Πρόκειται για ορισμό της Πραγματικής Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, ένας όρος που χρησιμοποιείται στα συμπεράσματα των δύο τελευταίων Συνόδων Κορυφής της ΕΕ, αποτελώντας μια σιωπηρή παραδοχή ότι, το ευρώ που δημιουργήθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, είχε ελαττώματα και ήταν θλιβερά ελλιπές.
Επίσης σηματοδοτεί ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν αρχίσει να στρέφουν το ενδιαφέρον τους από την διαχείριση της κρίσης για την διάσωση του ευρώ, στη μακροπρόθεσμη διαδικασία της οικοδόμησης μιας πιο ισχυρής και ανθεκτικής αρχιτεκτονικής για τη νομισματική ένωση.
Στόχος είναι, στις υπάρχουσες δομές διακυβέρνησης να προστεθεί μεγαλύτερη δημοσιονομική πειθαρχία, κοινή εποπτεία για τις τράπεζες, ένας πιο αποτελεσματικός συντονισμός της οικονομικής πολιτικής και μεγαλύτερη δημοκρατική εποπτεία των πολιτικών της ευρωζώνης.
«Δεν αναζητούμε ένα big bang για την ευρωζώνη, μια ξαφνική μετάλλαξη που θα την μετατρέψει σε κάτι τελείως διαφορετικό», δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Herman Van Rompuy που ηγείται του μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος.
Τουλάχιστον τρία εναλλακτικά σενάρια για το μέλλον είναι στο «παιχνίδι» και στο κεντρικό πεδίο μάχης βρίσκονται η μεγαλύτερη αμοιβαιοποίηση του χρηματοοικονομικού βάρους και η μεγαλύτερη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας.
Για να εξηγηθεί απλά, όπως εξηγεί το πρακτορείο, μπορούμε να αποκαλούμε τις εναλλακτικές NOMU (χωρίς αμοιβαιοποίηση), OLDMU (παλαιά αμοιβαιοποίηση) και NEWMU (νέα αμοιβαιοποίηση), αν και στο γνώριμο στυλ της ΕΕ το αποτέλεσμα ενός συνδυασμού των παραπάνω εναλλακτικών είναι το πιο πιθανό σενάριο.
Capital
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.