Αναδρομή στους Ατζεσιβάνο – του Πάνου Θεοδωρίδη

Φαντάζομαι (διότι τιμιωτέρα μέθοδο από την Φαντασιωτική επιστήμη δεν νομίζω να διαθέτει η Χώρα) ότι το Μνημόνιο έπαψε να λειτουργεί από τα μέσα του 2014. 

Γράφει ο συγγραφέας Πάνος Θεοδωρίδης στο ιστολόγιό του, thegreekcloud.com.

 
Ας σημειώσω για να έχουνε κάτι να παίζουν οι απόγονοί μας, ότι η λέξη μνημόνιο είναι περιγραφική ενός είδους γραπτής συναντίληψης και δεν έχει παραπάνω ζουμί.  Επομένως, ο μνημονιακός και ο αντιμνημονιακός είναι  κενοί περιεχομένου όροι. Το περιεχόμενο, μπορεί να αφορά μια δανειακή σύμβαση,ένα συμφωνημένο χρονοδιάγραμμα, μια αφανή συμφωνία να εξοντωθεί οικονομικά ή κοινωνικά ένας κοινός αντίπαλος.
 
Ένα μνημόνιο χρειάζεται τίτλο, αντικείμενο. Δεν είναι το ίδιο με την λέξηΣύνταγμα, αφού το Σύνταγμα είναι μια λέξη που περιέχει ένα κείμενο. Δεν ισχύουν, ποτέ και πουθενά δύο Συντάγματα, με διαφορετικό περιεχόμενο. Αλλά από μνημόνια, έχει γκώσει η αγορά και η πολιτική και ο ιδιωτικός ή διακρατικός χώρος.
 
Μια Ανθοδέσμη κυβερνήσεων μετά το 2010 και έως το 2015, κατέληξε σε μια συμφωνία με δανειστές (ή κράτη, ή τοκογλύφους ή ό,τι πείτε). Θα ακολουθούσαμε την συμφωνία και θα μας έδιναν τυρί σε τακτικά διαστήματα.
 
Στα μέσα του 2014, ήταν προφανές ότι ακόμη κι αν μας έδιναν την Γάζα της Πέλλας και τον θησαυρό των Σούσων, ο δημόσιος τομέας δεν επρόκειτο να εκσυγχρονιστεί, και ο ιδιωτικός τομέας θα στραγγίζονταν έως ότου αντικατασταθεί από μιά μάζα κουλάκων. Το πολύ-πολύ, αν η Ανθοδέσμη των κυβερνήσεων ακολουθούσε το πρόγραμμα πιστά, η πιθανότερη κατάληξη ήταν πως θα είχαμε λεφτά για τοκοχρεωλύσια και για ράντισμα των αδικημένων της καθεστηκυίας τάξης μαζί με χανζαπλάστ για την φτωχολογιά, προκειμένου να μη μυρίζουν στη μέση του δρόμου οι πληγές της.
 
Καπάκι σε αυτά, μια πράξη που δεν μελετήθηκε, αλλά υπολογίστηκε μπακάλικα (τόσα μας λείπουν, τόσα θα ζητήσουμε) ήτοι ο ΕΝΦΙΑ, τάπωσε το κοινό που παρά τις ενδείξεις και τις αποδείξεις, δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από την Ανθοδέσμη.
 
Και φτάσαμε στις εκλογές του 2015.
 
Η νέα κυβέρνηση εμπιστεύτηκε ένα παράξενο κριτήριο, που ήταν παραδοσιακά το εισιτήριο γιά την εξουσία, αλλά μετά την ανάρρηση σε αυτήν, η κατάσταση επέστρεφε στην μακαριότητα. Το κράτος έχει, μπορεί και δανείζεται ,άρα ξεχνάμε ό,τι τάξαμε και συνεχίζουμε το δημόσιο δούλεμα.
 
Έπλασε ένα ασθενικό υβρίδιο που το είπε πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και έκτοτε προχωρεί με διαφορετική μέθοδο, που βαριέμαι να της κάμω την επιτομή. 
 
Τα νέα σταθερότυπα ήταν κατά σειρά η Αριστερά, η Σήμενς, μερικά ονόματα Ευρωπαίων αξιωματούχων, η έκφραση όχι σε υφεσιακά μέτρα, η λέξη ανάπτυκση, όπως την γράφω.
 
Ήδη βρίσκεται σε μια αναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου, αλλάζοντας αρχικά το μόνο που μπορεί: την ορολογία.
 
Το αποτέλεσμα των δημοσκοπήσεων, παραμένει ,προς γενική έκπληξη, σταθερά ευνοϊκό για τη νέα κυβέρνηση.
 
Ήδη, μπορεί να οργανώνει εκστρατείες διαφανούς εξωτερικής πολιτικής, και με Πρόεδρο της Βουλής από υλικό νέας κοπής, μπορεί να κερδίζει τις εντυπώσεις του γενικού κοινού.
 
Η ίδια γνωρίζει πως η πολιτική σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ, τον Νικολόπουλο, τις εθνικές παρελάσεις, τις ενέργειες και δηλώσεις Καμένου, που λειτουργεί ως ημιαυτόνομος Πασβαντζόγλου, αλλά και την παροχή ελεύθερης πρόσβασης στην κοινοβουλευτική Χρυσή Αυγή, έχει κερδίσει όλα σχεδόν τα πολιτικά στελέχη από Μπαλτάκο και δεξιότερα.
 
Το πιο σπουδαίο της έργο προσώρας, είναι πως μας συμφιλίωσε με το ισχυρό ενδεχόμενο να συνεχίσουμε μια φτωχότερη ζωή.
 
Είδα ό,τι άντεξα από τη χτεσινή Βουλή. Απείρως ικανότεροι σχολιαστές έχουν ήδη διατυπώσει τις πρώτες καυστικές παρατηρήσεις τους, ανάντη και κατάντη της Ανθοδέσμης.
 
Αλλά το κανάλι της Βουλής συνέχισε την εκπομπή του αξημέρωτα,μάλλον κονσέρβα από συνεδρία ερωτήσεων προς υπουργούς. Είδα έναν βουλευτή του ΚΚΕ και τον Κεγκέρογλου να αναδεικνύουν τοπικά προβλήματα, καθυστερήσεις και υστερήσεις αποζημιώσεων, τέτοια.
 
Απαντούσε ο Σταθάκης.
 
Συμπέρασμα:  ο βυθός της Χώρας είναι αδιατάρακτος. Ένα χωριό που αποκόπηκε, μια πλημμύρα που έσβησε καλλιέργειες από τον χάρτη, δημιουργούν  παράπονα και πίεση προς βουλευτές να ρωτήσουν και να επερωτήσουν.
 
Ο Σταθάκης απάντησε με επίκληση μιας αδιανόητης χαρτούρας. Παρέπεμψε σε αποφάσεις δημοτικές και περιφερειακές, σε μια ακατανίκητη γραφειοκρατία, σε διαδικασίες που τηρούνται ή καθυστερούν, πράγματα πολύ γνωστά στους πάντες.
 
Ο υπουργός, βυθισμένος την ανάγνωση των εγγράφων που του έστειλαν οιαρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες. Οι οποίοι κινούνται μόνον όταν τους έρχεται έγγραφο με στρογγυλή σφραγίδα που ζητάει να απαντήσουν σε μια κοινοβουλευτική ερώτηση.
 
Ο Σταθάκης, με ιδιαίτερη προσοχή, αρνήθηκε να απαντήσει σε ζητήματα όπου υπάρχουν άλλα αρμόδια υπουργεία. Διότι οι αρμοδιότητες κρύβουν φέουδα και όχι συνεργαζόμενες κρατικές δομές.
 
Μπορεί να μας δανείσουν κι άλλα, πολίτες ,η μπορεί να μας ελεήσουν η να μας στριμώξουν.
 
Λυπάμαι που σας φέρνω χαιρετίσματα πως δεν είναι αυτό το Εθνικό μας πρόβλημα, κι ας φαντάζει επείγον και δραματικό.
 
Όσα κι αν μας δώσουν, όσα αντριλίκια κι αν επικαλεστούμε, το γκρο μπετόν του Βυθού γλυστράει και δεν είναι αναστρέψιμο.
 
Το κράτος που φτιάξαμε κυβερνάει και με το σακάκι του τμηματάρχη στη ράχη της καρέκλας του, κι ας έχει πεταχτεί να παίξει τζόκερ.
 
Κι αυτό το σακάκι, το αδειανό πουκάμισο, το προσκυνά και η Ανθοδέσμη και η πολυώνυμη Αριστερά. Οι διαδικασίες, η ευνομούμενη Πολιτεία και η συντεταγμένη Πολιτεία μας έχουν ρίξει στο τσιμεντάκι. Που γλυστράει. Ανηκέστως και ανεπίληπτα.