Βλέποντας το αδιέξοδο συνολικά στο φάσμα της ζωής του μέσα στις κοινωνικές διεργασίες, στο οποίο έχει περιέλθει το ίδιο το άτομο και η κοινωνία μας που είναι απόρροια της ανοχής μιας εγκληματικής πολιτικής διακυβέρνησης του τόπου, σαν φυσικό επακόλουθο αγανακτεί και αντιδρά, όπως αυτό νομίζει ενάντια σ’ αυτό που είναι προφανές.
Το Κράτος ως εχθρός του πολίτη – ανθρώπου.
Στην συνεχιζόμενη υποκρισία του κρατικού μηχανισμού, που δεν αποδεικνύει μόνο την ανευθυνότητα των διαχειριστών της εξουσίας, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύει και την πραγματική του μορφή δηλαδή την συνομωτική δομική του που στοχεύει συγκεκριμένα στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κυρίαρχης ελίτ και το πετυχαίνει αυτό γνωρίζοντας την αδυναμία των κατώτερων τάξεων να αντιπαρατεθούν συλλογικά και ουσιαστικά σε κάθε ζήτημα δημοσίου συμφέροντος.
Ο μηχανισμός του διεφθαρμένου κράτους ενήργησε έξυπνα όλα αυτά τα χρόνια, καθώς στηρίχθηκε κυρίως σε 4 πυλώνες για την φαινομενική του διαιώνιση:
*O πρώτος πυλώνας ήταν η «θεοποίηση» της έννοιας του κράτους όπως αυτή ορίστηκε στις συνθήκες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. (βλ. Καραμανλής/Παπανδρέου)
*Ο δεύτερος πυλώνας ήταν η εδραίωση του δικομματισμού ως ισόρροπες δυνάμεις στην οξύμωρη και προβληματική ανάπτυξη της Ελλάδας. (βλ. δάνεια εξωτερικού/αποβιομηχάνιση, 85% ποσοστό δικομματισμού)
*Ο τρίτος πυλώνας ήταν η ανοχή και η συμμετοχή του κόσμου στην εξαπάτηση του διεφθαρμένου συστήματος. (βλ. ρουσφέτια, επιδοτήσεις, κομματικούς στρατούς, λαμογιές, αλισβερίσια κ. α. )
*O τέταρτος πυλώνας ήταν η απουσία της Αριστεράς λόγω του συμβιβασμού με το σύστημα ή εξ ‘αιτίας παρωχημένων και δογματικών αντιλήψεων. (βλ. Συνασπισμός, ΚΚΕ, καθοδηγούμενες απεργίες, προδοτικές ηγεσίες, συνδικαληστές κ. α. )
Πάνω στις αιτίες και τα γεγονότα που οδήγησαν μια χώρα, μια κοινωνία και χιλιάδες για να μην πω εκατομμύρια ανθρώπους στην απόγνωση και την εξαθλίωση, έχουν γίνει άπειρες συζητήσεις, αναλύσεις επί των αναλύσεων, εκπομπές, ντοκιμαντέρ, έχουν αποκαλυφθεί τρανταχτά σκάνδαλα και γενικώς έχει αποκαλυφθεί σχεδόν όλη η σαπίλα και η διαφθορά της νεοελληνικής πραγματικότητας, που δυστυχώς δεν αφορά μόνον τους καθ’ ύλην αρμόδιους, αλλά και τους υπόλοιπους που νίπτουν τας χείρας των.
Πλέον είναι άνευ σημασίας να επαναλαμβάνουμε το απολύτως προφανές. Ότι για όλα τα δεινά μας, οι πραγματικοί φταίχτες πάνω απ’ όλα είναι οι διαχειριστές της εξουσίας και συνυπεύθυνοι η μεγάλη πλειοψηφία που τους αβαντάριζε τόσα χρόνια.
Πάει αυτό. Αν μείνουμε κι άλλο θα δεινοπαθήσουμε περισσότερο και είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή σαν λαός και κοινωνία, σαν άνθρωποι θα παραδώσουμε σώμα και πνεύμα με δυσάρεστες συνέπειες για το μέλλον μας και των παιδιών μας.
Τέρμα οι αναλύσεις!
Να πάμε παρακάτω, να απαιτήσουμε, να αγωνιστούμε, να διεκδικήσουμε.
Πώς; Ούτε με χάρες, ούτε με παρακάλια. Έγραφα σε ένα προηγούμενο άρθρο για την ανάγκη να παρακάμψουμε την εγκληματική αδιαφορία και την οδυνηρή όπως αποδεικνύεται αποχαύνωση της πλειοψηφίας του κόσμου και να πορευτούμε δραστικά πλέον όσοι αποφασίσουμε προς την δίκαιη επικράτησή μας ενάντια κατά πρώτον στον διαχρονικό κίνδυνο και εχθρό που ονομάζεται αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, και κατά δεύτερον ενάντια στον ανερχόμενο φασισμό που βρίσκει έδαφος ολοένα και περισσότερο στην άγνοια των ανθρώπων, και λειτουργεί ως ένα ακόμη ανάχωμα, ένα ακόμη όπλο στα χέρια των πολιτικών εγκληματιών.
Το να τονίσω για μια ακόμη φορά το πόσο αναγκαία είναι μιά επανάσταση, το θεωρώ αυτονόητο αλλά και περιττό. Αυτονόητο για την κατηγορία των ανθρώπων που επιζητά την ριζοσπαστική αλλαγή, και περιττό στο να υποχρεούμαι να εξηγώ την προφανή λύση στον κάθε λογής ρουφιάνο, ηλίθιο, διεφθαρμένο και προσκυνημένο αυτού του τόπου.
Η Επανάσταση ως μοναδικό όπλο του καταπιεζόμενου ανθρώπου ενάντια στο απάνθρωπο σύστημα. Αλλά ας δούμε λίγο τι εννοούμε με τη λέξη επανάσταση. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να στοχαστούμε ολίγον τί πάνω στο ζήτημα.
Εντάξει, καλοί οι Μάρξ, Έγγελς, Μπακούνιν, Τρότσκι, και όλοι οι θεωρητικοί των ιστορικών επαναστάσεων αλλά τώρα καλούμαστε εμείς να αποφασίσουμε άν θα αντισταθούμε και άν θα αντιδράσουμε ουσιαστικά με σκοπό να ανατρέψουμε όλες εκείνες τις διαδικασίες και καταστάσεις που μας οδηγούν στην οικονομική σκλαβιά, την κοινωνική αποσάρθρωση και την γενικότερη υποδούλωσή μας μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο στυγνής εκμετάλλευσης απο μεριάς εξουσιαστών και κυρίαρχης ελίτ.
Η επανάσταση λοιπόν, δεν είναι μια ιδέα βγαλμένη από το μυαλό καποιανού της Ιστορίας. Είναι θεμέλιος λίθος της ζωής. Γαλουχημένη στον κόσμο της σύγκρουσης των συμφερόντων του χθες, του σήμερα και του αύριο. Νομοτελειακό φαινόμενο της φύσης και της φυσικής. Της δράσης και της αντίδρασης. Και είναι το προϊόν της αιώνιας διαμάχης μεταξύ των ανθρώπων, των ανθρώπων που βλέπουν τον άνθρωπο ως όν με ανάγκες και δικαιώματα, και σε αυτούς που μας βλέπουν ως αριθμούς, ως αναλώσιμα εργαλεία, ως απλά μέσα χειραγώγησης για να εξυπηρετήσουν τα ιδιωτικά συμφέροντά τους.
Για την επανάσταση μην περιμένετε να ακούσετε τίποτα από τα αστικά κόμματα, τους ρουφιάνους και υποταγμένους δημοσιογράφους ή ακόμη κι από την αριστερά του κοινοβουλίου και φυσικά απο το αντεπαναστατικό κομμουνιστικό – κατ’ επίφασιν – κώμα.
Οι τελευταίοι παίζουν ακόμη το πολιτικό τους παιχνίδι. Οι προηγούμενοι απλά θέλουν ένα πιο ανθρώπινο καπιταλισμό, μιά Ε. Ε. των λαών, αποσιωπόντας όμως την αλήθεια ότι στην πραγματικότητα δέν μπορεί να υπάρξει τέτοιος καπιταλισμός, ούτε μια ανθρώπινη Ε. Ε. αφού καί τα δύο είναι έννοιες και συστήματα συνυφασμένα με την ανθρώπινη εκμετάλλευση και την εξυπηρέτηση τεραστίων συμφερόντων, που παίζονται στις πλάτες εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ποια είναι λοιπόν αυτή η περιβόητη επανάσταση και ποιοι την ξεκινούν και συμμετέχουν σε αυτή; H απάντηση είναι απλή(Θεωρητικά προς το παρόν).
Πρώτα πρώτα θα πρέπει να κατανοήσουμε πως η κοινωνία μας αποτελείται από τάξεις και είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε οι λεγόμενες κατώτερες τάξεις(εργάτες, υπάλληλοι, μικροεπιχειρηματίες, άνεργοι, χαμηλοσυνταξιούχοι) να τυγχάνουν λιγότερων εώς και ανύπαρκτων προνομίων σε αντίθεση με τις ανώτερες τάξεις(μεγαλοεπιχειρηματίες, στελέχη επιχειρήσεων, διευθυντές πολυεθνικών, εκκλησία, εφοπλιστές, βιομήχανοι, μεγάλο – ιδιοκτήτες, ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, αφεντικά, μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι, κ. α. )που λόγω της οικονομικής τους δυνατότητας, αλλά και της άμεσης σχέσης τους με το σύστημα, επωφελούνται μέχρι αηδίας και εν τέλει ζούν εις βάρος μας αφού μας απομυζούν συστηματικά.
Το κράτος που δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους ανθρώπους (και δεν έπεσε από τον ουρανό) φανερώνει μεν την ανάγκη των αδαών να κυβερνηθούνε και υποτίθεται πως θα λειτουργούσε ως ισορροπιστής απέναντι σε εκείνα τα πάθη και τις διαφορές (ατομικές και ταξικές) ώστε να υπάρχει συμβίωση ειρηνική ανάμεσα σε ένα κόσμο αέναων συμφεροντολογικών συγκρούσεων όχι μόνο απέτυχε να το κάνει αλλά λειτουργεί ώς νόμος και προστάτης των συμφερόντων της εκάστοτε ελίτ και συμμετέχει ενεργά και απροκάλυπτα σε συνεχή εγκλήματα κατα των κατώτερων τάξεων.
Ας ανατρέξουμε στον Χόμπς για να κατανοήσουμε το κράτος απο την μεριά των επικυρίαρχων: Το 1651 έγραψε τον Λεβιάθαν, (Leviathan or the Matter, Form and Power of a Comonwealth Ecclesiastical and Civil), το σπουδαιότερο έργο του.
Ο άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση, υποστηρίζει ο φιλόσοφος, αλλά είναι εκ φύσεως εγωιστής και ηδονιστής. Το ότι τα ανθρώπινα κίνητρα σχηματίζονται εκ φύσεως από προσωπικό συμφέρον, θα μπορούσε να έχει καταστροφικές συνέπειες. Ανεξέλεγκτοι οι άνθρωποι, και καθοδηγούμενοι από την εσωτερική δυναμική, το πιθανότατο είναι πως θα αλληλοκαταστραφούν.
Για να διατηρηθεί η κοινωνική ειρήνη, ο Χομπς δημιουργεί κάποιο τέχνασμα, τον Λεβιάθαν, το Κράτος, είτε με τη μορφή της απόλυτης μοναρχίας είτε της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι αυτό το Κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας και της απόλυτης εξουσίας.
Ως ανταπόδοση προς τον άνθρωπο το Κράτος ασκεί αυτήν την απόλυτη εξουσία μόνον υπέρ της διατήρησης της κοινωνικής ειρήνης: «Ιδού, λοιπόν, η γένεση εκείνου του μεγάλου Λεβιάθαν, ή μάλλον (για να μιλήσουμε με μεγαλύτερο σεβασμό) εκείνου του θνητού θεού, στον οποίο οφείλουμε, ύστερα από τον αθάνατο θεό, την ειρήνη και την διαφέντεψή μας» . Ο Λεβιάθαν λοιπόν αναλαμβάνει την προστασία των πολιτών από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες, μέσω του στρατού και της αστυνομίας.
Άλλο σημαντικό καθήκον είναι επίσης η προστασία των πολιτών από τον ίδιο τον Λεβιάθαν. Από αυτήν την ιδέα πηγάζει το Σύνταγμα ως αυτοπεριορισμός της εξουσίας. Ο Χομπς με την θεωρία αυτή λοιπόν αρνείται το δικαίωμα επανάστασης εναντίον του κοινωνικού συμβολαίου (έννοια η οποία θα ονομαστεί έτσι αργότερα από τον Λοκ).
Όταν όμως ο Λεβιάθαν δεν φροντίζει πια για την ειρήνη και άμυνα των πολιτών, τότε το συμβόλαιο ακυρώνεται και το κράτος μπορεί να διαλυθεί.
Οι άνθρωποι γυρίζουν στον φυσικό νόμο, έως ότου γίνει κάποιο νέο συμβόλαιο. – πηγή Wikipedia.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση και γελοία υποκρισία απο το να περιμένουμε από ένα τέτοιο κράτος, να φέρει δικαιοσύνη και ευημερία για τους καταπιεσμένους όλου του κόσμου.
Τα κράτη στην σημερινή τους μορφή, με πρόσχημα το Σύνταγμα και την Δημοκρατία διαπράττουν τα πιό απάνθρωπα εγκλήματα για να επωφεληθούν οι ολιγαρχίες. Kαι ειδικά εδώ στην Ελλάδα, απλά δέν κράτησαν ούτε τα προσχήματα Ορίστε λοιπόν ποιοί είναι οι εχθροί μας.
Το κράτος δυνάστης και οι ανώτερες τάξεις, οι αστοί.
Συγκοινωνούντα δοχεία το ένα με το άλλο.
Επομένως ο πόλεμος, η επανάσταση είναι κατ’αρχήν ταξική. Δέν πρόκειται να υπάρξει ειρήνη, δικαιοσύνη και ευημερία, όταν μία τάξη εκμεταλλεύεται στυγνά κι απάνθρωπα την άλλη.
Θα πρέπει να εξαλειφθεί το διεφθαρμένο κράτος – προστάτης των δυνατών και στη συνέχεια η τάξη εκείνη η οποία καταδυναστεύει συστηματικά τις κατώτερες τάξεις που σημειωτέον είναι κατώτερες όχι απο ελεύθερη επιλογή τους αλλά απο συγκεκριμένες άδικες και απάνθρωπες, νόμιμες συγκυρίες, πολιτικές αποφάσεις που το ίδιο το σύστημα επιβάλλει παγκοσμίως αυτούς τους τεχνητούς διαχωρισμούς για να είναι κάποιοι σκλάβοι και άλλοι «θεοί» .
Οι κατώτερες αυτές τάξεις έχουν όχι μόνο δικαίωμα, αλλά είναι χρέος τους και επιτακτική ανάγκη να επαναστατήσουν και να γκρεμίσουν συθέμελα το σάπιο σύστημα. Πώς θα γίνει αυτό; Όταν όλες σχεδόν οι μορφές αντίδρασης, έχουν αποτύχει παταγωδώς, τότε δέν μένουν και πολλά να σκεφτούμε.
H αυτοοργάνωση και αυτοάμυνα ενάντια στις συνεχείς επιθέσεις των αφεντικών, του κράτους και του παρακράτους είναι το πρώτο βήμα.
Αν πιστεύετε όμως ότι θα εξαφανιστούν μαζί με την δυστυχία σας γελιέστε. Αρκεί να φανταστείτε το παιδί σας να πηγαίνει καθημερινά στο σχολείο και να δέχεται βίαιες επιθέσεις από μπούληδες.
Να το ξυλοκοπούν, να του παίρνουν το χαρτζηλίκι, να το ρεζιλεύουν, να το τρομοκρατούν, χωρίς να μπορεί κανείς μα κανείς να το βοηθήσει.
Αλήθεια τί συμβουλή θα δίνατε στο παιδί σας συμπολίτες μου; Ξέρω πως πολλοί θα πείτε πως η βία γεννά βία και διάφορες άλλες αμπελοφιλοσοφίες. Θα σας πώ όμως ότι η βία και το αιματοκύλισμα είναι πρωτίστως επιλογή του κράτους και των αφεντικών.
Καθώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος να προφυλαχθούν απο την δίκαιη οργή και αγανάκτηση του λαού. Και το έχετε δει πάμπολλες φορές στις ειρηνικές διαδηλώσεις. Δεν έχετε ιδέα μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι παλιάνθρωποι εκμεταλλευτές μας.
Από την θεωρία στην πράξη…Τι πρέπει να κάνουμε.
Γίνεται σαφές ότι μέ ένα τέτοιο κράτος και μιά κοινωνία εκμετάλλευσης δέν μπορούμε να επιβιώσουμε ούτε να συμβιώσουμε αρμονικά. Αρνούμαστε αυτού του είδους την ειρήνη, και την υποταγή άνευ όρων στις ορέξεις του κάθε διεστραμμένου.
Προτείνουμε την αρχή γενικών κινητοποιήσεων αορίστου χρόνου, ώστε να παραλύσει το κράτος και να υποχρεωθεί σε παραίτηση. Ταυτόχρονα θα πρέπει να δημιουργηθούν αυτόνομες λαϊκές επιτροπές ανα κλάδο με ξεκάθαρους ιδεολογικούς και κοινωνικούς στόχους με σκοπό την ριζική ανατροπή και αναδιαμόρφωση του υπάρχοντος πολιτεύματος και κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Απώτερος στόχος πρέπει να είναι η ανάληψη της εξουσίας απο μέρος του λαού.
Σε περίπτωση που το κράτος και οι διεφθαρμένοι λειτουργοί του αρνηθούν να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους(το πιθανότερο), έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να τους ανατρέψουμε με την βία. Λέμε όχι στην διενέργεια των εκλογών καθώς είναι ένα ακόμη τέχνασμα για να μας κυβερνήσουν αυτοί οι εγκληματίες.
Πολλοί θα αναρωτηθούν. Και το μετά; Tί θα γίνει μετά; Συμπολίτες, μήν πέφτετε σε παγίδες. Άν πιστεύετε ότι το κράτος λειτουργούσε και λειτουργεί ακόμη χάρη σε αυτά τα κοπρόσκυλα και στα απανταχού λαμόγια είστε βαθιά νυχτωμένοι και άξιοι της μοίρας σας.
Το σύστημα λειτουργεί με τις γνώσεις μας, τον ιδρώτα μας, την τεχνογνωσία μας και την μόρφωσή μας. Κι άν μπορούσαμε να κυβερνηθούμε μόνοι μας τότε σίγουρα δέν θα φτάναμε σε αυτό το χάλι και θα αποτελούσαμε και προπομπό σάν χώρα και σάν λαός για τους καταπιεσμένους όλου του κόσμου.
Τα παραδείγματα της αυτοκυβέρνησης είναι αρκετά στην ιστορική διαδρομή των κοινωνικών επαναστάσεων και πάντα επίκαιρα.
Ε ναί λοπόν! Θα κυβερνήσουμε μόνοι μας. Θα βρούμε τον τρόπο συζητώντας ανοιχτά για όλα τα ζητήματα. Με δικούς μας νόμους και δικές μας αρχές βασισμένα στην ισότητα, την δικαιοσύνη και την δημοκρατία. Και μήν ξεχνάτε πως ο Σοσιαλισμός δέν είναι το ΠΑΣΟΚ. Και ο Κομμουνισμός δέν είναι ο Στάλιν. Κι η Αναρχία δέν είναι χάος. Είναι ζωή χωρίς αφέντες και δούλους. Χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Είναι αταξική κοινωνία. Είναι πλούτος για όλους. Και δικαιοσύνη για όλους. Πραγματική ελευθερία και δημοκρατία. Και ότι άλλο γουστάρετε είναι.
Αλλά δέν είναι αυτό που σας σερβίρουν οι αστοί και οι φασίστες.
Κι άν θέλετε κράτος δικαίου, τότε το κράτος είμαστε εμείς.
Κάποτε έμπαινα στο σπίτι που μεγάλωσα(έτος κτίσης 1956)και ονειρευόμουνα να το φτιάξω. Το παλιόσπιτο είχε ένα σωρό προβλήματα. Το βράδυ οι κατσαρίδες κάνανε πάρτι. Το χειμώνα πέθαινες απ’ το κρύο και το καλοκαίρι δεν μπορούσες ν’ ανασάνεις από τη ζέστη. Βρώμα και μούχλα παντού. To πάτωμα; Μην συζητάς. Σοβάδες πέφτανε και τα πάντα χαλούσανε.
Ήθελα να το κάνω ανθρώπινο. Αλλά συνειδητοποίησα πως με τα μερεμέτια δεν γινότανε τίποτε.
Το σπίτι ήτανε καταδικασμένο από την φθορά του χρόνου και την δική μας αμέλεια.
Τώρα πια θέλει γκρέμισμα, και χτίσιμο από την αρχή…
Καταλάβατε συμπολίτες μου;
logioshermes
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.