Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες και πολιτικούς. Αντιμέτωπη με την οργή των πολιτών που ξεχειλίζει, βρίσκονται καθημερινά οι πολιτικοί, ειδικά οι Υπουργοί…
Θα της είχε «αρπάξει» άσχημα η Φώφη Γεννηματά αν δεν την είχα προστατέψει τα ματ, που βρίσκονταν στην είσοδο του Υπουργείου, όπου είχαν κάνει κατάληψη εργαζόμενοι στις αμυντικές βιομηχανίες.
Εν εξάλλω κατάσταση βρίσκονται τόσο οι εργαζόμενοι στις αμυντικές βιομηχανίες όσο κι οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ για τις οποίες προβλέπεται εξυγίανση εν λειτουργία σε βάθος πενταετίας.
Λίγες ώρες αργότερα από την επίθεση στην αναπληρώτρια Υπουργό Εξωτερικών, στόχος των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ έγινε ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος. Περπατούσε χωρίς αστυνομική προστασία στη Βασ. Σοφίας όταν τον εντόπισαν διαδηλωτές.
Οι διαδηλωτές πέταξαν μπουκάλια με νερό εναντίον του κ. Παυλόπουλου πριν προλάβουν να τον φυγαδέψουν οι άντρες της φρουράς.
Ορισμένοι από αυτούς φώναζαν χαρακτηριστικά «κλέφτες κλέφτες» ενώ κινήθηκαν απειλητικά εναντίον του πρώην υπουργού πετώντας μπουκάλια με νερό.
Με αυτές τις εικόνες, αναπόφευκτα έγινε ο συνειρμός με τις εικόνες του αιμόφυρτου Κ. Χατζηδάκη όταν το Δεκέμβριο του 2010 δέχθηκε επίθεση από έναν 68χρονο στο κεφάλι.
Υπενθυμίζεται ότι στις 15 Δεκεμβρίου, ημέρα πανελλαδικής απεργίας της ΓΣΕΕ, ο βουλευτής της ΝΔ, ενώ διέσχιζε πεζός την οδό Πανεπιστημίου, δέχθηκε επίθεση από αγνώστους με αποτέλεσμα να τραυματιστεί στην μύτη και το φρύδι. Στην συνέχεια μεταφέρθηκε αιμόφυρτος στην είσοδο ενός παρακείμενου κτηρίου και στην συνέχεια στην Βουλή, όπου και του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες.
Πράξεις όπως οι παραπάνω ή ακόμη κι η αποδοκιμασία του Πρωθυπουργού στο Βερολίνο και ο προπηλακισμός του Πάγκαλου στο Παρίσι δεν μπορούν να δικαιολογηθούν από την λαϊκή αγανάκτηση.
Όμως, οι αγανακτισμένοι δεν είναι δικαιολογημένοι να διασύρουν θεσμούς στο εξωτερικό, να εμποδίζουν το αναφαίρετο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης ή ακόμη και φυσικής παρουσίας – όπως στην περίπτωση Πάγκαλου – τότε είναι δικαιολογημένη και η κατάλυση της Δημοκρατίας που τους προστατεύει και η βίαιη επικράτηση της αυτοδικίας.
Το ζήτημα είναι ποιος θα σταματήσει το τσουνάμι της οργής που τείνει να λάβει ανησυχητικές διαστάσεις.
Στη Δημοκρατία υπάρχει η αγανάκτηση, υπάρχει και η διαμαρτυρία, δεχωρά βία, αυτοδικία, προπηλακισμός ετσιθελική διάλυση συνάξεων και ομιλιών.
Στη Δημοκρατία έχει δικαίωμα να μιλά ακόμη και αυτός που προκαλεί. Διαφορετικά ανοίγουμε το δρόμο στην αναρχία, στην θεοκρατία, στην απολυταρχία επιχειρήσεων ή ομάδων ή ακόμη και σε νέους εμφυλίους μέσα στη ίδια την κοινωνία. Και αυτός ο δρόμος δεν έχει επιστροφή.
Ακόμη και να πετύχαιναν τη Φώφη Γεννηματά, οι εργαζόμενοι στις αμυντικές βιομηχανίες και τη ΛΑΡΚΟ βρίσκονται με το ένα πόδι εκτός της εργασίας τους.
Ο διάλογος ίσως φέρει αποτέλεσμα στο πρόβλημα τους. Η βία όμως όχι.
Danioliptes.gr