Όταν οι τράπεζες εγκληματούν

Ο λόγος για τις τράπεζες και τα κόκκινα δάνεια πάλι. Οι τράπεζες, ως άλλοι επίσημοι «τοκογλύφοι», εποφθαλμιούν ακόμη και στην πρώτη κατοικία των νοικοκυριών που έχουν αδυναμία αποπληρωμής δανείων.

Ένα τραπεζικό σύστημα με προσλαμβάνουσες από τα κέντρα του κεφαλαίου του εξωτερικού, που έχει αναλάβει υπεργολαβικά την επιβολή  του  Δόγματος του Σοκ επάνω στο Έλληνα φορολογούμενο πολίτη, προκειμένου να δέχεται την καταστροφή ως φυσικό φαινόμενο, χωρίς να του επιτρέπεται να αναζητήσει ευθύνες, και έτσι να μετασχηματισθεί σε υπάκουο σκλάβο/υπήκοο του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου.

Έτσι ο μέσος Έλληνας φορολογούμενος αδυνατεί, λόγω της αύξησης του κόστους ζωής και σε συνδυασμό με την δραματική μείωση του μισθού του ή της σύνταξης του, να αποπληρώσει το δανεισμό, προϊόν που το ίδιο το σύστημα τον έχει πιέσει να του πουλήσει. 

Με το δόγμα του Σοκ υπόκειται σε έναν έκφυλο εκβιασμό από τις τράπεζες, σε συνεργασία με ένα υδροκέφαλο πολιτικό σύστημα, να περικόψει από το φαγητό και την περίθαλψη του ιδίου και των παιδιών του, προκειμένου να αποπληρώσει τις ατασθαλίες του κεφαλαίου και τις επιπτώσεις από την  αδιαφάνεια του συστήματος.

Τα κοράκια του τραπεζικού συστήματος, ενώ έχουν ήδη δανεισθεί από το κράτος με χαμηλότερα επιτόκια και δανείζουν με πολλαπλάσια επιτόκια το καταναλωτικό κοινό, έχουν ήδη βγάλει τις όποιες ζημίες τους συντρέχουν.

Και δεν ισχύει μόνο αυτό, τα χρήματα τα οποία πωλούσαν με περισσή ευκολία στο καταναλωτικό κοινό, που αδυνατούσε να τα αποπληρώσει,  τα μεταπωλούσαν στις εισπρακτικές εταιρίες όπως η ΕΟΣ, ενώ οι ίδιες οι τράπεζες τα ενέγραφαν ως ζημίες στα λογιστικά τους βιβλία, με αποτέλεσμα την απαίτηση ανακεφαλαιοποίησης τους από το κράτος, προκειμένου να μην χρεοκοπήσουν.

Την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τα ανεξόφλητα δάνεια και το PSI, το κράτος ενέταξε μέσα στα χρήματα που συνεχίζει να δανείζεται από την Ευρωπαϊκή  Ένωση, τα οποία τελικά πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης  μέσα από την έμμεση η άμεση φορολογία, διότι εκεί διοχετεύεται το μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικού δανεισμού που συνιστούν και απαιτούν τα μνημόνια.

ΣΥΝΕΠΩΣ ΤΑ ΑΝΕΞΌΦΛΗΤΑ ΔΑΝΕΙΑ   ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΩΣ ΖΗΜΙΕΣ ΣΤΟΥΣ  ΙΣΟΣΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ ΤΟΥΣ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΣΡΟΗ ΡΕΥΣΤΟΥ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΔΑΝΕΙΣΜΟ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ.

ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΖΗΜΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΕΙΣΠΡΑΤΤΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΩΛΗΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΔΗΛΑΔΗ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΕΙΣΠΑΞΕΙ ΕΙΣ ΔΙΠΛΟΥΝ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΕΤΩΝ, ΕΝΩ ΟΙ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΤΥΧΟΥΣ ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ, ΝΑ ΑΠΟΛΗΡΩΣΟΥΝ, ΟΤΙ ΗΔΗ ΑΠΟΛΗΡΩΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΥΣΒΑΣΤΑΧΤΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΟΤΙ ΘΑ ΧΑΣΟΥΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ /ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΝΕ ΦΥΛΑΚΗ.

Αυτές ενέργειες θα έπρεπε να κρίνονται ως παράνομες και εγκληματικές και έτσι να κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα και να τιμωρούνται παραδειγματικά.

Για αυτό η κατ’ ελάχιστο προσέγγιση, που θα έπρεπε να επεξεργάζεται, μετά από όλα αυτά, η κυβέρνηση για τα κόκκινα δάνεια,  είναι να προστατεύσει τους οικονομικά αδύναμους, παρέχοντας όχι μόνο απλές διευκολύνσεις σε όσους πραγματικά δε μπορούν να ανταποκριθούν στις σημερινές υποχρεώσεις των στεγαστικών τους και άλλων δανείων, αλλά και συντριπτικό κούρεμα που θα συνίσταται στην δυνατότητα αποπληρωμής του δανείου, με βάση τα εισοδήματα του δανειολήπτη, έτσι όπως καταγράφονται στην φορολογική του δήλωση, εφόσον αυτή είναι η αντιπροσωπευτική εικόνα της σημερινής του διαβίωσης, με τον εξευτελιστικό μισθό (αν δεν είναι άνεργος) ή την εξευτελιστική σύνταξη και όχι εκείνη τον καιρό που υπέγραφε την δανειακή σύμβαση με την τράπεζα, ενώ στους άνεργους να διαγράφεται καθολικά το χρέος.

Επίσης, το δεύτερο σκέλος του νομοσχεδίου, θα πρέπει να αφορά τους  μελλοντικούς δανειολήπτες, έτσι ώστε να μην επιβαρύνονται με δάνεια που έχουν υψηλά και κατά συνέπεια μη βιώσιμα επιτόκια, θέτοντας όρους με βάση τους οποίους οι δανειακές συμβάσεις δεν θα γίνονται καταχρηστικές και δεν θα αισχροκερδεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα εις βάρος  του δανειολήπτη.

Η κυβέρνηση δηλαδή, θα πρέπει να παράσχει όχι μόνο προστασία στον πολίτη και τις επιχειρήσεις  , απέναντι στις τοκογλυφικές διαθέσεις των τραπεζών, αλλά και να νομοθετεί τοιουτοτρόπως, έτσι ώστε να θωρακίσει την εσωτερική οικονομία της χώρας και να αποκαταστήσει τον κοινωνικό ιστό, που φαίνεται να έχει διαλυθεί από τις αλλεπάλληλες ληστρικές επιδρομές του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Tης Γιώτας Μπλέτα από Νew Deal