Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους…

«Ο Σαμαράς διαπραγματεύεται», μέρος τριακοστό τρίτο. «Ο Σαμαράς τρίζει τα δόντια στην τρόικα», μέρος εικοστό έβδομο. «Έρχεται το τέλος των μνημονίων», μέρος εκατοστό όγδοο. Η κακοστημένη παράσταση συνεχίζεται σε διάφορες εκδοχές και παραλλαγές, ων ου έστιν αριθμός.
 
Τελευταία βερσιόν, η εξής: «Στην περίπτωση που βουλευτές της πλειοψηφίας αρνηθούν να στηρίξουν κυβερνητικό νομοσχέδιο, τότε αυτό δεν θα είναι ατύχημα αλλά δολιοφθορά». Ούτε «αποστασία» ούτε «προδοσία». Αυτές οι λέξεις στη Ν.Δ., λόγω του κακού παρελθόντος των ηγεσιών της, είναι απαγορευμένες. Ως εκ τούτου, «δολιοφθορά».
 
Η αγωνία του πρωθυπουργού να παραμείνει όρθια η κυβέρνησή του είναι καταφανής – και με την παρουσία του στην κατ’ όνομα «διεθνή» Έκθεση της Θεσσαλονίκης δεν μπήκε καν στον κόπο να την κρύψει. Κατάφερε, αντιθέτως, να την τονίσει τόσο ώστε κανείς να μην έχει αμφιβολία.
 
Η προσπάθειά του να επενδύσει αυτή την αγωνία με μια ελπίδα κάποιων αόριστων παροχών – εν όψει του… πρωτογενούς πλεονάσματος του προϋπολογισμού – ήταν τόσο άκεφη και τόσο πρόχειρη, ώστε, αφού «έκλεισε το μάτι» στο εκλογικό κοινό της… Ν.Δ. (συνταξιούχοι, σώματα ασφαλείας) η μόνη φράση που έμεινε στη μνήμη όλων ήταν το… «θα δούμε».
 
Κάποιοι σε αυτή την κακοστημένη παράσταση διαβλέπουν πρόθεση του πρωθυπουργού να… αποδράσει από τη διακυβέρνηση προκαλώντας σύντομα εκλογές. Πόσους πείθει όμως;
 
Με ποιο σκληρό δίλημμα μπορεί τώρα να πάει σε πρόωρες εκλογές, με ποιο επιχείρημα μπορεί να χαράξει μια ευδιάκριτη διαχωριστική γραμμή για να περιχαρακώσει τον «εθνικά υπεύθυνο» χώρο έναντι των «εθνικά ανεύθυνων» του ΣΥΡΙΖΑ;
 
Καθώς η Γερμανία προαναγγέλλει μετακύλιση στο ζήτημα της αντιμετώπισης του χρέους προκρίνοντας τη διαιώνιση του πλήρους ελέγχου του ελληνικού κράτους και της οικονομίας, ο πρωθυπουργός αλλά και ο συνεταίρος του Ευ. Βενιζέλος είναι υποχρεωμένοι να διαχειριστούν ακόμη και απαιτήσεις εθνικά και κοινωνικά ευαίσθητες, όπως οι απολύσεις, οι πλειστηριασμοί σπιτιών, το ενδεχόμενο να περάσει το σύνολο της εθνικής περιουσίας σε ξένο έλεγχο.
 
Οι «υποχρεώσεις» αυτές, παρότι οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδες, είτε έχουν δρομολογηθεί είτε θα δρομολογηθούν το επόμενο διάστημα, φτάνουν και καλύπτουν το 2014.
 
Όμως, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο η μεγάλη αξιολόγηση της Ελλάδας, την οποία η Μέρκελ και η τρόικα προσδιορίζουν για την ερχόμενη άνοιξη, να συμπέσει με το πρόωρο τέλος των δόσεων του τρέχοντος μνημονιακού δανείου.
 
Τότε, το αργότερο, θα εμφανιστεί και η ανάγκη μιας νέας συμφωνίας με την τρόικα, μιας νέας ρύθμισης των δόσεων και των επιτοκίων του χρέους, ενός νέου δανείου και ενός νέου μνημονίου, καθώς η δυνατότητα της Ελλάδας να βγει στις αγορές και να δανειστεί μεγάλα ποσά θα είναι μηδαμινή και, σε κάθε περίπτωση, ασύμφορη – παρότι Γερμανία και Στουρνάρας διαφημίζουν αυτό το ενδεχόμενο.
 
Αν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις ότι θα υπάρξει νέος γύρος ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, προφανώς η διαδικασία αυτή θα εξελιχθεί μέσα στο 2014.
 
Οι ιδιωτικοποιήσεις – για τις οποίες η τρόικα πιέζει να επισπευσθούν – προχωρούν αργά και βασανιστικά.
 
Θα εγκαταλείψει ο Σαμαράς τη διακυβέρνηση αφήνοντας στη μέση όλες αυτές τις εκκρεμότητες, οι οποίες, μεταξύ άλλων αφορούν και επιχειρηματικά συμφέροντα;
 
Θα αφήσει στη μέση τη μεγάλη μπίζνα της «δίδυμης» ιδιωτικοποίησης ασφαλιστικού και υγείας, για την οποία ενδιαφέρονται ξένοι κολοσσοί;
 
Η… απειλή προς την τρόικα «αν πέσω εγώ θα έχετε να κάνετε με τον Τσίπρα» παίζει ήδη έναν χρόνο και έχει εξελιχθεί σε μια βαρετή κοινοτοπία. Και δεν είναι βέβαιο αν οι δανειστές και επιτηρητές την εκλαμβάνουν πλέον ως απειλή! Άλλωστε, όπως κατ’ επανάληψη έχουν δείξει το τελευταίο διάστημα, η προτεραιότητά τους είναι «να γίνει η δουλειά» και όχι να διασωθούν πολιτικά Σαμαράς και Βενιζέλος.
 
Στο αντίποδα η κοινωνία στενάζει χωρίς προοπτική. Βυθισμένη στην κατάθλιψη και την έλλειψη προοπτικής, με τις προσωπικές, οικογενειακές και επιχειρηματικές αντοχές να εξαντλούνται, χωρίς προοπτική αναθέρμανσης της αγοράς, με την οικονομία να στεγνώνει από ρευστό.
 
Μια κυβέρνηση, λοιπόν, από τη μια «φυλακισμένη» στη διακυβέρνηση και από την άλλη αδύναμη να διαπραγματευθεί, μεταξύ συνεχούς φθοράς και αδυναμίας να προβάλει ένα πειστικό δίλημμα, έχει έναν Γολγοθά μπροστά της.
 
Μπορεί να μην επισυμβεί κανενός είδους κοινωνική έκρηξη, αλλά η καταφυγή της στην κάλπη υπ’ αυτές τις συνθήκες μπορεί να αποβεί οδυνηρή. Κανένας δεν θα ήθελε να βρίσκεται αυτή την εποχή στη θέση των δύο συγκυβερνώντων πολιτικών αρχηγών, παρά τη δεδομένη προγραμματική ανυδρία του ΣΥΡΙΖΑ…

Σταύρος Χριστακόπουλος από topontiki