Όταν η μετανάστευση νέων παιδιών, οικογενειών αλλά και επιχειρήσεων αυξάνεται συνεχώς, η ανεργία καλπάζει προς το 30%, οι εργαζόμενοι απεργούν μόνο για την τιμή των όπλων, η ακίνητη περιουσία, από το δυαράκι μέχρι το χωράφι, απαξιώνεται σε ρυθμούς υποψίας και όλα αυτά τα περνούν (σκοπίμως) στα «ψιλά», η πλατεία Ταχρίρ δεν είναι καθόλου μακριά μας.
Στα «ψιλά» έχει περάσει για την κυβέρνηση αλλά και την αντιπολίτευση στο σύνολό της ότι πάνω από 500.000 επαγγελματίες που έδιναν δουλειά έστω και σε ένα εργαζόμενο είναι άνεργοι και πολλοί προβληματίζονται να αλλάξουν ακόμη και χώρα.
Τους επαγγελματίες αυτούς κανείς δεν τους θεωρεί εργαζόμενους και ας δούλευαν στο μαγαζί τους σαν σκλάβοι από τα ξημερώματα μέχρι τα μεσάνυχτα. Κανείς δεν έχει κάνει μία αναφορά έστω και συμπάθειας. Στα «ψιλά» έχουν περάσει οι Έλληνες μετανάστες πτυχιούχοι που καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει προκοπή στην Ελλάδα.
Ποιος πολιτικός, αγωνίζεται (πραγματικά όχι φραστικά) να ανατρέψει τα τσουβάλια αιτήσεων και επιστολών των νέων παιδιών στην Γερμανία, την Αγγλία, την Αμερική και την Αυστραλία ζητώντας να μάθουν προϋποθέσεις για να εργαστούν; Ποιος αγωνίζεται για την εξάλειψη της κατάντιας αυτής; Οι επαναστάτες αριστεροί ή οι μπρατσωμένοι με την μπουρδολογία τους;
Στα «ψιλά» έχουν περάσει αλλεπάλληλες επισημάνεις και από τις ερευνητικές υπηρεσίες της ΓΣΕΕ και από τις παραγωγικές τάξεις ότι για να αποδώσουν θέσεις εργασίας οι οποιεσδήποτε επιχειρηματικές δράσεις, με τις σημερινές συνθήκες, θέλουν 7-8 χρόνια. Και για να απλοποιηθούν οι διαδικασίες και να εξαλειφθεί η γραφειοκρατία 4-5 χρόνια.
Κατάλαβε κανείς ότι τα μέτρα έπρεπε να παρθούν χθες; Στα «ψιλά» έχουν περάσει οι πολύμορφες αγωνίες για την απαξίωση και τις μεγάλες απώλειες και του εισοδήματος όσων έχουν έστω κάποια μικρή κτηματική περιουσία (και όχι τα 50 διαμερίσματα όπως πολλοί εκ των πολιτικών μας) προκειμένου να την συντηρήσουν και να την κληρονομήσουν στα παιδιά τους.
Στα «ψιλά» έχουν περάσει ότι αυτήν την στιγμή 450.000 οικογένειες της χώρας φυτοζωούν γιατί μόνο ένας από τους τέσσερις ή πέντε ζει τους υπόλοιπους με τετράωρα ανασφάλιστης εργασίας ή στην καλύτερη περίπτωση με μισθό καθαρό 600-700 ευρώ.
Τα πεντάμηνα των Δήμων είναι (στην πράξη) μόνο πολιτική κομπίνα. Στα «ψιλά» περνάει και τις ημέρες αυτές η προοπτική πλήρους αποβιομηχάνισης αφού κανείς δεν πήρε τον λόγο να μας εξηγήσει τι σημαίνει για την οικονομία η συνεχής αποχώρηση επιχειρήσεων και πόσο πρέπει να μας απασχολούν όλα αυτά.
Ας μας πουν βρε αδερφέ, υπεύθυνα όμως, ότι με όλα αυτά έχει κέρδος το κράτος…
Στα «ψιλά» έχει περάσει και η αγωνία χιλιάδων μικροκαταθετών που κάποια στιγμή αναθάρρησαν και επέστρεψαν τις καταθέσεις τους στις Τράπεζες αλλά τώρα αγωνιούν αν θα τους βάλουν χέρι αφού κανείς (ούτε οι Τράπεζες) δεν τους βεβαιώνει με σιγουριά τι τρέχει και γιατί όλα λέγονται μασημένα και με μισόλογα.
Εάν δεν έχουν περάσει όλα αυτά στα «ψιλά» και δεν είναι έτσι όπως τα παρουσιάζω αλλά απλώς κινδυνολογώ γιατί είμαι… «παπαγάλος» και «προβοκάτορας» (όπως με χαρακτηρίζουν συγκεκριμένοι σχολιαστές της στήλης) ας μας απαντήσουν αυτοί που έχουν το χρέος να το κάνουν, είτε ως κυβέρνηση είτε ως εκπρόσωποί μας στην Βουλή, αν περιμένουν πράγματι επενδύσεις στην Ελλάδα και πότε. Πριν ή μετά το 2020; Και πόσο μετά.
Ας μας απαντήσουν υπεύθυνα ότι υπάρχει σχέδιο συγκράτησης της διαγραφόμενης ραγδαίας απαξίωσης της ακίνητης περιουσίας μέσα από τις μαζικές εκποιήσεις των Τραπεζών, τους πλειστηριασμούς (και ας λένε ό,τι λένε), μέσα από την συμπίεση τιμών λόγω χαρατσιών και μέσα από την ανάγκη εκτάκτων εκποιήσεων ακόμη και λόγους νοσοκομειακής περίθαλψης των ιδιοκτητών.
Ας μας βεβαιώσουν ότι οι επόμενες τραπεζικές εξελίξεις τόσο ως προς την ρευστότητά τους όσο και ως προς τη δομή και την οικονομική τους θέση είναι πλήρως ελεγχόμενες ώστε να νοιώθουν ακόμη και οι μικροκαταθέτες την σιγουριά που δικαιούνται.
Ας μας ενημερώσουν για τα σχέδια των επομένων πέντε ετών ως προς την απορρόφηση της ανεργίας. Ας μας εξηγήσουν, να το καταλάβουμε και εμείς, τι θα κάνουν για να αποκατασταθεί η ρευστότητα στην αγορά ώστε να μην πέσουν και άλλα λουκέτα και ερημώσει το σημερινό ήδη ημιθανές επαγγελματικό τοπίο.
Ας μας πουν πως θα τα καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα μόνο με τον Τουρισμό με βραχιολάκι… Προσωπικά δεν περιμένω καμία απάντηση για δύο βασικούς λόγους.
Ο πρώτος λόγος (εξηγεί και γιατί όλα αυτά περνάνε στα ψιλά) είναι ότι αυτό που απασχολεί σήμερα κυβέρνηση και αντιπολίτευση είναι αν τους βγαίνουν τα κουκιά… και τι πρέπει να κάνουν για να μείνουν στην κυβέρνηση ή στην Βουλή σε περίπτωση εκλογών από πολιτικό ατύχημα.
Και ο δεύτερος είναι ότι δεν έχουμε ακόμη φαινόμενα πλατείας Ταχρίρ και άρα οι «ιθαγενείς» αντέχουν και άλλες περικοπές και περισσότερη υποτέλεια αρκεί να τους «παραμυθιάζεις» πολιτικά και ιδεολογικά. Εάν όμως δεν είναι έτσι;
Του Γιώργου Κράλογλου από capital
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.