Τα παραδείγματα χωρών που έκαναν στην άκρη τις τράπεζες και τράβηξαν μπροστά στο δρόμο της ανάπτυξης θα μπορούσαν να φωτίσουν και το δρόμο της Ελλάδας που αργοπεθαίνει εξαιτίας της πιστωτικής ασφυξίας που βιώνει.
Την ώρα που η ελληνική οικονομία δείχνει να ολοκληρώνει τον «ασφυκτικό» κύκλο της ύφεσης και η κυβέρνηση «υπόσχεται» μετακύλιση της ρευστότητας των πιστωτικών ομίλων στην πραγματική οικονομία, το ΔΝΤ δίνει μια τελείως διαφορετική εικόνα για τα επόμενα έτη.
Την ώρα που οι τράπεζες συντάσσουν σχέδια αναδιάρθρωσης, με απώτερο στόχο να αποτελέσουν τον βασικό άξονα υποστήριξης της ανάπτυξης μέσω της χρηματοδότησης επενδυτικών πλάνων κανείς δε φαίνεται να πείθεται από την εκστρατεία πειθούς που έχουν κηρύξει από κοινού, κυβέρνηση και τραπεζίτες.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε δημοσίευμα της η εφημερίδα «Κεφάλαιο», σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΔΝΤ, η πιστωτική επέκταση αναμένεται να υστερήσει χρονικά της ανάκαμψης του ΑΕΠ τουλάχιστον κατά δύο χρόνια, ενώ θα είναι πιο ήπια από την οικονομική ανάπτυξη της χώρας σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.
Το ΔΝΤ εκτιμά ότι η ανάπτυξη των πιστώσεων θα «αγγίξει» μόνο τις επιχειρήσεις, όχι όμως πριν από το 2015. Ο ρυθμός πιστωτικής επέκτασης για τις επιχειρήσεις τοποθετείται στο 1,3% το 2015 και στο 3,8% το 2016 έπειτα από μια εξαετία συρρίκνωσης, με αποκορύφωμα το 2012, που έφτασε το-10,8%.
Αν α προβλέψεις του ΔΝΤ επαληθευτούν, τότε η επόμενη τριετία θα χαρακτηριστεί από μεγάλη «λειψυδρία», αφού οι τράπεζες, στο πλαίσιο των σχεδίων αναδιάρθρωσης, θα υποχρεωθούν να διατηρήσουν κλειστές τις στρόφιγγες του δανεισμού.
Γιατί λοιπόν, ο Έλληνας φορολογούμενος συνεχίζει να επιβαρύνεται με τη στήριξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος ενώ οι στρόφιγγες θα συνεχίζουν να παραμένουν κλειστές και μάλιστα, με την άτυπη έγκριση του οικονομικού επιτελείου; Ήδη, το Ελληνικό Δημόσιο χορήγησε με τη μορφή εγγυοδοσία περισσότερα από 240 δις ευρώ από το 2008 μέχρι σήμερα, ενώ κι η πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών του στοίχισε σχεδόν 50 δις ευρώ.
Την ίδια στιγμή, η έλλειψη ρευστότητας στην αγορά, λειτουργεί και ως δέλεαρ για τα γερμανικά ταμιευτήρια (Sparkassen-Finanzgruppe) που ετοιμάζονται να ξεκινήσουν την απόβασή τους στην Ελλάδα, με στόχο να ιδρύσουν υποκαταστήματα σε όλες τις περιφέρειες της χώρας, από όπου θα παρέχονται «φτηνά» δάνεια.
Την ίδια ακριβώς περίοδο, οι 13 εναπομείνασες συνεταιριστικές τράπεζες δίνουν μάχες επιβίωσης, επιδιώκοντας να αντλήσουν κεφάλαια άνω των 86 εκατ. ευρώ από τις τοπικές κοινωνίες (επιχειρηματίες και ιδιώτες), ώστε να διασφαλίσουν τη συνέχιση της λειτουργίας τους και με απώτερο σχέδιο να μεταλλαχθούν και αυτές σε «αναπτυξιακές τράπεζες», ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση σε περισσότερα κοινοτικά και αναπτυξιακά κονδύλια.
Στελέχη της Ενωσης Ταμιευτηρίων της Γερμανίας βρίσκονται τα τελευταία 24ωρα στη χώρα μας και πραγματοποιούν επαφές με το υπουργείο Οικονομικών, την Τράπεζα της Ελλάδος, τις ενώσεις των μικρομεσαίων εταιρειών (ΕΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ), προκειμένου να διερευνήσουν το έδαφος για τη δραστηριοποίησή τους. Από τις συναντήσεις προκύπτει πως έχουν ήδη αποσπάσει δεσμεύσεις για την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου, η οποία θα επιτρέψει τη δραστηριοποίησή τους στην Ελλάδα. Οι Γερμανοί εμφανίζονται να ενδιαφέρονται σφόδρα να δραστηριοποιηθούν στον τομέα χρηματοδότησης μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην Ελλάδα (σ.σ. έχουν ήδη επεκταθεί στην Ισπανία κ.α.), όπου σήμερα μόλις 1 στις 5 έχουν πρόσβαση σε τραπεζικό δανεισμό, ενώ υπάρχουν αναξιοποίητα κονδύλια και χρηματοδοτικά εργαλεία δισεκατομμυρίων ευρώ.
Τα στοιχεία «ζαλίζουν»
Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, από το 2009 έως το 2016 η καταναλωτική πίστη θα δει σωρευτική συρρίκνωση της τάξης του 43%, όταν την τριετία 2005-2008 αναπτυσσόταν κατά μέσο όρο με 26,8%.
Η αντίστοιχη συρρίκνωση της στεγαστικής πίστης αναμένεται να διαμορφωθεί στο 21,5%, έναντι μέσου ρυθμού ανάπτυξης την τριετία 2005-2008 της τάξης του 33,4%.
Για να περιγράψει το συγκεκριμένο φαινόμενο, το ΔΝΤ χρησιμοποιεί τον όρο «creditless recovery» (ανάκαμψη χωρίς πιστωτική επέκταση), που οφείλεται στην αργή επιστροφή των καταθέσεων και στην απορρόφηση των ζημιών από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια.
Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του φαινομένου αναμένεται να παίξει η επιφυλακτική πιστοδοτική πολιτική που θα ακολουθήσουν οι τράπεζες, με στόχο τη σταδιακή μείωση του δείκτη δανείων προς καταθέσεις προς το επίπεδο του 80%.
Στον αντίποδα, βέβαια, το ΔΝΤ επισημαίνει ότι θα πρέπει να διασφαλιστεί πως οι πιστωτικές συνθήκες δεν θα παραμείνουν υπερβολικά «σφικτές», ούτε θα συνεχιστεί η απομόχλευση τόσο, ώστε να απειλεί με εκτροχιασμό την ανάκαμψη.
Όλα αυτά συνδέονται σε μεγάλο βαθμό με την επιστροφή των καταθέσεων, αφού μόνο τότε θα αποκατασταθεί η σημαντικότερη πηγή χρηματοδότησης των τραπεζών. Το ΔΝΤ «βλέπει» μείωση των καταθέσεων κατά 1,2% φέτος, οριακή αύξηση 0,4% το 2014 και ουσιαστικότερη επιστροφή καταθέσεων της τάξης των 15 δισ. ευρώ για τη διετία 2015 και 2016.
Η διεθνής εμπειρία είναι διδαχτική!
Αρκεί κανείς να αναζητήσει τα σχετικά παραδείγματα στη διεθνή εμπειρία για να σταματήσει να καταπίνει το παραμύθι που του σερβίρουν.
Η διεθνής εμπειρία δείχνει, σύμφωνα με το ΔΝΤ, ότι σε περιβάλλον μηδενικής πιστωτικής επέκτασης, ακόμα και μικρής συρρίκνωσης, μπορεί να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη. Μελέτες που βασίζονται σε δείγμα ανεπτυγμένων, αναδυόμενων και χαμηλού εισοδήματος χωρών, δείχνουν ότι μία στης πέντε περιπτώσεις ύφεσης συνοδεύεται από ανάκαμψη… χωρίς πίστωση. Άρα, προς τι τόσος πανικός για την στήριξη των ελληνικών τραπεζών και μάλιστα, με το αίμα του ελληνικού λαού; Γιατί να θυσιάσουν ακόμη και την πρώτη κατοικία του μέσω μαζικών πλειστηριασμών από 1η1ου του 2014, αφού ουσιαστικά το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα ακολουθήσει την πορεία του χωρίς καμία μέριμνα για την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας;
Όταν το δείγμα αφορά χώρες με χαμηλά προς μεσαία εισοδήματα, τότε οι περιπτώσεις αυτές αυξάνονται σε μία στις τέσσερις. Η συχνότητα του φαινομένου διπλασιάζεται, αν έχει προηγηθεί της ύφεσης τραπεζική κρίση, κάτι το οποίο δεν αφορά την περίπτωση της Ελλάδας.
Τα παραδείγματα πολλά: Ινδονησία, Μαλαισία και Ταϊλάνδη στον απόηχο της ασιατικής κρίσης. Αργεντινή και Ουρουγουάη μετά την κρατική χρεοκοπία της πρώτης. Πιο πρόσφατα, Λετονία, Ισλανδία και Ιρλανδία, όλες βίωσαν ανάκαμψη χωρίς πιστωτική επέκταση.
Γενικότερα, όταν η ανάκαμψη είναι «creditless», σχετίζεται με στρεβλώσεις στην παροχή πιστώσεων και οικονομική δυσχέρεια. Τα προβλήματα στην παροχή πιστώσεων, με τη σειρά τους, συμβάλλουν στην αποδυνάμωση της ανάκαμψης που ακολουθεί.
Για αρκετούς Έλληνες τραπεζίτες όλα αυτά οδηγούν σε ακόμα έναν φαύλο κύκλο…και για αρκετούς Έλληνες πολίτες όλες αυτές οι επιλογές οδηγούν στην εξαθλίωση και την ανέχεια.
Danioliptes.gr
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.