Σκούπα στα χρέη προς τράπεζες, ταμεία, Δημόσιο και σε δεύτερη φάση και ιδιώτες επιχειρούν να βάλουν το οικονομικό επιτελείο και η τρόικα χωρίς όμως, να απαντούν στην ουσία του προβλήματος: πού θα βρεθούν τα χρήματα για να πληρωθούν αυτές οι οφειλές.
Την πρόταση για την αντιμετώπιση του ιδιωτικού χρέους – όπως την ονόμασαν – θα παρουσιάσει η κυβέρνηση τα μέσα Αυγούστου στην τρόικα. Θα αφορά καταρχήν τις επιχειρήσεις και σε δεύτερη φάση τα νοικοκυριά, θα περιλαμβάνει τη διευθέτηση όλων των οφειλών προς τράπεζες, Δημόσιο, ασφαλιστικά ταμεία, προμηθευτές και εργαζομένους.
Τα χαρακτηριστικά του νέου συστήματος διευθέτησης του ιδιωτικού χρέους θα πρέπει να διακρίνονται από ταχύτητα, ευελιξία, ουδέτερη επίπτωση στην κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών και αποτροπή του ηθικού κινδύνου. Η ταχύτητα θα επιτυγχάνεται με εξωδικαστική διαχείριση των οφειλών για τις επιχειρήσεις που είναι βιώσιμες. Στόχος είναι να ολοκληρώνονται οι διαπραγματεύσεις εντός 20 ημερών. Προκειμένου να επιτευχθεί η ευελιξία, προκρίνεται από όλες οι πλευρές όχι μία οριζόντια ρύθμιση των χρεών, αλλά ρυθμίσει «α λα καρτ» με βάση το προφίλ της επιχείρησης. Η ικανοποίηση και των τεσσάρων αρχών μοιάζει με εξαιρετικά δύσκολο γρίφο, όμως με το ιδιωτικό χρέος να φτάνει κοντά στα επίπεδα του ΑΕΠ της χώρας -όπως χαρακτηριστικά ανέφερε χθες κορυφαίος παράγοντας του υπουργείου Ανάπτυξης αυτή είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Στο πλαίσιο αυτό και για να διευκολυνθούν οι εξωδικαστικές συμφωνίες μελετάται να καταστεί υποχρεωτική n συναίνεση όλων των πιστωτών μιας επιχείρησης, εφόσον 33%-35% των ιδιωτών πιστωτών εγκρίνει το πλάνο αναδιάρθρωσης και το επιχειρηματικό σχέδιο που υποβάλλεται.
Αυτό, πάντως, που κατέστη χθες σαφές μετά τη συνάντηση που είχε η τρόικα με το Κυβερνητικό Συμβούλιο Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους είναι ότι ο μηχανισμός που θα αποφασισθεί θα έχει έκτακτο και όχι μόνιμο χαρακτήρα. Η εξωδικαστική διαχείριση των οφειλών επιχειρήσεων που κρίνεται ότι είναι βιώσιμες με διαδικασίες που σύμφωνα με το πλέον φιλόδοξο σενάριο θα μπορούν σε κάποιες τουλάχιστον απλές περιπτώσεις να ολοκληρώνονται ακόμη και εντός είκοσι ημερών εκτιμάται ότι διασφαλίζουν τον στόχο της ταχύτητας.
Προς την ίδια κατεύθυνση μελετώνται και παρεμβάσεις στην προπτωχευτική και πτωχευτική διαδικασία. Το επιχείρημα είναι ότι δεν είναι λίγες οι επιχειρήσεις που κάνουν κατάχρηση του άρθρου 99, προκειμένου επί μακρόν να αποφεύγουν τις πληρωμές και τα μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης εις βάρος τους.
Επιπλέον, η διαδικασία πτώχευσης στην Ελλάδα διαρκεί έως και τριάμισι έτη. Οι τεράστιες καθυστερήσεις είναι ορατές και στη δικαστική ρύθμιση χρεών των νοικοκυριών, κατά την εφαρμογή δηλαδή του «νόμου Κατσέλη». Η συσσώρευση των αιτήσεων στα Ειρηνοδικεία όλης της χώρας έχει ως συνέπεια για το 52% των περιπτώσεων να ορίζεται δικάσιμος πέντε χρόνια μετά την κατάθεση της αίτησης και για ένα περίπου 20% ακόμη και δέκα χρόνια μετά την κατάθεση της αίτησης.
Προκειμένου να επιτευχθεί η ευελιξία, προκρίνεται από όλες τις πλευρές όχι μία οριζόντια ρύθμιση των χρεών, αλλά ρυθμίσεις «α λα καρτ» με βάση το προφίλ της επιχείρησης.
Το θέμα του ουδέτερου αποτελέσματος και της αποφυγής του ηθικού κινδύνου είναι αυτά που τίθενται επιτακτικά από τρόικα και τράπεζες, κάτι, άλλωστε, που είχε διαφανεί και κατά τη διαπραγμάτευση για τους πλειστηριασμούς των ακινήτων τον περασμένο Δεκέμβριο. Για τον λόγο αυτό, ο όποιος μηχανισμός δεν θα είναι οριζόντιος, ούτε θα παραπέμπει σε γενικευμένη διαγραφή χρέους (τόκων ή κεφαλαίου), ενώ θα έχει, όπως προαναφέρθηκε, ημερομηνία λήξης. «Δεν θέλουμε οι μπατακτσήδες να γελάνε με έντιμους ανθρώπους», επεσήμανε με νόημα χθες μετά τη συνάντηση του υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου Ανάπτυξης.
Χθες, τέλος, στη συνάντηση με την τρόικα παρουσιάστηκαν οι μελέτες που θα αποτελέσουν μια βάση συζήτησης, χωρίς ωστόσο να θεωρούνται και το «ευαγγέλιο», για την τελική λύση.
Ακόμη και αν υπάρχει η πρόθεση «να μπει τάξη στο ιδιωτικό χρέος» θεωρείται πολύ δύσκολο να καταφέρουν οι επιχειρήσεις να ανταποκριθούν στο σχέδιο – σκούπα του Υπουργείου καθώς αυτό που λείπει από αυτές δεν είναι το σχέδιο αλλά το χρήμα. Η ανέχεια και η έλλειψη δραστηριότητας είναι αυτά που πνίγουν τις επιχειρήσεις, και όχι η έλλειψη ρυθμίσεων. Ακόμη και αν αποφασιστεί ένα τέτοιο σχέδιο, ποιος και με ποιον μηχανισμό θα μπορέσει να επιβάλλει στις επιχειρήσεις την αποπληρωμή των υποχρεώσεων τους όταν το ταμείον τους θα είναι μείον;
Danioliptes.gr