Τελικά όχι μόνο εξακολουθούμε να χρονοτριβούμε και να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα, αλλά και το φταίξιμο για το αδιέξοδο στους εταίρους μας, με αποτέλεσμα κάθε μέρα που περνά το όποιο «πακέτο» συμφωνηθεί να είναι ακόμη πιο δυσβάσταχτο για όλους μας, αλλά με τα «παιχνιδάκια» μας χάνουμε και τους λιγοστούς φίλους που μας έχουν απομείνει, επί ευρωπαϊκού εδάφους.
Με πρώτο και καλύτερο τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος προσερχόμενος χθες στη Σύνοδο των G7 υπενθύμισε στο κυβερνητικό επιτελείο ότι «για να παραμείνουμε φίλοι θα πρέπει κανείς να σέβεται τουλάχιστον ορισμένους κανόνες».
«Ο Αλέξης Τσίπρας, ο φίλος μου, μου είχε υποσχεθεί ότι μέχρι το βράδυ της Πέμπτης θα μου παρουσίαζε μία εναλλακτική πρόταση. Ποτέ δεν έλαβα αυτή την εναλλακτική πρόταση» για τις μεταρρυθμίσεις, τόνισε ο κ. Γιούνκερ διευκρινίζοντας ότι δεν έδωσε «τελεσίγραφο» στην Ελλάδα. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε πριν από λίγα 24ωρα και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος ανέφερε ότι η κυβέρνηση καθυστερεί τις διαπραγματεύσεις και «παίζει παιχνίδια».
Και οι δύο Ευρωπαίοι αξιωματούχοι έχουν αποδείξει ότι έχουν προσπαθήσει και επιθυμούν να βρεθεί κοινός τόπος μεταξύ των δύο πλευρών, αλλά και να συνεχιστεί η πορεία της χώρας μας εντός της Ευρωζώνης και της Ενωμένης Ευρώπης. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί ότι εάν έχεις τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς… Αφού και αυτοί είναι δεμένοι στο «άρμα» των αυστηρών κανόνων της Ευρωζώνης και δεν παρεκκλίνουν, καθώς ανήκουν και στον σκληρό πυρήνα των μελών της. Και ίσως ο ισχυρισμός αυτός να είναι σωστός. Ομως, είναι δεδομένο ότι αν απομονωθούμε και τελικά μείνουμε μόνοι μας, τότε με μαθηματική ακρίβεια θα πετύχουμε τα λιγότερα, ίσως και τίποτα.
Θα ήταν προτιμότερο επομένως να «επενδύσουμε» στις προσπάθειες να αποκτήσουμε φίλους, που να κατανοήσουν τα προβλήματά μας, εάν πραγματικά θέλουμε να πετύχουμε μια επωφελή συμφωνία.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, όπως λέει και ο σοφός λαός μας, ότι χειρότερος τόπος είναι εκείνος που δεν έχει φίλους, και αδειανό βαρέλι φίλο δεν πιάνει…
Και το δικό μας βαρέλι, δυστυχώς, είναι αδειανό, αφού όχι μόνο τους στοιχειώδεις κανόνες δεν τηρούμε, αλλά προσπαθούμε να μεταθέσουμε τις ευθύνες μας στους συνομιλητές μας.
Ή λοιπόν θα δούμε επιτέλους κατάματα τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, ή θα συνεχίσουμε να παίζουμε «παιχνιδάκια» χρονοτριβώντας με θεωρίες και δημιουργικές ασάφειες. Αγνοώντας ότι όταν έχεις δανειστεί και όταν ζητάς χρήματα θα πρέπει να είσαι έτοιμος να πληρώσεις το αντίτιμο, που δεν είναι άλλο από μεταρρυθμίσεις και μέτρα.
Χρειάζεται όμως πολιτική βούληση και σκληρές αποφάσεις, που δεν θα μπαίνουν στη ζυγαριά των εσωκομματικών ισορροπιών και της σωτηρίας της χώρας.
Με πονηριές και προδοσίες δεν θα πάμε μπροστά, αφού, όπως λένε και οι… φίλοι μας οι Γάλλοι, το μόνο που αποδεικνύουν είναι έλλειψη ικανότητας.
Του Γιώργου Κούρου από naftemporiki
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.