Αν τα φτωχά παιδιά ήταν… τράπεζες θα τα είχαν σώσει

Ενώπιον της πρωτοφανούς αποτυχίας  της κυβερνητικής πολιτικής, φέρνει  την κοινωνία η έκθεση της UNICEF  για τον αριθμό των παιδιών που βρίσκονται αντιμέτωπα σε σκληρές συνθήκες φτώχιας και κοινωνικού αποκλεισμού στη χώρα μας.

 

Για τις τεράστιες διαστάσεις που λαμβάνει η παιδική φτώχεια στην Ελλάδα, κάνει λόγο η μεγάλη έκθεση της UNICEF, ωστόσο, τα στοιχεία αυτά αφορούν το 2011, οπότε κι η οικονομική κρίση είχε μόλις αρχίσει να δείχνει το σκληρό της πρόσωπο σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Άγνωστος, λοιπόν, παραμένει ο αριθμός των παιδιών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, σήμερα, οπότε και η ύφεση έχει βαθύνει πολύ κι ο αριθμός των ανέργων και των απόρων έχουν σημειώσει ιλιγγιώδη άνοδο.

 

Απορίας άξιο είναι το γεγονός ότι, οι κυβερνώντες δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξετάσουν το ενδεχόμενο να στηρίξουν τις οικογένειες αυτών των παιδιών, ωστόσο, έχουν στηρίξει τις τράπεζες με περισσότερα από 270 δις ευρώ. Όλες οι θυσίες, οι κόποι και οι ψυχές που χάθηκαν εξαιτίας της οικονομικής κρίσης έγιναν πακέτα στήριξης των τραπεζών! Με την υπογραφή των τριών ανάλγητων κυβερνήσεων που βρέθηκαν στο τιμόνι της χώρας από την είσοδο της στο μνημόνιο.

 

Στην Ελλάδα του μνημονίου και της τρόικας, 597.000 παιδιά βίωναν συνθήκες «φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού», σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του 2011. Ο δείκτης αφορούσε 597.000 παιδιά δηλαδή ποσοστό 30,4%, που σημαίνει αύξηση κατά 9,1% από το 2010. Τα παιδιά που διαβιούσαν σε «συνθήκες συσσώρευσης πολλαπλών μειονεξιών», δηλαδή σε νοικοκυριά που χαρακτηρίζονται (1) από φτώχεια (2) και από σοβαρή υλική αποστέρηση (3) και από χαμηλή ένταση εργασίας, το 2011 έφθασαν στο 3,5% και ο αριθμός τους εκτινάχτηκε στα 69.000 παιδιά από 12.000 παιδιά που ήταν το αντίστοιχο μέγεθος το 2010. Η εμμονή της φτώχειας στα παιδιά αυξάνεται τα τελευταία χρόνια. Η αύξηση είναι πλέον ιδιαίτερα αισθητή στις εισοδηματικά φτωχότερες ομάδες και υπολογίζεται στο 21,4% με βάση το 60% του διαθέσιμου εισοδήματος. Το ποσοστό των παιδιών που ζει σε νοικοκυριά στα οποία κανείς δεν εργάζεται έφθανε στο 9,2% το 2011 και έχει αυξηθεί κατά 2,9 ποσοστιαίες μονάδες μεταξύ 2010 και 2011.

 

Τα παιδιά στερούνται παντελώς του δικαιώματος τους για ανάπτυξη, όπως άλλωστε συμβαίνει και στη χώρα, η οποία περιμένει την ανάπτυξη εδώ και 6 χρόνια.

 

Σε ύφεση της τάξης του 5,3% βρέθηκε και το α΄ τρίμηνο εφέτος η ελληνική οικονομία, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) για την πορεία του ΑΕΠ.

Άλλωστε, το 2013 θα είναι το 6ο συνεχόμενο έτος, κατά το οποίο η χώρα θα βιώνει την ύφεση, καθώς οι προβλέψεις, τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας, αναφέρουν μείωση του ΑΕΠ κατά 4,2% στο σύνολο του έτους.

Ενώ, σταδιακή ανάκαμψη αναμένουν από το 2014, με μικρή αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,6%.

Η βαθιά ύφεση στην ελληνική οικονομία είναι αποτέλεσμα τόσο του δραστικού περιορισμού της κατανάλωσης (λόγω της συνεχούς μείωσης των εισοδημάτων και της αύξησης της φορολογίας), όσο και της συρρίκνωσης των ιδιωτικών και των δημοσίων επενδύσεων. Εν μέρει αντισταθμίζεται από τη βελτίωση στο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου.

 

Στο δικαίωμα του παιδιού στην ανάπτυξη, ως φαινόμενο, θεωρείται ότι αναφέρονται όλα τα δικαιώματα που του παρέχουν τα εφόδια ώστε να φτάσει στην ενηλικότητα έχοντας τα μέγιστα δυνατά πλεονεκτήματα.

 

Το αυξανόμενο τα τελευταία έτη ποσοστό ατόμων που έχουν ολοκληρώσει την δευτεροβάθμια και την τριτοβάθμια εκπαίδευση, δε συνοδεύεται από την ομαλή μετάβασή τους στην αγορά εργασίας. Ο χρόνος μετάβασης από την εκπαίδευση στην αγορά εργασίας, καθώς και τα ποσοστά απασχόλησης των ατόμων που έχουν ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια και την τριτοβάθμια εκπαίδευση, παρουσιάζουν σημαντική απόκλιση σε σχέση με τις χώρες της Ε.Ε.

 

Αξιοσημείωτα είναι τα υψηλά ποσοστά ανεργίας των νέων ηλικίας 15 έως 24 ετών (55,3% το 2012 και 64,2% τον Φεβρουάριο του 2013) και τα ακόμη υψηλότερα ποσοστά των παιδιών ηλικίας 15 έως 18 ετών (61,3% το 2012). Οι άνεργοι της ηλικιακής κατηγορίας 15 έως 18 ετών αυξήθηκαν κατά 73,2% (αύξηση κατά 35,1 ποσοστιαίες μονάδες). Σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι οι απασχολούμενοι της αναφερόμενης ηλικιακής κατηγορίας από το 2011 και μετά αριθμητικά είναι λιγότεροι σε σχέση με τους ανέργους, ενώ ο αριθμός τους μειώθηκε από 21.641 άτομα το 2007 σε 8.430 το 2012, δηλαδή σημειώθηκε μείωση κατά 61%.

 

Τα στοιχεία σχετικά με την ανεργία και τον αριθμό των απασχολούμενων ατόμων και των δύο ηλικιακών κατηγοριών (15-18 και 15-24 ετών), σε συνδυασμό με τα μειωμένα και μικρότερα από αυτά του μέσου όρου των χωρών της Ε.Ε. ποσοστά πρόωρης αποχώρησης από την εκπαίδευση και την κατάρτιση των νέων ηλικίας 15 έως 24 ετών (11,4% το 2012 από 15,5% το 2006 έναντι 15,5% και 12,8% της Ε.Ε. αντίστοιχα), δείχνουν ότι οι περιορισμένες προοπτικές ένταξης στην αγορά εργασίας κάνουν πιο ελκυστική την παραμονή στην εκπαιδευτική διαδικασία.

 

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του γενικού διευθυντή της Unicef Ηλία Λυμπέρη στο Radio1d.gr, ανησυχία προκαλεί το γεγονός ότι ο αριθμός αυξήθηκε κατά 9,1% το 2011 σε σχέση με το 2010. ”Πρέπει επιτέλους η πολιτεία να ασχοληθεί με αυτά τα παιδιά και να καταλάβει πως το πρόβλημα είναι αυξανόμενο και έχει αντίκτυπο στην ανάπτυξη, την υγεία και την εκπαίδευση των παιδιών”, δήλωσε στο Radio1d.gr ο κ. Λυμπέρης.

 

Σύμφωνα με τον ίδιο, το 44,3% των νοικοκυριών με παιδιά που διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας δηλώνει αδυναμία για διατροφή που να περιλαμβάνει κάθε δεύτερη μέρα κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης διατροφικής αξίας.

 

Επιπρόσθετα, οικονομική αδυναμία δήλωσε το 39,7% για ικανοποιητική θέρμανση το χειμώνα που μας πέρασε. ”Η οικονομική κρίση βοηθά στην αύξηση των ποσοστών”, τόνισε ο γενικός διευθυντής της Unicef. 

 

Τα παιδιά είναι τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της κρίσης και ας μη φέρουν καμία απολύτως ευθύνη για αυτήν. Τα παιδιά που δεν έχουν φωνή να μιλήσουν, μέσα να ακουστούν, δύναμη να αντιδράσουν. Βιώνουν στο πετσί τους τις επιπτώσεις της πιο ανάλγητης πολιτικής που έχει εφαρμοστεί ποτέ στη χώρα και χωρίς κανένας να τους λαμβάνει υπόψη. Κανείς δεν επιδεικνύει καμία μέριμνα για να στηρίξει την οικογένεια και κατ’ επέκταση, τα παιδιά.

 

Αν τα παιδιά θα ήταν τράπεζες θα τα είχαν σώσει. Αν τα παιδιά είχαν φωνή θα είχαν ουρλιάξει για τη φτώχεια που τα είχε γονατίσει, για την ελπίδα που τους έχουν σκοτώσει, για τα όνειρα τους που έχουν εξανεμιστεί.

 

Danioliptes.gr