Είναι ώρα να αρχίσουμε να ψαχνόμαστε

Όταν οι φανατικοί της οπισθοδρόμησης, επικαλούμενοι μέχρι και λόγους εθνικισμού, έχουν κάνει παντιέρα τους την Βαλκανική Ελλάδα του 1950 και της δραχμής δεν βλέπω γιατί πρέπει να «καταδικάζονται» οι αντιευρωπαϊστές αριστεροί.

 

Εάν δεν θέλουμε να ανακτήσουμε την εθνική μας κυριαρχία εντός της Ευρώπης ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε τι Ελλάδα ζητάμε. Το 1980 είχαμε μοναδική ευκαιρία να ανατρέψουμε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πριν προλάβει να υπογράψει την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ ως χώρα «επιχειρηματικού δαιμονίου, διακεκριμένης ναυτιλίας και σημαντικών αποθεμάτων ορυκτού πλούτου». Αντίθετα όμως η ευρύτατη πλειοψηφία «λιποθυμούσε» από εθνική υπερηφάνεια.

 

Το 1981 δεν ανατρέψαμε τον Ανδρέα Παπανδρέου που έβαλε στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας…» τα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ (1975-1980) «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο…». Αντίθετα τον προσκυνούσαμε που μοίραζε τα λεφτά της ΕΟΚ για την περιφερειακή ανάπτυξη ως λεφτά του Παπαντρέα… Με «ουρλιαχτά χαράς» υποδεχτήκαμε και το «σοσιαλιστικό ευρώ» της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ του κ. Κ. Σημίτη κερδοσκοπώντας μάλιστα άγρια στο καφεδάκι των τότε 100 δραχμών προς 2-3 ευρώ, δηλαδή περίπου στο χιλιάρικο που ήταν ακόμη «νωπό» ως εθνικό νόμισμα.

 

Αλλά τώρα που ήλθε η ώρα να πληρώσουμε τα σπασμένα 40 ετών ξαφνικά μας υπονομεύουν… όλοι αυτοί που θέλουν την Ελλάδα να παλέψει να ανακτήσει την θέση εκείνη που την έκανε ισότιμη με την πρώτη δεκάδα των κρατών μελών της ΕΟΚ του 1980. Το θέμα έχει, κατά την γνώμη μου, εξαντληθεί ως προς την ουσία του. Η επιστροφή μας στα Βαλκάνια του 1950 με κλειστά σύνορα και συνάλλαγμα 250 δραχμών για να ταξιδέψουμε σαν φουκαράδες στην Ευρώπη δεν πρόκειται να μας απαλλάξει ούτε από τα χρέη ούτε από την φτώχεια.

 

Εκτός αν επιλέξουμε να χαρακτηρισθούμε εθνικοί απατεώνες και διεθνείς μπαταχτσήδες πουλώντας με τσαμπουκά το «Ρε σεις… δεν πληρώνουμε γιατί είμαστε ξεβράκωτοι…και ξυπόλητοι». Είναι ώρα λοιπόν να ψαχτούμε για την Ελλάδα που θέλουμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας τις επόμενες δεκαετίες. Το σοβιετικό μοντέλο της οικονομίας και της κοινωνίας μας στοίχισε τόσο ακριβά και τόσα πολλά δανεικά που «υποθηκεύσαμε» και την εθνική μας κυριαρχία για να εξοφλήσουμε.

 

Τι άλλο σημαίνει άλλωστε ότι η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να ζητάει την έγκριση της Τρόικας ακόμη και για να εξαιρέσει 200-300 ένστολους ειδικών περιπτώσεων από τις περικοπές του ενιαίου; Σε τι μας ωφελεί λοιπόν η καφενειακού επιπέδου «ελληνική μαγκιά» ότι τους τσακώσαμε τους Γερμαναράδες και την παρέα τους που θέλουν να ισοπεδώσουν την Ελλάδα (μιας και είναι εύκολη τώρα) ως πρώτη κατάκτηση στο σχέδιο τους να κερδίσουν τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο μέσα από την κρίση στην ευρωπαϊκή οικονομία;

 

Πόση «φιλοσοφία» χρειάζεται για να αντιληφθούμε το παιχνίδι των Γερμανών και της γνωστής «βόρειας παρέας»;

 

Αυτή είναι όντως η αλήθεια και την ζούμε καθημερινά αφού έχουμε δώσει στους δανειστές και το μαχαίρι και το πεπόνι… Και όσο οι Γερμανοί θα εξακολουθούν να έχουν στα χέρια τους την λύση για το ευρωπαϊκό οικονομικό πρόβλημα που υπονομεύει ακόμη και την πολιτική ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης εμάς θα μας εξευτελίζουν και θα μας διαπομπεύουν μέχρι και οι γερμανικές εφημερίδες που ασφαλώς έχουν ύποπτο ρόλο στο γενικότερο παιχνίδι της γερμανικής κυριαρχίας.

 

Ενώ όμως όλα αυτά είναι ήδη στην πόρτα μας και θα μας χτυπήσουν το κουδούνι το αργότερο εντός του Οκτωβρίου εμείς ασχολούμεθα με τα τόξα… Το Δημοκρατικό Τόξο που θέλει μεν αλλά και δεν θέλει… να μείνουμε στην Ευρώπη. Και ένα περίεργο έως ύποπτου σχηματισμού «εθνικό τόξο» που εξυπηρετεί αφενός τις «ορέξεις» των σπεκουλαδόρων που περιμένουν πότε θα ασελγήσουν στο πτώμα της ελληνικής οικονομίας και αφετέρου τις συγκεκριμένες πολιτικές αριστερές επιδιώξεις για εθνική απομόνωση εκτός Ευρώπης.

 

Αλλά ενώ μιλάμε για «εθνική αναγέννηση», ως συνεπείς τριτοκοσμικοί σοσιαλιστές, έχουμε διαλύσει τον παραγωγικό ιστό της χώρας και διαλύουμε ήδη ό,τι έχει απομείνει στην εθνική παραγωγή με φορομπηχτική πολιτική, χαράτσια, απαξίωση της ακίνητης περιουσίας (των λεγομένων παγίων των επιχειρήσεων) και τα απαράδεκτα τιμολόγια του κρατικού μονοπωλίου. Ποιοι λοιπόν θα είναι αυτοί οι ηλίθιοι που θα ξαναχτίσουν την οικονομία της χώρας, πως οι επιχειρηματίες της οικονομικής προόδου 1950-1970, που με πρόσχημα και την πετρελαϊκή κρίση του 1973 οι σοσιαλμανείς και οι «σοσιαλιστές» του 1974-1994 φρόντισαν να τους αφανίσουν;

 

Ας ψαχτούμε, καλύτερα, να βρούμε αυτούς που θα απασχολήσουν τα 2.000.000 ανέργους ώστε να μην περιορίσουμε το μίγμα της οικονομίας της χώρας στα ραπανάκια, τα σκόρδα, τα κρεμμύδια, τα καρπούζια και το «συρτάκι-ντανς» των Ελλήνων γκαρσονιών που μετά το σερβίρισμα θα παριστάνουν το γνωστό παλικάρι της ζεμπεκιάς…

 

Ας ψαχτούμε λοιπόν (όσο έχουμε ακόμη καιρό) για να καταλήξουμε τι Ελλάδα θέλουμε και κυρίως με ποιους θα την ξαναχτίσουμε.

 

Του Γιώργου Κράλογλου από capital