Tου Δημήτρη Ουζουνίδη

Δεν είναι αγωνία. Είναι η προσδοκία να δεις κάτι νέο να ανατέλλει, να γεννιέται η ελπίδα εκεί που συνειδητοποιείς ότι όλα πάνε στραβά. Δεν είναι η προσμονή ενός εθνοσωτήρα, αλλά η ενδόμυχη σκέψη ότι η κοινωνία αυτή αλλάζει, χωρίς αυτό να φαίνεται, σαν ένα κύμα που ολοένα και μεγαλώνει μεν, αλλά σιωπηλά.

Αναρωτιέται κανείς γιατί δεν βγαίνουμε στους δρόμους. Ισως γιατί οι συνθήκες δεν έχουν φτάσει μέχρι εκεί για τους περισσότερους από εμάς, ίσως γιατί έχουμε ακόμη σπίτι, φαγητό, λεφτά στην άκρη (σε σπανιότερες περιπτώσεις), κι ας χρωστάμε…

Από τα 18 μέχρι να απολυθώ από τη σταθερή δουλειά μου, που και τότε καμιά δουλειά δεν ήταν σταθερή και ουδείς αναντικατάστατος, αλλά η απόλυση, όπως και να το κάνουμε, είχε άλλη βαρύτητα ήταν κάτι σαν θάνατος. Όταν διασταυρωνόταν το βλέμμα μου με ένα άλλο βλέμμα συνήθως ήταν μια φευγαλέα ματιά, όχι κάτι ιδιαίτερο, μάλλον κάτι που γινόταν ασυναίσθητα. Πλέον και 17 μήνες μετά από την απόλυσή μου, ειδικά όταν βρίσκομαι μέσα στα αστικά λεωφορεία, διαπιστώνω ότι τα πρόσωπο του ενός ή του άλλου επιβάτη που επικοινωνούμε μαζί με ένα βλέμμα δείχνει άλλα.

Δείχνει κοινά σημεία, δείχνει ίδια βάσανα, κοινά προβλήματα. Δείχνει ανθρώπους ελεύθερους μα πολιορκημένους. Κράτος και τράπεζες είναι οι πολιορκητές, ενωμένοι, σαν μια γροθιά, χτυπάνε ανελέητα.

Ένα σύστημα τόσο σάπιο που πλέον αρπάζει ζωές για να μην καταρρεύσει. Ο θάνατός σου, η ζωή μου μας είπαν το χρεοκοπημένο κράτος κι οι χρεοκοπημένες τράπεζες και φορτώσανε τα χρέη τους επάνω μας. Σε αυτό το σύστημα, η πρώτη αντίσταση είναι η ανταλλαγή του βλέμματος μεταξύ των θυμάτων.

Το βλέμμα πλέον δίνει τη θέση του σε ένα νεύμα συγκατάβασης, συμπόνιας, αλληλεγγύης, κοινής προσμονής για κάτι ελπιδοφόρο μέσα σε αυτό τον καταιγισμό μέτρων σε βάρος του πολίτη από τον συνδυασμό κράτους-τραπεζών. Καμιά φορά τα βλέμματα, γίνονται συζητήσεις και καταλήγουν σε ελπιδοφόρα μηνύματα. Τέτοιο είναι και το μήνυμα που στέλνουν οι δεκάδες εργαζόμενοι στη Βιομηχανική Μεταλλευτική.

Σε δύο ημέρες, την Τρίτη 12 Φεβρουαρίου για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕΤ αναλαμβάνουν να λειτουργήσουν οι ίδιοι χωρίς αφεντικά το εργοστάσιο για να ξαναδουλέψουν και να ζήσουν κι ας τους λέει η Πολιτεία «αυτοκτονήστε», όπως μας εκμυστηρεύτηκαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι από τις συναντήσεις τους με στελέχη της κυβέρνησης που το μόνο που έλεγαν ήταν ότι πλέον είναι ώριμο οι εργάτες να αυτοδιαχειρίζονται εγκαταλειμμένα εργοστάσια σε αυτή τη χώρα.

Η Βιομηχανική Μεταλλευτική, θυγατρική της Filkeram Johnson, μονάδα παραγωγής οικοδομικού υλικού, όπου οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι επί 21 μήνες, ήταν μια κερδοφόρα εταιρία που απαξιώθηκε από τους ιδιοκτήτες της που την εγκατέλειψαν νύχτα.

Σήμερα, πραγματοποιείται η πανελλαδική συνέλευση των πρωτοβουλιών αλληλεγγύης στην προσπάθειά των εργαζόμενων στη ΒΙΟ.ΜΕΤ στο Σινέ Αλέξανδρος απέναντι από την Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη και θα ακολουθήσει αύριο Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου πορεία στις 17:00 στην Καμάρα και στις 20:00 συναυλία στο Ιβανόφειο με τους Θανάση Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Χαρούλη και τους Χαΐνηδες. Την Τρίτη θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση στις 11:00 στην Καμάρα και στις 12:00 στο ΙΚΕΑ για να πάνε να δουλέψουν ξανά στο εργοστάσιο.

Με επίσημη πρότασή τους από τον Οκτώβριο του 2011 οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν να δημιουργήσουν έναν εργατικό συνεταιρισμό κάτω από τον πλήρη έλεγχο τους, απαιτώντας μάλιστα νομική κατοχύρωση τόσο για το δικό τους εγχείρημα, όσο και για όλα τα άλλα που θα ακολουθήσουν. Ταυτόχρονα διεκδικούσαν να τους δοθούν τα χρήματα που απαιτούνται για να βάλουν μπρος το εργοστάσιο, χρήματα που άλλωστε τους ανήκουν, καθώς είναι αυτοί που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας.

Το σχέδιο των εργαζόμενων για αυτοδιαχείριση του εργοστασίου που καταρτίστηκε, συνάντησε αρχικά την παγερή αδιαφορία του κράτους και των διάφορων συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών.

Όμως έγινε δεκτό με μεγάλο ενθουσιασμό από τον κόσμο του κινήματος, ο οποίος μέσω της δημιουργίας της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στην Θεσσαλονίκη -και στην συνέχεια με πρωτοβουλίες σε πολλές πόλεις της χώρας- εδώ και μήνες αγωνίζεται να μεταφέρει το μήνυμα της ΒΙΟΜΕΤ σε όλη την κοινωνία.

Η επανάληψη της λειτουργίας της ΒΙΟΜΕΤ αποτελεί άνθος στην έρημο και μας γεμίζει ελπίδα. Μας γεμίζει ελπίδα γιατί είναι και η μόνη λύση, καθώς το κράτος σηκώνει τα χέρια ψηλά στο πρόβλημα της αποβιομηχάνισης της χώρας, αφού προηγουμένως χάιδεψε τα golden boys των εργοστασίων που τα βούλιαξαν ή τα μετέφεραν στο εξωτερικό και παραδέχεται πλέον ότι η αυτοδιαχείριση είναι μονόδρομος έτσι ώστε ο πλούτος να ανήκει στα χέρια αυτού που τον παράγει.

danioliptes.gr

Αρχείο