την ΕΡΤ ή τα τέλη, η ΔΕΗ θα του κόψει το ρεύμα. Το “καπέλο” όμως της ΕΡΤ και τα δημοτικά τέλη είναι παλιές αμαρτίες…
Για την ιστορία, η πρώτη που το έθεσε επί τάπητος και αρνήθηκε να πληρώνει την ΕΡΤ ήταν η Μελίνα Μερκούρη την περίοδο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη (1991-1993).
Επειδή ο Έλληνας πολίτης δεν αντέχει άλλο να του παίρνει το κράτος τα χρήματα χωρίς να του προσφέρει καμία εξασφάλιση, καμία παροχή, κι επειδή η αξιοπρέπεια είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη υπόσταση, υπάρχει τρόπος να σταματήσουμε να πληρώνουμε ό,τι η ΔΕΗ αποφασίζει.
Στέλνουμε εξώδικη στην ΕΡΤ και την κοινοποιούμε και στη ΔΕΗ.
Σε περίπτωση που ο πιστωτής (ΔΕΗ) δεν δεχτεί την πληρωμή, καταθέτουμε μόνο το ποσό του ηλεκτρικού ρεύματος στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Αντίγραφο του γραμματίου επιδίδεται στη ΔΕΗ.
Με τον τρόπο αυτό η ΔΕΗ δεν έχει πλέον το δικαίωμα να κόψει το ρεύμα. Το υπόλοιπο ας το διεκδικήσει δικαστικά. Ας κάνει, λοιπόν, αγωγή και να δούμε αν θα την κερδίσει…
Σύμφωνα με τη νομοθεσία και την κρατούσα άποψη στη νομολογία (βλ. και Μον. Πρωτ. Κοζ. 56/2009, δημ. σε: Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ, Δ.Σ.Α.), «οι οργανισμοί κοινής ωφέλειας υποχρεούνται κατά τους νομοθετικούς ή συμβατικούς κανόνες που διέπουν την λειτουργία τους να παρέχουν προς το κοινό με την εκάστοτε ισχύουσα διατίμηση τα προϊόντα-αγαθά ή υπηρεσίες τους, όπως είναι το ηλεκτρικό ρεύμα, το φωταέριο, το νερό, η τηλεφωνική σύνδεση κ.λπ.
Εξάλλου από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 731 και 732 Κ.Πολ.Δ. προκύπτει ότι το Δικαστήριο μπορεί να διατάξει ως ασφαλιστικό μέτρο όχι μόνο κάποιο από τα ειδικώς και ρητώς ρυθμιζόμενα στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, αλλά και κάθε άλλο, το οποίο κατά την κρίση του είναι απαραίτητο για την εξασφάλιση ή διατήρηση του δικαιώματος ή την ρύθμιση της καταστάσεως.
Αυτονόητη όμως προϋπόθεση για τη λήψη κάποιου ασφαλιστικού μέτρου είναι η ύπαρξη νομίμου δικαιώματος του αιτούντος, καθόσον σε περίπτωση ανυπάρκτου και μη αναγνωριζομένου από τον νόμο δικαιώματος δεν μπορούν να διαταχθούν ασφαλιστικά μέτρα.
Με άλλα λόγια, η παροχή προσωρινής δικαστικής προστασίας προϋποθέτει ύπαρξη ασφαλιστέας απαιτήσεως (Μ. Πρ. Χαλκ 266/91 Ελ.Δνη 34.1169, Τζίφρας Ασφ. Μ έκδ. 1973, σελ. 282).
Ο τρόπος καταρτίσεως συμβάσεων που ρυθμίζει ο ΑΚ (άρθρο 361) προϋποθέτει συναλλακτική σχέση μεταξύ δύο προσώπων (πρόταση – αποδοχή) ή κοινή διατύπωση των όρων της συμβάσεως. Γενεσιουργό όμως λόγο ενοχής και συνακόλουθα ασφαλιστέας αξιώσεως αποτελεί και η συναλλακτική επαφή.
Η ενοχή αυτή διέπεται από τη συναλλακτική καλή πίστη (200, 281, 288 ΑΚ, βλ. Παπαντωνίου Γενικές Αρχές, τεύχος Β., παρ. 62, Ζέπος Ενοχ. Δ Β’ έκδοση σελ. 335).
Έτσι η δημόσια τυποποιημένη παροχή (ηλεκτρικό ρεύμα, φωταέριο, νερό κ.λπ.) από ένα κοινωφελή οργανισμό και η χρήση της παροχής αυτής από ένα πρόσωπο-καταναλωτή χωρίς να έχει συναφθεί προηγουμένως σχετική (αναγκαστική κατά κανόνα) σύμβαση του τελευταίου με την προσφέρουσα την παροχή εταιρεία αποτελεί γενεσιουργό λόγο ενοχής.
Στην περίπτωση αυτή, γενεσιουργό λόγο της ενοχής δεν αποτελεί η δικαιοπρακτική βούληση των μερών αλλά το factum της χρήσεως της προσφερομένης παροχής (Γεωργιάδης – Σταθόπουλος, Γενικό Ενοχικό, σελ. 285 επ.).
Τέλος, από την διάταξη του άρθρου 68 Κ.Πολ.Δ. συνάγεται ότι δικαστική προστασία μπορεί να ζητήσει όποιος έχει άμεσο έννομο συμφέρον.
Το έννομο συμφέρον αποτελεί ειδική προϋπόθεση του παραδεκτού της αγωγής, αιτήσεως κ.λπ. που πρέπει να υφίσταται κατά τον χρόνο συζητήσεως της αγωγής, αιτήσεως κ.λπ. και να είναι άμεσο υπό την έννοια ότι η έννομη προστασία που ζητείται να αποτελεί πρόσφορο και μοναδικό μέσο για την εξάλειψη της αβεβαιότητας που δυσχεραίνει την άσκηση των δικαιωμάτων του ενάγοντος, αιτούντος κ.λπ. ή προκαλεί άλλο κίνδυνο στα έννομα συμφέροντά του (Α.Π. 640/03 Ελ.Δνη 45.1347)».
Ο πλούτος των εθνών, είναι η ποιότητα των θεσμών τους. Αλήθεια, γιατί η Ελλάδα βρέθηκε φτωχή και χρεωκοπημένη;
* Η Ιουλία Λιακοπούλου είναι άνεργη δημοσιογράφος και ενεργό μέλος του κινήματος “όχι στα χαράτσια”
Anarxikostrapezitis
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.