Το σκηνικό είχε στηθεί προ πολλού. Όταν ακόμη, πριν από την οικονομική κρίση, οι τράπεζες είχαν συστήσει διάφορες εταιρείες, τις αποκαλούμενες ειδικού σκοπού, με έδρα μάλιστα στο εξωτερικό, για να διαχειρίζονται τα δάνεια που καθυστερούσε η εξυπηρέτησή τους. Τώρα, με τα κόκκινα δάνεια, και παρά το ότι πολλά θα πουληθούν στα distress funds, οι τράπεζες έχουν να διαχειριστούν και τα προβληματικά επιχειρηματικά δάνεια, από τα οποία στοχεύουν να έχουν ανακτήσεις.
Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα. Δεν έχουν ιδέα πώς να το κάνουν αυτό. Σε αντίθεση μάλιστα με τις ξένες τράπεζες που είχαν εξ’ αρχής συστήσει τέτοιους μηχανισμούς, οι οποίοι ενεργοποιούνταν ακόμη κι αν η εξυπηρέτηση ενός δανείου καθυστερούσε μόλις για έναν μήνα. Στην Ελλάδα όμως, την εποχή της ευμάρειας, οι τράπεζες είχαν ρίξει το βάρος κυρίως στο πώς θα μοιράζουν αφειδώς νέα δάνεια στο κόσμο, και δεν ασχολήθηκαν καθόλου με το πώς θα μαζεύουν χρήματα, δηλαδή πώς θα κάνουν τους δανειολήπτες που καθυστερούν, να ενδιαφερθούν να εξυπηρετήσουν το δάνειό τους. Ενδεικτικό είναι ότι από τους συνολικά 45.000 υπαλλήλους των τραπεζών, μόνο οι 5.600 ασχολούνται με τη διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Οπότε είναι λογικό να υπήρξε καθυστέρηση ή ακόμη και καμία απολύτως δραστηριότητα στην αντιμετώπιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών.
Γι αυτό λοιπόν, οι τράπεζες εξετάζουν του τρόπους ανάθεσης της ανάκτησης χρημάτων από κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια σε εταιρείες διαχείρισης τέτοιων δανείων. Οι οποίες βέβαια θα λειτουργούν με προμήθεια, καθώς οι τράπεζες δεν μπορούν πλέον να δίνουν τις αμοιβές που συνήθιζαν να δίνουν στο παρελθόν. Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Ότι θα ξαναρχίσουν τα αλλεπάλληλα εκβιαστικά τηλεφωνήματα σε επιχειρηματίες – δανειολήπτες που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Ή, όπου αυτό κριθεί απαραίτητο και το δάνειο κριθεί από μια συγκεκριμένη εταιρία ότι είναι βιώσιμο, θα αναλαμβάνει τη διοίκησή της, ώστε η ίδια η εταιρεία διαχείρισης του δανείου να είναι αυτή που θα αποφασίζει τους τρόπους, τις κινήσεις και τη στρατηγική που θα πρέπει να εφαρμόσει η συγκεκριμένη μικρομεσαία επιχείρηση, για να μπορέσει ο ιδιοκτήτης της να συνεχίζει να εξυπηρετεί το δάνειό του. Κι αν η εταιρεία διαχείρισης κρίνει ότι για να γίνει αυτό, θα πρέπει να μειωθεί το προσωπικό, θα μπορεί να το κάνει. Αν κρίνει ότι θα πρέπει να πουληθεί ο εξοπλισμός της επιχείρησης, θα μπορεί να το κάνει.
Και έτσι, ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης θα μπορεί να εξυπηρετεί το δάνειό του. Καθόλου βέβαια δεν αφορά την εταιρεία διαχείρισης το πόσοι εργαζόμενοι θα βρεθούν ξαφνικά στο δρόμο, πόσο θα αυξηθεί η ανεργία, τι θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι και πώς θα μπορούν να επιβιώσουν, να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες ή ακόμη και αν συνεχίσουν να πληρώνουν τα δάνειά τους. Δεν αφορά την εταιρεία διαχείρισης ότι αν πουληθεί ο εξοπλισμός μιας επιχείρησης, δεν θα μπορεί να συνεχίσει να δουλεύει και να παράγει, να δίνει δουλειά σε άλλους τομείς. Το μόνο που την αφορά είναι να εξυπηρετείται το δάνειο. Κι αν δεν μπορεί πια ο επιχειρηματίας να εξυπηρετήσει το δάνειό του, τότε η εταιρεία διαχείρισης θα έχει κάθε δικαίωμα να πουλήσει ολόκληρη την επιχείρηση, ακόμη και το ακίνητο.
Αυτά όλα βέβαια δεν γίνονται εν αγνοία και ερήμην της κυβέρνησης. Οι τράπεζες δεν θα το κάνουν από μόνες τους. Όχι φυσικά. Θα υπάρχει η διά νόμου δυνατότητα που όλα αυτά θα τα καθορίζει κατά γράμμα, όπως ακριβώς θέλουν οι τράπεζες και οι εταιρείες διαχείρισης επιχειρηματικών δανείων. Όλα θα είναι νόμιμα. Ακόμη κι αν δεν είναι ηθικά.
Και ο επιχειρηματίας θα μείνει και αυτό έρμαιο στις ορέξεις των εταιρειών διαχείρισης καθώς, αν αντιδράσει, τότε θα παραβαίνει το νόμο.
danioliptes.gr