Θα χρειαστεί κι η Ευρώπη Quantitative easing;

Τι είναι αυτό το QE και γιατί μας ενδιαφέρει; Με την έναρξη της κρίσης μάθαμε πολλές καινούργιες έννοιες που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επηρεάζουν τη ζωή μας. Το QE(Quantitative easing), αποτελεί μία εναλλακτική για το παραλήρημα από τη φούσκα των τραπεζών τρελαίνει την οικονομία της Ευρώπης.

 

 

Όταν πρωτοξεκίνησε, το 2010, η συζήτηση για τη δημιουργία ευρωπαϊκού μηχανισμού διάσωσης τραπεζών και κρατών στην ευρωζώνη, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού διατυπώνονταν από τότε εκτιμήσεις ότι αυτός θα πρέπει να διαθέτει κεφάλαια 1,2 τρισ. ευρώ για να είναι αποτελεσματικός και πειστικός προς τις αγορές.

 

Τον περασμένο Απρίλιο ένας από τους κορυφαίους αναλυτές των Financial Times, ο Βόλφγκανκ Μινχάου, υπολόγιζε τις ζημιές των ευρωπαϊκών τραπεζών πάνω από ένα τρίο. ευρώ. Με δυο λόγια, η πίεση της φούσκας στο σύστημα αρχίζει να γίνεται επικίνδυνη.

 

 

Οι μέχρι πρότινος άμεμπτες γαλλικές και γερμανικές τράπεζες χρειάζονται πρόσθετα ίδια κεφάλαια 485 δισ. ευρώ για να καλύψουν τις ζημίες τους. Κι ενώ μέχρι πρόσφατα απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι την  τραπεζική ενοποίηση, που θα οδηγούσε σε αμοιβαιοποίηση των χρεών, τώρα φαίνεται οτι δε θα τη γλιτώσουν.

 

Όπως γράφει το hotdoc, η Γερμανία αντιδρούσε, μέχρι που μπόρεσε να ακυρώσει κάθε έννοια πραγματικής τραπεζικής ένωσης. Έτσι, υιοθετήθηκε μια κατασκευή, που στην ουσία είναι «ο καθένας μόνος του», όπου μια άτυπη ομάδα τεχνοκρατών που θα ελέγχει το Βερολίνο θα αποφασίζει ουσιαστικά ποίες τράπεζες θα κλείνουν και ποίες θα μένουν ζωντανές.

Μέσα σε αυτό το εκρηκτικό περιβάλλον, ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ πρότεινε στους Γάλλους ένα «σύμφωνο ευθύνης» από το 2015 ως το 2017, με φορολογικές ελαφρύνσεις 30 δίσ. ευρώ για τις επιχειρήσεις και περικοπές 50 δισ. ευρώ στις δημόσιες δαπάνες. Ο Μινχάου θεωρεί ότι ο Ολάντ ευθυγραμμίζεται πολιτικά με τη Γερμανία, εγκαταλείποντας πολιτικά την περιφέρεια, ενισχύοντας όμως έτσι την αριστερά και τους ευρωσκεπτικιστές.

Η βλακεία του Ολάντ είναι ότι η στάση αυτή θα φουντώσει κι άλλο τον εγωισμό του Βερολίνου, το οποίο αντιλαμβάνεται πλέον ότι δεν έχει καμία ανάγκη το Παρίσι για να κάνει πολιτική. Εκτός εάν η οικονομία της Γαλλίας χειροτερέψει, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει το Παρίσι σε αλλαγή πλεύσης κι έτσι να ανατρέψει άμεσα τους γερμανικούς σχεδιασμούς.

Άλλωστε και η γερμανική οικονομία έχει προβλήματα και μάλιστα, σοβαρά. Ο ρυθμός ανάπτυξης το 2013 έπεσε στο ρελαντί, μόλις 0,4%, έναντι 0,7% που είχε σημειώσει το 2012 και 3,3% το 2011. Η ιδιωτική κατανάλωση αυξήθηκε μόλις κατά 0,9% και οι εξαγωγές αυξήθηκαν μόνο 0,6% έναντι αύξησής τους 3,2% το 2012, ενώ οι επενδύσεις υποχώρησαν για δεύτερη χρονιά κατά 0,8%.

 

 

Το 2014 ξεκίνησε με το γερμανικό ΑΕΠ να είναι μόλις 3% μεγαλύτερο σε σχέση με το 2008, όταν άρχισε η κρίση, ενώ η αμερικανική οικονομία έχει σημειώσει στο ίδιο διάστημα άνοδο 5,9%, σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα.

 

Με δυο λόγια, η Ευρώπη έτσι δεν βγαίνει. Γιατί λοιπόν τα αμερικανικά hedge funds και η μεγάλη αγέλη των επενδυτών που ακολουθεί βάζουν όλα τα λεφτά στην Ευρώπη και κυρίως στις τράπεζες; Μα γιατί οι Αμερικανοί πιστεύουν πως το Βερολίνο (τώρα που έγινε η τραπεζική ενοποίηση όπως την ήθελε) θα κάνει πίσω κάποια στιγμή εντός του 2014 και θα αποδεχθεί το QE (Quantitative easing), δηλαδή την πιστωτική χαλάρωση, που σημαίνει τύπωμα ευρώ για να πέσει χρήμα στην αγορά (που θα περάσει μέσα από τις τράπεζες) και να ξεκινήσει η ανάπτυξη.

 

 

Danioliptes.gr