Να λύσουν τις διαφορές τους με το κράτος και τα χρέη τους ενώπιον της Δικαιοσύνης καλούν οι Δικαστές τους φορολογούμενους, και ειδικά όσους χρωστούν ποσά μικρότερα των 3.000 ευρώ.
H Ένωση Διοικητικών Δικαστών με ανακοίνωσή της καλεί τους φορολογούμενους να προσφεύγουν στα δικαστήρια για τις φορολογικές διαφορές τους, επισημαίνοντας ότι οι πολίτες δεν πρέπει να «απεμπολούν το δικαίωμά τους σε δικαστική προστασία», ενώ καλούν την Πολιτεία να άρει -ειδικά για μικρά ποσά κάτω των 3.000 ευρώ- τις νομοθετικές δυσκολίες που υπάρχουν, προκειμένου οι οικονομικά αδύναμοι να μπορούν να προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη, ακόμη και χωρίς δικηγόρο.
Η Ένωση Διοικητικών Δικαστών κατόπιν επεξεργασίας των μέχρι τώρα αποτελεσμάτων «των πρόσφατων νομοθετικών παρεμβάσεων αναφορικά με τις φορολογικές διαφορές, ιδίως δε με την αύξηση του παραβόλου και την θέσπιση της ενδικοφανούς προσφυγής του άρθρου 63 του νόμου 4174/2013», διαπιστώνουν ότι «υπάρχει αντικειμενική αδυναμία σημαντικής μερίδας των πολιτών να αμφισβητήσουν δικαστικά τη νομιμότητα πράξεων ή παραλείψεων φορολογικών αρχών που θίγουν έννομα συμφέροντά τους».
Όπως σημειώνεται «οι πολίτες συχνά απεμπολούν το δικαίωμά τους σε δικαστική προστασία διότι οι δυσχέρειες από την άσκησή του είναι προφανώς δυσανάλογες από το όφελος τυχόν ευδοκίμησης της προσφυγής τους στο Διοικητικό Δικαστήριο».
Η Ένωση συμπληρώνει στην ανακοίνωσή της:
«Προς άμβλυνση του φαινομένου αυτού και δίνοντας προτεραιότητα στις υποθέσεις με μικρότερο αντικείμενο, που κατά τεκμήριο αφορούν τους οικονομικά ασθενέστερους, το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Διοικητικών Δικαστών καλεί τους αρμόδιους να αναλάβουν νομοθετική πρωτοβουλία ειδικά ως προς τις φορολογικές εν γένει υποθέσεις με χρηματικό αντικείμενο μέχρι του ποσού των 3.000 ευρώ, έτσι ώστε για τις υποθέσεις αυτές:
1) Να αρθεί ο υποχρεωτικός χαρακτήρας της ενδικοφανούς προσφυγής του άρθρου 63 του ν. 4174/2013. Η μέχρι τώρα εμπειρία άλλωστε από τη λειτουργία της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων που επιλαμβάνεται των εν λόγω ενδικοφανών προσφυγών καταδεικνύει ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων έχει καταντήσει ένα γραφειοκρατικό ανάχωμα στην άμεση πρόσβαση στη Δικαιοσύνη, χωρίς να επιτυγχάνεται ο διακηρυγμένος στόχος του υπουργείου Οικονομικών να διευθετούνται οι υποθέσεις σε επίπεδο φορολογικής διοίκησης προς το σκοπό της αποσυμφόρησης των Διοικητικών Δικαστηρίων.
2) Να νομοθετηθεί η δυνατότητα των φορολογουμένων που θα προσβάλουν τις σχετικές πράξεις ή παραλείψεις, να διενεργούν διαδικαστικές πράξεις και να παρίστανται στη συζήτηση της υπόθεσης χωρίς δικαστικούς πληρεξουσίους».
Οι Διοικητικοί Δικαστές επισημαίνουν αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο σε αυτή τη χώρα, ότι οι οικονομικές διαφορές και τα χρέη μπορούν να λυθούν ενώπιον του φυσικού δικαστή, όπως ακριβώς συμβαίνει και στο πλαίσιο του νόμου 3869/2010. Πρέπει κάθε πολίτης, ανεξάρτητα από την οικονομική του δυνατότητα και κατάσταση, να διατηρεί το δικαίωμα αυτό ακόμη και σε περιπτώσεις που τα έννομα συμφέροντα του θίγονται από το ίδιο το Δημόσιο. Εκτός, όμως, από το αβάσταχτο οικονομικό βάρος των δικαστικών εξόδων, οι πολίτες έρχονται αντιμέτωποι και με το τέρας της γραφειοκρατίας και της τεράστιας καθυστέρησης στην εκδίκαση των υποθέσεων. Στην Ελλάδα η καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης είναι οαπόλυτος κανόνας. Εαν τα εμπλεκόμενα μέρη δεν θελήσουν να τα βρουν μεταξύ τους – και άρα να εγκαταλείψουν τις δικαστικές αίθουσες από μόνα τους– κατά κανόνα ο μέσος χρόνος ολοκλήρωσης μια υπόθεσης, με εξάντληση όλων των βαθμών δικαιοδοσίας, είναι 5-6 χρόνια.
Ο William Gladstone έλεγε τον 18ο αιώνα ότι η καθυστερημένη απονομή της δικαιοσύνης είναι στην ουσία άρνηση απονομής δικαιοσύνης.
Υπενθυμίζεται επίσης ότι το δικαίωμα του καθενός σε μια δίκη με εύλογη διάρκεια κατοχυρώνεται τόσο στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (άρθρο 6§1 ΕΣΔΑ) όσο και στον ελληνικό νόμο 4055/2012 με τον οποίο θεσπίσθηκαν διατάξεις για την κατoχύρωση της δίκαιης και ταχύτερης δίκης.
Danioliptes.gr