Σε μια περίοδο όπου η συντριπτική πλειονότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των ελεύθερων επαγγελματιών αδυνατεί να εξυπηρετήσει τις όφειλες της έναντι της εφορίας και των ασφαλιστικών ταμείων, καθώς και προς τις τράπεζες, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης θα πρέπει να αναζητήσει ρεαλιστικούς τρόπους για την είσπραξη των οφειλών, αλλά με γνώμονα την επιβίωση των επιχειρήσεων.
Και κυριότερα των επιχειρήσεων που άθροισαν πλήθος οφειλών την περίοδο της κρίσης, τόσο λόγω αδυναμίας πληρωμής όσο και λόγω των προσαυξήσεων.
Για τον εξορθολογισμό του συστήματος, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των μικρομεσαίων επιχειρήσεων προτείνουν την αναθεώρηση των διοικητικών και ποινικών κυρώσεων στη φορολογική νομοθεσία του ν. 2523/1997, καθώς και τη διαγραφή των καταχρηστικών προσαυξήσεων και των υπερβολικών προστίμων από ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο με μακροπρόθεσμη ρύθμιση των οφειλών με δόσεις που φθάνουν έως και τις 100.
Αντίστοιχη ρύθμιση να ισχύσει και για το τυχόν υπόλοιπο των προσαυξήσεων που δεν έχει διαγραφεί.
Η αναδιάρθρωση των οφειλών προς το Δημόσιο και τους ασφαλιστικούς φορείς θα πρέπει να γίνει με τη διαγραφή των πάσης φύσεως προσαυξήσεων και προστίμων που έχουν επιβληθεί ως προς οφειλές που κατέστησαν υπερήμερες κατά την περίοδο από 1ης Ιανουαρίου του 2010 έως και σήμερα.
Η εξόφληση των οφειλών της επιχείρησης προς την εφορία και το ΙΚΑ, όπως αυτές έχουν σήμερα, να γίνουν σε ισόποσες άτοκες μηνιαίες δόσεις και να εκτείνεται σε περίοδο μέχρι 10 ετών, ενώ η ίδια περίοδος αποπληρωμής να ισχύει για το μη διαγραφέν τμήμα των προσαυξήσεων και των προστίμων.
Για τις επιχειρήσεις, τους διαχειριστές και τους μετόχους τους, η ρύθμιση, εκτός από τη δυνατότητα διάσωσης της επιχείρησης, θα πρέπει να συνεπάγεται την αναστολή της ποινικής δίωξης, την άρση των πάσης φύσεως διοικητικών μέτρων που λαμβάνονται εξαιτίας πράξεων ή παραλείψεων, ώστε κάθε μορφής δίωξη να παύει αυτόματα.
Αυτές οι προτάσεις σε καμία περίπτωση δεν δημιουργούν μαύρες τρύπες, δεν θέτουν σε κίνδυνο τις καταθέσεις φυσικών και νομικών προσώπων στις συστημικές και τις συνεταιριστικές ελληνικές τράπεζες, ούτε βεβαίως σκοπεύουν να χαρίσουν κεφάλαιο δανεισμού στους «προ κρίσης» ασυνεπείς δανειολήπτες και μόνιμους οφειλέτες του Δημοσίου.
Επιπλέον θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η νομοθετική στήριξη μιας «εντός κρίσης» επιχείρησης δεν σημαίνει ασυλία, αλλά μία δεύτερη ευκαιρία να πληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την αγορά και το Δημόσιο.
Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι μια εξωδικαστική λύση «αλλά καρτ» με κούρεμα των καταχρηστικών χρεώσεων, αύξηση των δόσεων και μείωση του ποσού της δόσης και του επιτοκίου δανεισμού από τις τράπεζες, καθώς και μία εύλογη πίστωση χρόνου, το πολύ 12 μηνών, για την εξόφληση των προμηθευτών, αλλά και των εργαζομένων της προβληματικής επιχείρησης.
ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ