Πολλές φορές οι πολίτες προσφεύγουν στις Ανεξάρτητες Αρχές προκειμένου να βρουν το δίκιο τους, καθώς η δικαστική προσφυγή είναι πολυέξοδη και χρονοβόρα. Δυστυχώς, παρατηρείται το φαινόμενο οι Ανεξάρτητες Αρχές να μην εξυπηρετούν τον πολίτη και να μην υπερασπίζονται τα δικαιώματά του.
Μα αν ήταν να εξυπηρετούν τον πολίτη τότε δεν θα υπήρχαν, μπορεί να υποθέσει κάποιος. Πράγματι, οι Ανεξάρτητες Αρχές αποτελούν δημιούργημα του πολιτικού συστήματος, ενός συστήματος που μην ξεχνάμε γέννησε το νόμο περί ευθύνης υπουργών, το ακαταδίωκτο των τραπεζικών, το ακατάσχετο των κομμάτων και φυσικά το τέρας της γραφειοκρατίας. Τα στελέχη φυσικά των Ανεξαρτήτων Αρχών δεν είναι άλλα από τα παιδιά του πολιτικού συστήματος.
Πρώην υπουργοί, αποτυχημένοι βουλευτές, γυρολόγοι πολιτευτές όλοι βρίσκουν ένα παχυλό μισθό όταν διορίζονται σε μια ανεξάρτητη αρχή.
Κατά πόσο ο αποτυχημένος πολιτικάντης είναι όμως ικανός να στελεχώσει μια Ανεξάρτητη Αρχή, ώστε αυτή να λειτουργεί σωστά προς το συμφέρον των πολιτών;
Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες Ανεξάρτητες Αρχές προσπάθησαν να σηκώσουν ανάστημα και η αντίδραση του πολιτικού συστήματος ήταν σφοδρή.
Όταν κάποτε οι Ανεξάρτητες Αρχές προσπάθησαν να γίνουν πραγματικά ανεξάρτητες, τότε τα κόμματα συμφώνησαν και νομοθέτησαν την απόλυση όλων των μελών των Α.Α.
Που δεν έλεγχαν και διόρισαν καινούρια πρόσωπα, όχι με βάση τις ικανότητες τους, αλλά με βάση αποκλειστικά και μόνο την κομματική τους ταυτότητα.
Οι Ανεξάρτητες Αρχές είναι απαραίτητες καθώς, αν λειτουργούν σωστά καλύπτουν ουσιώδεις ανάγκες. Στην Ελλάδα όμως χρησιμοποιούνται για να γίνονται διορισμοί από το παράθυρο.
Μεγάλα ζητήματα όπως οι τραπεζικές παρανομίες, οι νομιμοποιήσεις συμβασιούχων και οι τηλεοπτικές άδειες θα μπορούσαν να έχουν λυθεί από τις Ανεξάρτητες Αρχές, η πολιτική εξουσία όμως προτίμησε να τις διατηρεί χωρίς πραγματική εξουσία και να τις περιορίζει σε ένα συμβουλευτικό ρόλο, που δεν έχει απολύτως καμία αξία.
Αν θέλουμε πραγματικά να έχουμε Ανεξάρτητες Αρχές που θα λειτουργούν για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του πολίτη, τότε θα πρέπει να διασφαλιστεί η πραγματική ανεξαρτησία τους και ταυτόχρονα η λογοδοσία τους, που επιτυγχάνεται με την επιλογή της ηγεσίας με αξιοκρατικά και όχι πολιτικά κριτήρια.
Την εποχή της κρίσης ο πολίτης έχασε το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός του. Είδε να αδικείται με αντισυνταγματικούς νόμους και να χάνει την περιουσία του με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς.
Τη στιγμή που χρειαζόταν όσο τίποτα άλλο τη δωρεάν νομική βοήθεια, το μνημονιακό κράτος του την αρνείται με γελοία επιχειρήματα. Και όταν τελικά ζητάει τη συνδρομή μιας Ανεξάρτητης Αρχής διαπιστώνει πως πρόκειται για ένα διακομματικό μαγαζί που πληρώνεται από τον ιδρώτα του λαού για να μην κάνει τίποτα…
Έτσι ο απελπισμένος πια πολίτης έχει ως μοναδική επιλογή να στραφεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία σε έναν Σύλλογο ή μια Συλλογικότητα, προκειμένου να βρει το δίκιο του.
danioliptes.gr