Ο μεγαλύτερος φόβος και τρόμος έχει καταντήσει το ελληνικό Δημόσιο, είτε για τους φορολογούμενους είτε για τους δανειολήπτες είτε για τους ασφαλισμένους.
Το ελληνικό Δημόσιο το οποίο είναι κι ο μεγαλύτερος μπαταχτσής σε αυτή τη χώρα, έχει αποδειχτεί και το μεγαλύτερο αρπακτικό αφού από τη μια προστατεύει την πρώτη κατοικία για χρέη προς τρίτους ενώ την ίδια στιγμή, εκείνο είναι που βάζει στο χέρι το σπίτι του έλληνα για χρέη μερικών εκατοντάδων ευρώ.
Και δεν είναι μόνο αυτή η παράνοια που βιώνει κανείς, που έχει συναλλαγές με το Δημόσιο. Σε τεράστια πληγή έχουν εξελιχθεί και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Ο ΟΑΕΕ, που υφίσταται με τα λεφτά των άλλων, χρεοκόπησε! Μετά από καταναγκαστικές εισφορές δεκαετιών κι ενώ τα αποθεματικά εξανεμίστηκαν σε κρατικές “επενδύσεις”, δέχτηκαν την χαριστική βολή απο το PSI.
H απάντηση του κράτους, είναι να κυνηγάει τους ασφαλισμένους (των οποίων τα χρήματα λήστεψε και καταχράστηκε) επειδή αδυνατούν να πληρώσουν εισφορές.
Παράλληλα οι ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ πληρώνουν και για τρίτα ταμεία (νομικών, αρτοποιών, φαρμακοποιών, δημοσιογράφων, ΟΓΑ, ΙΚΑ κλπ κλπ.)
Ο Milton Friedman είχε πει ότι “το ζήτημα δεν είναι να προστατέψει το κράτος τους πολίτες, αναφέρει το capital.gr. Το ζήτημα είναι ποιός θα προστατέψει τους πολίτες από το κράτος. Καιρός λοιπόν να αντιληφθούν ότι το σοσιαλιστικό κουτόχορτο που μας ταΐζουν εδώ και δεκαετίες δεν χωνεύεται πλέον.
Κατηγορείται ο ελεύθερος επαγγελματίας πως με την φοροδιαφυγή του κατέστρεψε το παχύδερμο αχόρταγο παρασιτικό κράτος, την στιγμή που ο μέσος όρος της φοροδιαφυγής στην Ε.Ε. δεν διαφέρει από αυτόν της Ελλάδας.
Κλέψανε τις εισφορές δεκαετιών στον ΟΑΕΕ, διατηρούν τα ευγενή ταμεία εκτός ΕΟΠΥΥ και η επιτομή της ασυδοσίας και της αθλιότητας τους εξαντλείται στο ανθρωποκυνηγητό των θυμάτων τους.
Ως πότε θα συνεχιστεί αυτή η παράνοια; Και δεν είναι η μοναδική!
Το μεγαλείο της παράνοιας που διέπει το ελληνικό Δημόσιο, αποδεικνύεται περίτρανα και στην περίπτωση των δανείων που ελήφθησαν με την εγγύηση του (στεγαστικά δάνεια παλιννοστούντων, δάνεια πυρόπληκτων της Ηλείας, δάνεια ρομά κλπ).
Για όλα αυτά τα δάνεια, σύμφωνα με απόφαση του τότε Υπουργού Οικονομίας κι Οικονομικών, χορηγήθηκε ανεπιφύλακτα και για το 100% του κεφαλαίου και του επιτοκίου, όπου υπάρχουν, η εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.
Αυτό πρακτικά σημαίνει, οτι το ελληνικό Δημόσιο αναλαμβάνει την υποχρέωση να εξοφλεί τις προερχόμενες από τις ανεξόφλητες δόσεις των ανωτέρων δανείων απαιτήσεις των τραπεζών, υπεισερχόμενο κατόπιν αυτού στην αξίωση επανείσπραξης των καταβληθέντων στις τράπεζες ποσών τα οποίας έχουν ήδη εκ των προτέρων βεβαιωθεί ως χρέη προς το Δημόσιο.
Στη βάση αυτή συμβαίνει το εξής παράδοξο:
Ενώ ο Ν. 3869/2010 δεν εξαιρεί από τη ρύθμιση τα δάνεια π.χ. των παλιννοστούντων, διότι με βάση τη παρ.2 του αρθ. 1 του νόμου, με την οποία ρυθμίζει ρητά ο νομοθέτης τις οφειλές των οποίων δεν επιτρέπεται η ρύθμιση, στις οποίες δεν υπάγεται η περίπτωση των δανείων με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, στη διαδικασία εφαρμογής του νόμου, λόγω φόρτου εργασίας των Ειρηνοδικείων παρουσιάζεται το εξής πρόβλημα:
Με την κατάθεση της αίτησης του υπερχρεωμένου στο κατά τόπο αρμόδιο Ειρηνοδικείο με αίτημα δικαστικής ρύθμισης οφειλών, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές δεν παύουν να βεβαιώνονται στην ΔΟΥ.
Επειδή, όμως, από την κατάθεση της αίτησης μέχρι τη συζήτηση της, διανύεται χρόνος που διαρκεί πάνω από μία πενταετία, ο δανειολήπτης στεγαστικού δανείου με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου μένει απροστάτευτος, διότι ένα σημαντικό μέρος των χρεών του βεβαιώνεται στη ΔΟΥ, με αποτέλεσμα να μετατρέπεται, από το χρέος του προς τον ιδιώτη (τράπεζα) σε χρέος προς το Δημόσιο.
Επειδή το ελληνικό δημόσιο δεν είναι διάδικός, αλλά τρίτο πρόσωπο στη δίκη ανοίγεται με την κατάθεση της αίτησης μεταξύ του υπερχρεωμένου οφειλέτη και των πιστωτών του, δεν νοείται να ζητηθεί κατά την ημέρα επικύρωσης προσωρινή προστασία με αίτημα μη βεβαιώσεις οφειλών στη ΔΟΥ μέχρι τη συζήτηση της αίτησης.
Επειδή, με το άρθρο 12 του Ν. 3869/2010 οι οφειλέτες – παλιννοστούντες απαλλάσσονται έναντι του εγγυητή – Ελληνικό Δημόσιο ως δικαιούχου σε αναγωγή, αλλά μόνο για το σύνολο των χρεών που ρυθμίστηκαν με την απόφαση του Ειρηνοδίκη, δηλαδή για οφειλές που δεν πρόλαβαν μέχρι τη συζήτηση της αίτησης να βεβαιωθούν στη ΔΟΥ.
Υπενθυμίζεται οτι για όλα αυτά τα δάνεια, κάθε ανεξόφλητη δόση βεβαιώνεται ως χρέος προς την Εφορία κι όχι ιδιωτικό χρέος, με ότι κι αν αυτό συνεπάγεται για την εξέλιξη αυτού του χρέους.
Σε αυτές τις περιπτώσεις ταιριάζει απόλυτα το γνωμικό του Ρωμαίου ποιητή Γιουβενάλη: «Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;»
Danioliptes.gr
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.