Οι φτωχοί άνθρωποι δεν πρέπει να φοβούνται τους πλειστηριασμούς. Αυτοί οι οποίοι πρέπει να το σκέπτονται είναι αυτοί που παριστάνουν τους φτωχούς, ενώ δεν είναι.
Θεολογικό δεν είναι το ζήτημα των πλειστηριασμών, αλλά, όπως το θέτει η ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης, είναι σαν να βρισκόμαστε σε μια στιγμή πίστης και προσδοκίας, προσευχής (ή του εκσυγχρονιστικού αντιστοίχου της) και ελπίδας.
Θεολογικό δεν είναι το θέμα, αλλά οι διαβεβαιώσεις μοιάζουν με εξορκισμούς και η προστασία όσων ζουν στην ένδεια μάλλον χρειάζεται και τη βοήθειά του.
Οι φτωχοί διολισθαίνουν στην ανασφάλεια και ο φόβος δεν γνωρίζει ύφεση, γιατί τα σενάρια τους κατακυριεύουν. Η επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος και η σιγή ασυρμάτου για τις αποφάσεις που θα ανακοινωθούν μέχρι το τέλος του έτους κάνουν τις αντένες του νευρικού συστήματος να υψώνονται.
Οι φτωχοί φοβούνται μήπως χαθούν στις συμπληγάδες των ορισμών.
Πώς προσδιορίζεται από τους λεξικογράφους των δανειστών ο «φτωχός», ποιος είναι ο «συνεργάσιμος δανειολήπτης» και ποιο το «ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης», όταν συρρικνώνονται τα μεσαία στρώματα και στοιβάζονται πολλοί στην «οικονομική θέση»;
Ακόμη κι όσοι δεν είναι φτωχοί, αγωνιούν ότι η ένδεια θα χτυπήσει την πόρτα τους, ότι γλιστρούν «προς τα κάτω», ότι πρέπει να περιοριστούν σε μια ζωή ψαλιδισμένη.
Είναι εργαζόμενοι, αλλά η εργασία δεν απαλύνει το φόβο της φτώχειας και το «φαινόμενο του ανελκυστήρα» για το ισόγειο. Εκεί κάτω βρίσκονται σήμερα πολλοί από τα μεσαία στρώματα, ενώ πάρα πολλοί φοβούνται ότι έρχεται η σειρά τους, λόγω διόγκωσης της ανεργίας, πενιχρών μισθών και μικρών συντάξεων.
Τα όρια του «κάτω» και του «πάνω» γίνονται δυσδιάκριτα και ρευστά. Κι αυτό προκαλεί μεγαλύτερο φόβο κι από το επίπεδο της φτώχειας, που εξασφαλίζει, τουλάχιστον στις εξαγγελίες, προστασία της πρώτης κατοικίας.
Της Κατερίνας Τζωρτζινακη από naftemporiki