Ίσως, αν προτιμάτε, είναι και μια επιβεβαίωση προς εσωτερική κατανάλωση: η Καγκελάριος, σχεδόν ένα χρόνο πριν από τις γερμανικές εκλογές, τολμάει και στέκεται όρθια στο μάτι του κυκλώνα, χαράζοντας πολιτική με σθένος, επιμονή και πίστη.
Συνήθως, όμως, η πολιτική χαράζεται -και πολύ περισσότερο εφαρμόζεται- με τις ανομολόγητες επιθυμίες και με τις υποσημειώσεις.
Αν εξαιρέσει κανείς τις επιβεβλημένες παρουσίες της Μέρκελ σε Ευρώπη, Αμερική και Κίνα (τις υποχρεώσεις επαφών, δηλαδή, μιας μεγάλης παγκόσμιας οικονομικής δύναμης), η μόνη ας πούμε απρόβλεπτη χώρα που επισκέφτηκε τελευταία ήταν η Κύπρος και φυσικά αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με το γεγονός ότι αυτό τον καιρό η μεγαλόνησος ασκεί την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (η οποία παρά τις δημοκρατικές της ευαισθησίες σε αραβικές χώρες και Μέση Ανατολή, ανέχεται τη διαίρεση και κατοχή τμήματος ενός κράτους μέλους της που μάλιστα προεδρεύει – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Τα πρόσφατα κοιτάσματα αερίου και η αναδιάταξη των ενεργειακών δρόμων ήταν το μενού και το επίκεντρο των επαφών και της επίσκεψης Μέρκελ στην Κύπρο, business δηλαδή, το ίδιο γίνεται τώρα και στην Ελλάδα.
Δε χρειάζεται να είσαι πολιτικός αναλυτής για να καταλάβεις ότι ο γερμανικός υπολογισμός (για να χρησιμοποιήσουμε ένα αγαπημένο από τους ίδιους τους Γερμανούς στερεότυπο) χρησιμοποιεί μια θεσμική ιδιότητα και δράση (στην Κύπρο η προεδρία της Ε.Ε., εδώ η στήριξη του ευρώ και της Ελλάδας) για να προωθήσει άλλα θέματα, περισσότερο ουσιαστικά και…απτά, από μερικά ευχολόγια και αόρατες κινήσεις μη εξαργυρώσιμες άμα τη εμφανίσει.
Τα ενεργειακά, λοιπόν (γι’ αυτό και η έντονη παρουσία του Φούχτελ), ο τρόπος που θα εμπλακεί η γερμανική βιομηχανία στις αποκρατικοποιήσεις και στη διαρθρωτική μεταβολή του κράτους, αλλά και το νέο μοντέλο λειτουργίας της διοίκησης την… επόμενη μέρα: αυτή είναι η… κρυφή σηματοδότηση που δίνει η επίσκεψη Μέρκελ κυρίως προς τους ανταγωνιστές της σ’ αυτόν τον τομέα, είτε ανατολικά, είτε δυτικά του χάρτη.
Αλλά, ας μην ξεχνάμε πως η συγκυρία αναγκάζει τη Μέρκελ να μεταφέρει και να προσδιορίσει κι ένα άλλο μήνυμα διά της επισκέψεως της. Στη Συρία ο Άσαντ αντέχει περισσότερο απ’ ότι υπολόγιζαν όλοι (ας όψεται ο φονταμελισμός των απέναντι) κι όχι μόνο αυτό, αλλά βάζει κι ένα ευρύτερο πρόβλημα στην περιοχή ενισχύοντας και υποδαυλίζοντας την ολοένα και αυξανόμενη ενεργοποίηση των Κούρδων για τη δημιουργία αυτόνομης περιοχής στα σύνορα με την Τουρκία σήμερα κι ενός μεγάλου Κουρδιστάν αύριο.
Η Τουρκία μοιάζει σαν να σηκώνει όλο το βάρος της Ευρώπης και των δυτικών δυνάμεων σ’ αυτήν τη συγκυρία κι όχι μόνο λόγω των προσφύγων που ετοιμάζονται να αποβιβαστούν στις ευρωπαϊκές χώρες.
Πάλι οι ενεργειακοί δρόμοι, το ανάχωμα προς τον Πούτιν, αλλά και η ανεξέλεγκτη τροπή που μπορούν να πάρουν οι εξελίξεις (δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και με Ισραήλ – Ιράν), επιβάλλει μια σταθερή, υπάκουη και μεγάλη σοβαρή δύναμη στην περιοχή.
Όχι δεν είναι η Ελλάδα, οπότε γι’ αυτό την επισκέπτεται η Μέρκελ.
Η Τουρκία είναι, αλλά εμείς πρέπει να τη στηρίξουμε σ’ αυτό το… ευρωπαϊκό έργο. Πώς; Καταρχήν με το να σβήσουμε κάθε εστία έντασης μεταξύ των δύο χωρών, γι’ αυτό και σχεδόν μαζί με τη Μέρκελ έρχεται Αθήνα και ο Νταβούτογλου, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, για να δώσει επανέναρξη στις συνομιλίες.
Όχι χωρίς ανταλλάγματα, φανταζόμαστε, θα κερδηθεί αυτή η ηρεμία που κι εμείς τόσο ανάγκη την έχουμε τώρα. Οπότε, ναι, καλά καταλάβατε, πάλι στους ενεργειακούς δρόμους και την εκμετάλλευσή τους θα καταλήξουμε, με ολίγη από ΑΟΖ που θα πρέπει σιγά σιγά να την… προσαρμόζουμε αναλόγως και αύριο μεθαύριο, μόλις τα πράγματα ηρεμήσουν, με μια συνεκμετάλλευση που θα «ξεκαθαρίσει»… ισομερώς τα γκρίζα σημεία των ελληνοτουρκικών συνόρων.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, η Μέρκελ μονάχα την επιμήκυνση και τα μέτρα της τρόικας δε θα έχει στο μυαλό της όταν θα «συζητάει» με τον Αντώνη Σαμαρά…
Τάσος Ρέτζιος από danioliptes.gr