Την συγκεκριμένη εταιρία την μάθαμε όταν το 2011 ήρθε στην Ελλάδα για να πραγματοποιήσει ελέγχους στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Τα αποτελέσματα των ελέγχων ήταν κι είναι επτασφράγιστο μυστικό, ωστόσο για να την ξαναφωνάξαμε μάλλον κάτι καλό έκανε!
Η BlackRock, που είναι ο μεγαλύτερος φόβος και τρόμος των ελλήνων τραπεζιτών είναι η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη εταιρία στον κόσμο διαχείρισης ενεργητικού (διαχειριστής χρήματος) .Έχει την έδρα της στη Νέα Υόρκη και είναι ο κορυφαίος πάροχος επενδυτικών, συμβουλευτικών και λύσεων διαχείρισης κινδύνου. Η εταιρεία αποκτώντας την Barclays Global Investors τον Δεκέμβριο του 2009 έγινε ο μεγαλύτερος διαχειριστής κεφαλαίων στον κόσμο.
Είναι το πιο πετυχημένο παράδειγμα για να αποδείξει κανείς οτι είναι δυνατόν μια εταιρεία που δεν παράγει τίποτα, και που ιδρύθηκε σχετικά πρόσφατα (το 1998), να είναι ο βασικός μέτοχος του διεθνούς καπιταλισμού.
Εκτός από μετοχές Barclays Global Investors, η Blackrock έχει τις περισσότερες μετοχές στην Citigroup, BankofAmerica, JPMorganChase, στα μεγαθήρια του τομέα ενέργειας (π.χ. ExxonMobilκαι Shell), στην Apple, την McDonald’s, την Nestlé.
Σύμφωνα με το koutipandoras.gr, διαφέρει από την JP Morgan, την Deutsche Bank ήτην Goldman Sachs. Όταν μια τράπεζα, όπως οι προαναφερόμενες, στοιχηματίζουν σε ένα παράγωγο, σε κάποιο ομόλογο ή σε μια μετοχή, αναλαμβάνουν ένα ρίσκο. Αν το στοίχημα δεν τους «κάτσει» τότε αναγκάζονται να καταγράψουν την απώλεια στα λογιστικά τους βιβλία. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο με την Blackrock τότε η καλή εταιρεία θα αποτελούσε δυναμίτη στα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν ισχύει όμως.
Η «μαγκιά» του επιχειρηματικού μοντέλου της Blackrock είναι ότι δεν τις ανήκουν οι χάρτινοι τίτλοι των 15 τρις δολαρίων που προανέφερα. Τα χρήματα αυτά, και τους χάρτινους τίτλους, η Blackrock τα διαχειρίζεται εκ μέρους των πελατών της. Με άλλα λόγια, ό,τι απώλειες προκύπτουν επιβαρύνουν τους πελάτες της εταιρείας και όχι την ίδια την Blackrock. Το ίδιο και με τα κέρδη: τα εισπράττουν οι πελάτες της. Και πως κερδίζει η Blackrock; Από προμήθειες που χρεώνει τους πελάτες της χάσουν-κερδίσουν ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες συμβουλών, τις αναλύσεις κλπ.
Την Blackrock ελάχιστοι είχαν ακούσει πριν το Κραχ του 2008. Ο λόγος που η Blackrock έγινε γνωστή ήταν ότι, αντίθετα με τις εταιρείες αξιολόγησης κινδύνων (τις γνωστές Moody’s, S&P, Fitch), η Blackrock είχε μελετήσει τους κινδύνους του χρηματοπιστωτικού συστήματος καλύτερα. Παρόλο ότι ήταν από τις πρώτες εταιρείες που ασχολήθηκαν με (και συνέστησαν στην πελατεία τους να αγοράσουν) τοξικά παράγωγα (και συγκεκριμένα εκείνα που θελεμιώνονταν στα στεγαστικά δάνεια των πτωχότερων αμερικανών), αρκετά πριν το Κραχ η Blackrock άρχισε να κρούει τον κωδώνα του κινδύνου και να συνιστά στους πελάτες της να τα ξεφορτωθούν. Κάπως έτσι τα «μοντέλα» διαχείρησης του ρίσκου της Blackrock απέκτησαν καλή φήμη.
Κάπου εκεί, αρχίζει η σχέση της Blackrock με τις κυβερνήσεις της Ουάσινγκτον, των Παρισίων και του Βερολίνου. Πολιτικοί, όπως ο Πρόεδρος Ομπάμα και η Καγκελάριος Μέρκελ, είχαν χάσει τον ύπνο τους και είχαν ανάγκη συμβούλους εμπιστοσύνης που θα τους συμβούλευαν τι να κάνουν με την Κόπρο του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος που κινδύνευε να τους πνίξει. Απευθύνθηκαν λοιπόν στην Blackrock μόνο κα μόνο επειδή:
(α) δεν αποτελούσε συστημικό κίνδυνο (αντίθετα με τράπεζες όπως η Citi και η Deutsche Bank) – καθώς, όπως εξήγησα πιο πάνω, ο κίνδυνος ήταν όλος στα χέρια των πελατών της Blackrock, και
(β) είχε πετύχει να προβλέψει κινδύνους που άλλοι είτε δεν είδαν είτε έκαναν ότι δεν είδαν.
Σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες, αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας Blackrock-κυβερνήσεων ήταν παχυλά εισοδήματα για την Blackrock και μια μορφή «νομιμοποίησης», στα μάτια των «επενδυτών», των κυβερνητικών πολιτικών μετά το ξέσπασμα της Κρίσης.
Το πιο σκοτεινό μέρος της εμπλοκής της Blackrock με κυβερνήσεις εντοπίζεται στην Ευρώπη και, συγκεκριμένα, την «εργολαβία» που έδωσε η τρόικα στην Blackrock σχετικά με τις πτωχευμένες ελληνικές τράπεζες. Ουσιαστικά, οι πολιτικοί χρησιμοποίησαν την φήμη της Blackrock ως φύλλο συκής πίσω από το οποίο έκρυψαν την πραγματική ένδεια των τραπεζών.
Θα θυμάστε ίσως τα πήγαινε-έλα των ανθρώπων της Blackrock στην Αθήνα. Την εποχή που σχεδιαζόταν το δεύτερο Μνημόνιο, η Blackrock είχε αναλάβει το «έργο» της μέτρησης των «μαύρων τρυπών» των ελληνικών τραπεζών. Το μαγικό ποσό τον 50 δις ευρώ δουλειά της Blackrock ήταν. Πάνω στους δικούς της υπολογισμούς αποφασίστηκε να δανειστεί το ελληνικό δημόσιο αυτό το ποσό από τον ESM, όταν στην πραγματικότητα οι μαύρες τρύπες ήταν υπερδιπλάσιες.
Οι άνθρωποι της Blackrock δεν είπαν ψέματα για τις μαύρες τρύπες. Απλά βασίστηκαν στα (ψευδή) στοιχεία που τους δόθηκαν, χωρίς να το πολυψάξουν το πράγμα – χωρίς να αμφισβητήσουν τις προβλέψεις της τρόικα για την εξέλιξη της ύφεσης, για το ποσοστό των μη εξυπηρετούμενων δανείων κλπ. Ως λογιστές, ήρθαν, μελέτησαν τα στοιχεία που τους έδωσαν και απήλθαν. Η ευθύνη για τον εγκληματικά κακό υπολογισμό βαρύνει απολύτως την ελληνική κυβέρνηση (των ανεκδιήγητων Παπαδήμου-Βενιζέλου), λιγότερο την τρόικα, και σχεδόν καθόλου την Blackrock.
Danioliptes.gr
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.