Πολλές φορές στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία έχει χρησιμοποιηθεί από εκλεγμένους αντιπρόσωπους του λαού η ασυγχώρητη και προσβλητική -για το πολίτευμα- δικαιολογία της «κομματικής πειθαρχίας».
Δηλαδή βουλευτές οι οποίοι ισχυρίζονται ότι διαφωνούν με κάποιον υπό ψήφιση νόμο, άρθρο ή τροπολογία προφασίζονται ότι «έκαναν την καρδιά τους πέτρα», παραβίασαν την ίδια τους τη συνείδηση και το αξιακό σύστημά τους και υπερψήφισαν κάτι με το οποίο δεν συμφωνούσαν – για χατίρι του κόμματος!
Ακόμα κι όταν εκείνο που ψηφίζουν προκαλεί βλάβη στην κοινωνία, τη λειτουργία των θεσμών, την οικονομία, τα εθνικά ζητήματα, οι επιλήσμονες του όρκου τους αποπειρώνται να καλυφθούν πίσω από την περιβόητη «κομματική πειθαρχία» και τη φράση «εκτελούσα εντολές».
Κάθε καλόπιστος παρατηρητής των τεκταινομένων θα αναρωτηθεί τι είδους άνθρωποι και δημόσια πρόσωπα είναι όσοι βλάπτουν ένα έθνος για να υπακούσουν σε κάποιο κόμμα.
Την ίδια απορία έχει η κοινή γνώμη της χώρας μας για τον εγκληματικό, άδικο, απάνθρωπο και ληστρικότατο νόμο για τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, βάσει του οποίου θα… μεταβιβαστούν οι κόποι αιώνων, πολλών γενεών, στα αδηφάγα κερδοσκοπικά κεφάλαια που -στο τέλος- θα αγοράσουν αντί πινακίου φακής τα ακίνητα των Ελλήνων.
Είναι δυνατόν να ψηφίσουν κάτι τέτοιο οι εκπρόσωποι των πολιτών στο Κοινοβούλιο και έπειτα να προβάλλουν τη δικαιολογία ότι «εκτελούσαν εντολές»;
Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι στη διεθνή νομολογία -αρχής γενόμενης με τη Δίκη της Νυρεμβέργης- η επίκληση αυτού του φληναφήματος δεν γίνεται δεκτή.
Οι δικαστές των εγκλημάτων πολέμου απήντησαν σε όσους χρησιμοποίησαν τούτο το σόφισμα ότι ο άνθρωπος είναι ταυτισμένος με το δικαίωμα στην επιλογή, ακόμα και υπό δυσμενείς συνθήκες. Συνεπώς ουδέποτε μπορεί να θεωρηθεί αθώος, όταν διαπράττει εγκλήματα κατά λαών λόγω υπακοής σε εντολές ανωτέρων.
Όλοι οφείλουν, λοιπόν, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να πράξουν αυτό που επιβάλλει η αποστολή τους και -πάνω απ’ όλα- το συμφέρον της πατρίδας και των πολιτών. Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
dimokratianews